“ปล่อยข้านะ คนบ้า ข้าไม่อยากฟัง อย่ามาแตะต้องข้า ท่านกล้าขึ้นเสียงใส่ข้าต่อหน้านาง ท่านกล้าดีอย่างไร ตำแหน่งพระชายานี่ ข้าคืนให้ท่าน จะเอาไปให้ใคร ก็ตามแต่ใจท่านเลย ปล่อยยย….”
“เพี๊ยะ!!”
ฝ่ามือที่พลั้งฟาดลงไปโดยไม่รู้ตัว บัดนี้ ทั้งกระโจมเงียบกริบ ชินอ๋องที่ยืนตกตะลึงอยู่ ยกมือตัวเองขึ้นมาดู ซีเฟยที่ล้มลงเพราะแรงตบ กำลังช็อกอยู่ที่พื้น นางยกมือขึ้นจับหน้าของตัวเอง ค่อยๆ ลุกขึ้นมาและหันไปที่ชินอ๋อง สายตานางตอนนี้ แม้แต่ชินอ๋อง ที่ผ่านสนามรบมานับไม่ถ้วน ก็ยังรู้สึกหวาดหวั่น
“เฟย เฟยเฟย ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้า เจ็บหรือไม่ ให้ข้าดู”
"อย่าเข้ามา อย่ามาแตะต้องข้า ถังมู่เหริน วันนี้ ท่านขึ้นเสียงใส่ข้า ตบหน้าข้า ต่อให้ข้าต้องตาย ข้าก็จะไม่ลืมเรื่องในวันนี้ ท่าอ๋อง ตบนี้ของท่าน ถือว่าแทนหนังสือหย่าก็แล้วกัน
“ไม่นะเฟย…”
“ฉึก ฉึก ฉึก”
เข็มพิษซัดใส่ชินอ๋องโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว ชินอ๋องมองหน้านางเชิงขอร้อง ซีเฟยที่ไร้สติตอนนี้คงไม่ฟังอะไร นางกล้าใช้เข็มซัดใส่เขา ตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกจากจมูกของนาง ชินอ๋องเบิกตากว้าง นี่เขาลงมือหนักขนาดนี้ นางคงเจ็บมาก
“ข้าไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้มันกับท่าน แต่ท่านไม่ต้องห่วง เข็มนี่ไม่ได้มีพิษ มันจะคลายพิษหลังจากนี้อีกสองชั่วยาม”
“เฟยเฟย เจ้าอย่าไปนะ เจ้าหยุดก่อน”
“ข้าน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่ชิงอี้เหนียง มาถึงซีเหมย เหมยซูหนี่ว์ และยังมาวันนี้ ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าไม่อยากสู้รบตบมือกับผู้อื่นเพราะท่านอีกแล้ว ตำแหน่งพระชายาชินอ๋องนี้ สำหรับข้าคงหนักเกินไป ข้าไม่ต้องการชีวิตแบบนี้”
“ไม่นะเฟยเฟย ถอนเข็มให้ข้า อย่านะ เจ้าอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ เฟยเฟย นั่นเจ้าจะไปไหน”
.........
Guest
