กว่ารักบรรจบใจ

เสียงปลดล็อกไฟฟ้าดัง กีร์ตานเปิดประตูก้าวขึ้นไป พอจะดึงปิดกลับมีมือหนึ่งมารั้งไว้ 

“เขยิบไป” เสียงห้วน ข่มขู่ แทรกเข้ามาในความงันงงของหญิงสาว 

ต่อเมื่อรู้สึกตัวเจ้าหล่อนพยายามดันสะโพกเขาออก เพื่อที่จะได้ดึงประตูปิดได้ แต่เขายืนปักหลักเหมือนยักษ์ปักหลั่น 

“เขยิบไป” คนข้างรถบอกอีก เสียงเข้มกว่าเดิม ครั้นไม่เห็นทีท่าว่าเธอจะยอมขยับ เขาก็ดันตัวแทรกเข้ามานั่งในตำแหน่งหลังพวงมาลัยดื้อๆ กลายเป็นเธอต้องตาลีตาลานกระเถิบไปยังที่นั่งข้างๆ 

“บอกแล้วใช่ไหมอย่าเอาดอกไม้ไปให้โน้ต” 

คนเตรียมขึงตาใส่อย่างไม่พอใจชะงัก ขบปากนิ่ง เธอไปจริงๆ แหละเมื่อวาน ต่อให้ช่อดอกไม้ต้องอยู่ใต้เท้าเขาก็ช่างปะไร เธอเอาไปให้เพื่อน ให้แล้วก็แล้วกัน พี่ของเพื่อนจะเอาไปทำอะไรช่างสิ...เธอคิดไว้แค่นั้น 

ไม่นึกว่าจะตามมาหาเรื่องถึงที่ 

“ฉันไม่สนว่าคุณจะทำยังไงกับช่อดอกไม้ ฉันแค่อยากมอบมันให้เพื่อน” 

“ฮึ! เพื่อน คุณคิดว่าโน้ตเป็นเพื่อนคุณหรือ เพื่อนเขาไม่ทำกับเพื่อนแบบนั้นหรอก” 

แววเข้มขรึมอย่างไม่พอใจในดวงตาหญิงสาว เปลี่ยนประกายเป็นอ่อนยวบลง นึกเห็นใจว่าที่เขาทำลงไปทั้งหมด ก็เพราะความรักที่มีต่อน้องสาว และความสูญเสียซึ่งไม่อาจเรียกกลับคืนมาได้ เขาเจ็บปวดจึงต้องหาวิธีระบายความเจ็บนั้น 

“พี่นาทคะ ฟังกีร์นิดได้ไหม...” 

“ผมไม่ใช่พี่คุณ ไม่ต้องมาเรียกว่าพี่” 

คำตวาดหยุดคำพูดหญิงสาวได้ในฉับพลัน สายตาที่มองดูเขาทั้งอึ้ง ตัดพ้อ และปะปนไปด้วยความเจ็บลึก หยาดน้ำใสค่อยๆ เอ่อรื้นขึ้นมาจนคลอเต็มขอบตา 

นั่นสิ ตลอดเวลาที่เธอเรียกเขา ‘พี่นาท’ เขาไม่เคยหลุดแทนตัวเอง ‘พี่’ สักคำ มีแต่เธอละเมอเออออไปคนเดียว 

เขาเลื่อนสายตามองไปหน้ารถ ราวกับไม่อยากเห็นหยาดน้ำตา หากอึดใจหนึ่งก็หันกลับมามอง มีแววยั่วเยาะ 

“กลับที่พักหรือ ให้ไปส่งไหม” 

ในขณะที่เธองุนงงว่าเขาจะมาไม้ไหน สำเนียงเดิมว่ามาอีก 

“แต่ขอเปิดห้องสักชั่วโมงสองชั่วโมงก่อนนะ ไหนๆ ก็อยู่ในโรงแรมแล้ว เหมือนทุกทีไง ก่อนผมจะไปส่ง คุณต้องป้อนให้อิ่ม” 

“พี่นาท!” กีร์ตานแทบจะร้องกรี๊ด 

เสียงห้าวหัวเราะร่วน พร้อมกับที่ร่างสูงใหญ่เปิดประตูออกไป เมื่อประตูปิดกลับคนข้างหลังซบสะอื้นลงกับคอนโซลหน้ารถ 

จบไปเสียเฉยๆ ก็ปวดร้าวมากพอ ยังจะตามมาเหยียบย่ำซ้ำเติมกันอีก 

คนอะไรร้ายกาจเหลือเกิน!