ใจหมายปอง (ปฐมา)

เขาลุกไปเปิดประตูเรียกสาวใช้เข้ามาเก็บสำรับออกไป 

“ถ้าทำตัวดีๆ คุณอาจได้ออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง” อีกฝ่ายคุยด้วยเมื่อทั้งห้องเหลือสองคนอีกครั้ง 

“คุณรู้มั้ย เช้านี้แฟนฉันจะเข้ามาที่คอนโดฯ แล้วเขาจะรู้ว่าฉันหายตัวไป” 

“แล้วไง” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว มีรอยยิ้มยั่วในดวงตา “คุณฝันว่าเขาจะตามหาคุณจนเจองั้นเหรอ ฝันหวานดีเนอะ แต่นี่แน่ะเด็กน้อย จะบอกอะไรให้นะ ไม่มีผัวของผู้หญิงคนไหนเขาเที่ยวไปทำแบบนั้นกับหญิงอื่นหรอก แต่ถ้าเมียเขาหายก็ไม่แน่” 

“คุณพูดอะไร” ปฐมามองอย่างงุนงง 

เขายิ้มมองราวกับเธอเป็นเด็กอมมือ 

“เลิกฝันว่าใครเขาจะเที่ยวตามหาคุณเถอะ โชคดีหน่อยอาจมีคนช่วยแจ้งตำรวจ แต่ตำรวจจะสรุปว่าคุณกลับบ้านต่างจังหวัด” 

หญิงสาวอึ้ง ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เขาบอก ทว่าก็สงสัยทำไมเขามั่นใจเหลือเกิน 

อีกฝ่ายเดินไปที่ประตู หันมาย้ำ 

“อย่าลืมนะ ถ้าไม่อยากอุดอู้อยู่แต่ในห้องก็ทำตัวดีๆ อย่าดื้อ อย่าคิดหนี อย่าก่อความวุ่นวายใดๆ ทั้งสิ้น” 

เจ้าหล่อนขบปากอย่างไม่พอใจที่บัดนี้ถูกจัดสถานะเป็นนักโทษ เขาเปิดประตูกำลังจะก้าวออกไป เธอถามประชด 

“ของของฉันที่หล่นหายไปน่ะ หาเจอยัง” เพราะคำโป้ปดหลอกลวงนั้นแท้ๆ ทำให้เธอมาอยู่ในสภาพนี้ 

ชายหนุ่มหันกลับมา มองตรงสู่นัยน์ตา กระแสตาช่างลึกล้ำ 

“ไม่ คุณไม่ได้ทำอะไรหล่น ของของผมต่างหากที่เกือบหาย แต่ไม่ต้องห่วงตอนนี้ผมได้มาแล้ว”