"ลักษิกา" หรือ "มิว" นักศึกษาพยาบาลปี 3 สุดเฉิ่ม สาวแว่นสุดเชยที่จืดชืดที่สุดแต่ก็เรียนเก่งที่สุด จนถูกพวกเขาล้อเลียนและแซวตั้งแต่เธอเข้ามาเรียนปีหนึ่ง
"ภาวินทร์" หรือ "วินทร์" หนุ่มวิศวะเครื่องกลปี 4 รุ่นพี่ปากดีที่คอยแซวเธอตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ แม้จะรูปหล่อ พ่อรวยและเป็นคาสโนว่าตัวพ่อเจ้าของฉายา "พ่อหนุ่มเอวไว" และ "ราชาปีศาจ"ที่ควงผู้หญิงไม่ถึงเดือนก็ทิ้ง
“ผ่านมาสามปีก็ไม่มีพัฒนาการขึ้นเลยสักนิด”
“แล้วมันหนักส่วนไหนของพี่ล่ะคะ”
“ไม่หนักหรอกก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าวัน ๆ นอกจากท่องหนังสือสอบหอบตำราแล้วทำอะไรเป็นอีกบ้าง”
“ก็ดีกว่าพวกที่ดีแต่พกปากมามากกว่าสมอง แล้วมานั่งเห่าหอนไปวัน ๆ เหมือนพวกหมาหมู่แถวนี้ก็แล้วกัน”
“เธอว่าใครเป็นหมา”
“ถ้าไม่อยากรับก็อย่าเดือดร้อนสิ”
“แล้วเมื่อกี้ว่าให้ใคร เธอเป็นรุ่นน้องนะ”
“สันดานต่ำ”
“อะไรนะ!”
ทั้งสองเหมือนจะไม่มีทางที่จะมาคุยกันดี ๆ ได้เลย ยิ่งเพื่อน ๆ ในกลุ่มของเขาแล้วยิ่งเกลียดเธอเข้าไส้
แต่โอกาสแก้แค้นของภาวินทร์ก็มาถึงเร็วกว่าที่คิด เมื่อเขาได้รับรู้ความลับบางอย่างของเธอ
"ได้เวลาแก้แค้นแล้ว ยัยลูกแกะน้อย"
เริ่มจากอยากแก้แค้นให้เธอได้รู้สำนึก แต่ทำไมกลายเป็นเขาที่เริ่มจะสับสนและหวั่นไหวไปเอง
แค่เห็นท่าทางยั่วยวนและลีลาในการชงเหล้าในผับของ บาเทนเดอร์สาวอย่าง "เรเน่"
ที่แตกต่างจากเวลาที่เธอเป็น "มิว" ที่อยู่ในรั้วมหาลัยอย่างสิ้นเชิง
“มิว… ลาออกจากงานบาร์นั่นเถอะ”
“บาร์เทนเดอร์รายได้ดีและมิวเองก็มีประสบการณ์แล้วน่าจะหาร้านไม่ยากหรอกค่ะ”
“นี่ยังคิดจะทำงานแบบนั้นอีกเหรอ”
“เมื่อคืนนี้มิว… ตอบแทนไปแล้ว”
“หยุดเลยทำไมคิดแบบนี้ ถ้าอยากได้แบบนั้นก็ได้ เอาแบบนี้มาเป็นเด็กเลี้ยงของพี่ ไม่ต้องทำงานกลางคืนแค่มาหาพี่ตามเวลาที่บอกก็พอ ไหน ๆ ก็จะต้องมาช่วยทำโปรเจคอยู่แล้วด้วย”
“อะไรนะคะ!”
เส้นทางความรักของทั้งคู่จะหาทางลงเอยได้หรือไม่ ทั้งกลุ่มเพื่อนของเขาที่เกลียดเธอจนไม่อยากมองหน้า
ส่วนเธอเองก็กาหัวเขาเอาไว้ว่าเป็น "ผู้ชายอันตราย" และไม่ควรเกี่ยวข้องด้วยไม่ว่าเรื่องไหน
แต่สุดท้าย... ความรักจะสามารถเปลี่ยนใจของทั้งคู่ได้หรือไม่ ..... ฝากติดตามกันต่อด้วยนะค๊าา
Guest
