แจ้งก่อนอ่าน
ตอนที่ 1 - 3 ดำเนินเรื่องเหมือนกับ Version.01 ค่ะ
เรื่องราวจะเริ่มเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนที่ 4 เป็นต้นไปค่ะ
เวอร์ชั่นนี้เป็นคนละเรื่องราวกับเวอร์ชั่นที่ 1 นะคะ
เรื่องราวจะเปลี่ยนไปหลังจากที่นางเอกของเราย้อนเวลามาเกิดใหม่อีกครั้ง
ส่วนจะแตกต่างจากเวอร์ชั่นแรกอย่างไรนั้น.... ฝากกดติดตามไร้ต์ด้วยนะคะ
** เรื่องนี้เปิดอ่านฟรีประมาณ 40% ของเนื้อหา
และจะมีติดเหรียญล่วงหน้าสำหรับคนที่ไม่อยากรอนะคะ
E-book ออกจะติดเหรียญทันที เพราะฉะนั้นพยายามอย่าดองกันนะค๊า.....
ตัวอย่างบางส่วนค่ะ
“เป็นอะไรไป ข้าทำเจ้าตกใจงั้นหรือ”
“เปล่าเพคะพระองค์ทรงมีสิ่งใดจะตรัสหรือเพคะ หม่อมฉันออกมานานแล้วท่านแม่คงจะ….”
“เล่อชุนหลัน เจ้าคิดเช่นไรเรื่องข่าวลือว่าเจ้าจะเป็นผู้ถูกเลือกให้อภิเษกกับข้า”
(อะไรนะ จู่ ๆ ทำไมเขาถามเช่นนี้)
เล่อชุนหลันเรียบเรียงความคิดไม่ถูกเมื่อจู่ ๆ ท่านอ๋องก็ตรัสถามขึ้นมา นางจำได้ว่าชาติก่อนไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้และคนอย่างหยางอี้เหรินไม่มีทางเดินเข้ามาสนทนากับนางก่อน แต่นางตัดสินใจมาแล้วว่าจะไม่ย้อนกลับแม้ว่าใบหน้าและสายตาของเขาจะยังทำให้นางใจสั่นอยู่มากก็ตาม
“ท่านอ๋องอย่าได้ทรงกังวลพระทัย หม่อมฉันจะไม่ยอมอภิเษกกับพระองค์และจะไม่ทำให้พระองค์รู้สึกอึดอัดพระทัยเพราะถูกบีบคั้นเป็นอันขาดเพคะ ท่านอ๋องไม่ต้องเป็นห่วงหม่อมฉันทราบดีว่าพระองค์… เอ่อ…”
นางเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกมั่นใจว่าอีกฝ่ายจะพอใจแต่คาดไม่ถึงว่าบุรุษหนุ่มตรงหน้าทำท่าราวกับถูกนางเอาไม้ตีแสกหน้าเขา สีพระพักตร์ที่เริ่มกัดกรามแน่นและมองนางด้วยความโมโหช่างไม่แตกต่างกับเมื่อตอนอยู่ในตำหนักที่เยือกเย็นนั่น นางคุ้นเคยกับสายตาเช่นนี้ของเขาดีบัดนี้นางจึงไม่กลัวอีกต่อไป
“หม่อมฉันคิดว่าพระองค์คงอยากจะตรัสเรื่องนี้เพราะไม่อยากถูกกดดัน ไม่ต้องห่วงนะเพคะหม่อมฉันและสกุลเล่อจะไม่บีบบังคับพระองค์เพียงเพราะข่าวลือเหล่านั้นอย่างแน่นอนเพคะ”
“นี่เจ้ากำลังพูดเรื่องบ้าอะไรอยู่!!”
เล่อชุนหลันตกใจเสียงที่เขาตะคอกขึ้นมาอีกครั้ง แม้นางจะคุ้นเคยแต่ทุกครั้งที่โดนเช่นนี้นางก็ยังคงกลัวไม่เปลี่ยน เขาหันมามองหน้านางที่ตกใจเมื่อถูกเขาตะคอกใส่จึงค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนสีหน้าอีกครั้ง
“หม่อมฉัน…พูดสิ่งใดระคายพระทัยหรือเพคะ หม่อมฉันทราบดีว่าพระองค์มิได้มีใจชอบพอ และหากพระองค์มีสตรีอื่นในพระทัยแล้วก็ควรจะอภิเษกกับนางดีกว่าฝืนใจแต่งกับคนที่พระองค์มิได้รักเพคะ”
“กดดัน บังคับ สตรีในใจอะไรนี่เจ้ากำลังพูดเหลวไหลเรื่องอันใดกัน หากข้าไม่ยินยอมมีหรือที่ผู้ใดจะมาบังคับข้าได้”
“เช่นนั้นที่ทรงเรียกหม่อมฉันไว้ พระองค์ทรงหมายจะคุยเรื่องใดกันแน่เพคะ”
“เจ้าเอาแต่ปฏิเสธข้าเช่นนี้คงมิใช่เพราะขุนนางหนุ่มหน้าอ่อนที่พึ่งได้รับการแต่งตั้งคนเมื่อครู่นี้หรอกกระมัง หรือว่าเจ้ากับเขา... ชอบพอกันอยู่”
“เพคะ?? พระองค์ทรงตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ?”
“เล่อชุนหลัน”
“ทิ้งอาวุธไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่านาง”
“เจ้าขู่ผู้ใดกัน เจ้ามองไม่เห็นหรือว่าตรงหน้าเจ้าคือผู้ใด”
“อย่าพูดมาก”
“นี่ ข้าจะบอกอะไรให้เจ้ารู้ไว้นะ ข้ากับเขาเป็นศัตรูกัน เจ้าจับผิดคนเสียแล้วล่ะ”
“อย่ามาเล่นลิ้นกับข้านังตัวดี”
“ไม่เชื่อหรือ มองสายตาเขาสิ เขาสนใจใครที่ไหนกันเจ้ามองดูดี ๆ เจ้ารู้จักเขานี่ ชินหยางอ๋องผู้นี้มีหัวใจด้วยหรือข้ามิใช่สตรีของเขา และเขาก็เกลียดข้ามากหากข้าตาย… เขาคงจะดีใจมากกว่าพวกเจ้าเสียอีก”
หยางอี้เหรินไม่รู้ว่านางพูดอะไรกับคนร้าย แต่เขารู้สึกว่ามันกำลังฟังนางอย่างตั้งใจซึ่งเขาไม่ชอบและไม่อยากให้มันแตะต้องแม้แต่ปลายเส้นผมของนาง
“เจ้าพูดจริงหรือ”
“ไม่อย่างนั้นเขาจะปล่อยให้เจ้าจับข้าได้งั้นหรือ ข้านี่มันอาภัพนักดันไปรักคนที่ไม่สมควรรัก”
“ไร้ประโยชน์ เช่นนี้จะเก็บเจ้าไว้ทำไม”
“เก็บไว้เป็นแม่เจ้าอย่างไรเล่า!!”
Guest
