...เธอเหมือนดอกไม้ที่ถูกเร่งให้เบ่งบาน อาจไม่หอมชื่น แต่มีความงามในตัว...
ในวัย 18 เธอถูกขายให้ผู้ชายคนหนึ่ง มีหน้าที่ให้ความสุขเขาบนเตียงนอน
“แม่ขายฉันให้เขา แลกกับโฉนดที่ดินที่เอาไปจำนอง กับเงินสดอีกสามแสน ฉันทำงานเก็บเงินไถ่ตัวเองออกมาได้แล้ว”
แม้ยังไม่เบื่อ ยังไม่อยากปล่อยมือจากเธอ แต่เมื่อได้ลั่นวาจาไปแล้วว่าตัวเธอมีค่าแค่สามแสน เอาเงินมาวางแล้วเธอไปได้ทุกเมื่อ อัตนัยก็ไม่อาจกลืนน้ำลายตัวเอง
“บาลีไม่ใช่คนของที่นี่อีกแล้ว ต่อไปห้ามใครเอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นในบ้านหลังนี้อีก!”
น้ำตาไม่รู้มาจากไหน ไหลออกมาอีกตามเคย
“...แค่นี้ก่อนนะป้า” บาลีตัดบทตอนอีกฝ่ายเริ่มกรอกเสียง ปล่อยโทรศัพท์ลงเหมือนคนสูญสิ้นความรู้สึก มีแต่น้ำตาที่ไหลพราก
อัตนัยไม่เคยรู้ วันที่เธอจากไปเขาได้สูญเสียสิ่งใดไปด้วย
บาลีกเอาแต่นอนเหม่อ บางครั้งเผลอลูบหน้าท้อง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีอีกหนึ่งชีวิตเจริญเติบโตอยู่ในนี้...ดีแล้วที่ไม่ได้เกิดออกมาอยู่ในโลกหม่นๆ ที่มีแต่ความทุกข์ ความหม่นไหม้ มีแต่ชอกช้ำระกำใจ
ไม่มีใครต้องการหล่อน พวกเขาสนใจแต่ผลประโยชน์ ไม่มีใครแคร์ว่าหล่อนจะเป็นหรือตาย ถ้าต้องมีอีกชีวิตมาให้รับผิดชอบก็คงไม่รอดด้วยกันทั้งคู่
ไปเถอะ...ไปอยู่ในท้องของคนที่มีความพร้อมมากกว่า อยู่กับคนที่เขาต้องการ จะได้มีทั้งพ่อและแม่ครบ เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความสุขและความอบอุ่น ดีกว่ามาทนอยู่กับคนที่ไม่มีอะไรเลย...อย่างหล่อน
...
จน 6 ปีผ่านไป บาลีถีบตัวเองจนเรียนจบ มีงานมีการที่ดีทำ มีคนรักที่พร้อมจะให้เกียรติ
แต่เหมือนเวรกรรมไม่จบไม่สิ้น เธอจำใจต้องเดินกลับเข้าไปอยู่ในกรงใบเดิมอีกครั้ง ทว่าคราวนี้แตกต่างออกไป...
“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง” ... “ต้องให้ฉันทำยังไง คุณถึงจะคืนที่ให้เรา”
“จดทะเบียนสมรส!”
คำตอบเรียบๆ ทว่าหนักแน่น ยังผลให้คนฟังนิ่งขึง
“จดทะเบียนกับฉันแล้วเธอจะได้ที่ผืนนั้น แต่ถ้าไม่...ก็กลับไปหาที่อยู่ใหม่ให้พ่อกับแม่ซะ!”
“คุณมันบ้า! โหดเหี้ยมอำมหิต”
“อย่าหวัง...อย่าหวังว่าฉันจะยอมให้คุณมาบงการชีวิตเหมือนแต่ก่อน”
“จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ เวลามันเดินไปทุกนาที แล้วคงจำได้นะว่าฉันใช้เบอร์เดิม คิดอะไรใหม่ได้ก็ติดต่อกลับมาได้ทุกเวลา”
เมื่อหล่อนออกพ้นร้านไปแล้วรอยยิ้มบนดวงหน้าคมคายค่อยจางลง ทอดตามองตามเรือนร่างบอบบางบนริมถนน ที่เร่งร้อนก้าวเหมือนต้องการจะหนีไปให้พ้นๆ จากเขา พร้อมกันนั้นก็หวนนึกถึงวันคืนในอดีต นึกถึงภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยังฝังซุกอยู่ในทุกความทรงจำ...
ไม่เคยลืม...นานแค่ไหนก็ไม่เคยลืม...
อัตนัยปล่อยหูถ้วยกาแฟลงอย่างหมดความสนใจ หงุดหงิดกับความรู้สึกเดิมๆ ที่ไม่เคยสลัดหลุด
Guest
