“ผู้ใดส่งเจ้ามา หากไม่พูด อย่าได้คิดจะออกจากห้องนี้”
ชายผู้นั้นล็อกคอนางจากด้านหลังและเขาก็ต้องตกใจเมื่อมือเขาไปจับเอาอกอวบตึงนั้นเข้า
“เจ้า เจ้าเป็นสตรีงั้นหรือ ผู้ใดส่งเจ้ามา”
“ชู่ว หุบปากก่อนได้หรือไม่ ท่านเสียงดังไปแล้วเดี๋ยวพวกเขาก็หาข้าเจอพอดี”
เขาจับแขนนางไพล่หลังและใช้มีดจ่อที่คอนางทันที
“ข้า..ข้า..คือว่าข้าเพียงแค่แอบออกมาดูละคร ข้าจะออกไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยข้าเถิดได้โปรด”
“เจ้าได้ยินอะไรบ้าง”
“ข้า..ได้ยินอะไร ข้าพึ่งเข้ามาและแอบอยู่ที่ประตูนี้ ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนอยู่ ท่านปล่อยนะ”
“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร”
“ท่านไม่ต้องรู้หรอก พวกเขาไปแล้ว ปล่อยข้าได้แล้วน่ะข้าจะได้ออกไปเสียที”
เขายอมปล่อยนาง ดูแล้วเหมือนว่านางจะไม่ได้ตั้งใจเข้ามาเพื่อดักฟังเขาจริงๆ
“แย่แล้ว มาอีกแล้ว ๆ ทำอย่างไรเล่า คิดสิๆ ลี่อินๆ”
“ลี่อิน??”
“นางมาทางนี้แน่ เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียง ห้องนี้”
“คุณชาย ข้าขอโทษนะ”
หงลี่อินไม่คิดว่าจะต้องทำเช่นนี้แต่เรื่องมันจวนตัว นางพุ่งตัวออกไปและประกบปากไปที่ปากอิ่มของคนตรงหน้าทันที ประตูเปิดออก คนที่หน้าประตูตกใจสุดขีด พอๆ กับบุรุษหนุ่มที่ถูกจูบแบบกะทันหันในห้องเช่นกัน
หงลี่อินเบิกตากว้างพร้อมกับมีดในมือของบุรุษตรงหน้าที่ตกลงพื้นและปักลงไป นางอาศัยจังหวะนี้รีบผละปากออกจากเขาทันที
“คุณชาย ขออภัยด้วย ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยชีวิต วันหน้าข้าค่อยตอบแทน ขอตัว”
“ท่านอ๋อง เกิดอะไรขึ้นเป็นอะไรหรือไม่ นางใช่สายลับหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“ข้าไม่รู้ แต่ไม่ควรปล่อยเอาไว้ ให้คนของเราเร่งตามไปจับตัวมา”
“ท่านอ๋องจะให้ทำอย่างไรกับเขาดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ฆ่านางซะ!!”
“เจ้า..เจ้าร้องไห้ทำไม”
“ท่านอ๋องใช้งานข้าเสร็จแล้วใช่หรือไม่”
“ข้าถามว่าเจ้าร้องไห้ทำไม”
“หากภารกิจท่านเสร็จแล้ว หม่อมฉันขอตัวกลับจวนก่อน หม่อมฉันออกมานานแล้ว”
“เดี๋ยว เจ้ายังไปไม่ได้”
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดว่าพระองค์พอได้แล้วกระมังหม่อมฉันชดใช้ให้ท่านอ๋องหมดแล้วเลิกยุ่งกับหม่อมฉันเสียทีขอร้อง”
“เจ้าไม่ใช่คนที่ตัดสินใจเรื่องนี้ ข้า…..”
“งั้นก็ฆ่าหม่อมฉันเสียเถิด จะได้จบเรื่องไป เอามีดท่านขึ้นมากรีดตรงนี้ข้าจะได้พ้นทุกข์เสียที เร็วสิ”
“เจ้าพูดอะไรของเจ้า แค่ให้เจ้าช่วย...”
“ท่านอ๋องจะฆ่าหม่อมฉันหรือไม่”
“หงลี่อิน อย่าได้ขึ้นเสียงกับข้า”
“ไม่ฆ่า ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันขอตัว อย่าได้ตามมานะ”
“ข้าจะไปส่ง”
ลี่อินไม่ฟังเขา นางออกวิ่งไปแล้วพร้อมกับข้ามกำแพงออกไปจากที่นั่น
“ไอ้บ้า ไอ้อ๋องเดรัจฉาน เจอกันครั้งหน้าข่าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ เลยคอยดู”
“ท่านอ๋อง บาดเจ็บได้เช่นไรกันพ่ะย่ะค่ะ ตอนออกไปยังดีๆ อยู่เลย นี่มัน รอยฟัน”
“แมวกัดน่ะ”
“แมว!! รอยเขี้ยวแมวเป็นแบบนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดกัดจนแผลขนาดนี้”
“แมวพยศน่ะ คิดว่าขู่ได้อย่างเดียว ที่ไหนได้กัดเจ็บด้วย เจ้ารีบทำแผล อย่าถามมาก พรุ่งนี้เตรียมการหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ว่าแต่ ท่านอ๋อง คุณหนูหงจะมาแน่หรือพ่ะย่ะค่ะ”
“นางมาแน่นอน”
** นิยายเรื่องนี้แต่งมาจากจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ ตัวละครและสถานที่เป็นสิ่งสมมุติขึ้นมาทั้งหมด อาจจะมีซ้ำหรือใกล้เคียงกับเรื่องอื่นๆ ได้บ้าง เนื้อหาและพลอตเรื่องนี้เน้นเรื่องรักตามชื่อเรื่องค่ะ ปมมีนิดหน่อย แต่ตอนเขียนไรต์แอบมีน้ำตาเล็กน้อยนะ อิอิ เหมาะสำหรับผู้อ่านอายุมากกว่า 18 ปีขึ้นไป อาจจะมีการบรรยายฉากอีโรติกและการใช้ความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพนะคะ
ขอคอมเม้นท์ ขอกำลังใจ ที่ไม่ทำร้ายหัวใจกันนะค๊าา ไรต์ใจบางมากเลยจ้า กำลังใจของทุกท่านทำให้ไรต์จะได้เร่งเขียนให้อ่านกันจ้าาา ขอบคุณที่ติดตามกันมาเสมอเลยจ้าาา
ปกเรื่องนี้ไรต์คอมมิชชั่นมานะคะ ไม่อนุญาตให้นำไปใช้ทุกกรณีค่ะ
Guest
