Cool indy

ยินดีต้อนรับสู่

Cool Indy café

แนะนำตัวละคร

นิสึกิ อากิระ

ท่านคลังหรือป๊า เป็นฉายาที่แอม น้องสาวร่วมกิจการร้านCool indy เรียก เพราะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายส่วนมาก และเป็นหุ้นส่วนหลักของร้านนี้ หน้าที่ประจำในร้านคือเสิร์ฟเครื่องดื่ม และเสิร์ฟอาหาร

นิสึกิ เป็นหนุ่มหล่อหน้าหวาน สูง180 เซนติเมตร ไอดอลลูกครึ่งญี่ปุ่นที่เพิ่งย้ายมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวรเพื่อข้อตกลงการร่วมหุ้นทำร้านอาหาร-เบเกอรี่กับนัท อดีตแฟนสาว และแอม รุ่นน้องที่บังเอิญรู้จัก และสนิทกัน

นัท - ณัฐนรี บูรณสิริ

ซ้อ หรือม๊า ที่แอมเรียกจนชินปาก เพราะเธอใจดี เยือกเย็น และเย็นชาในบางครั้ง แต่รวมๆ แล้ว เธอจะใจดีกับทุดคนที่ดีกับเธอ หน้าที่ประจำในร้านคือ เป็นเชฟ และไม่แปลกเลยที่จะไม่ค่อยมีใครเห็นเธอออกมาหน้าร้าน มีเป็นบางทีเท่านั้นที่หน้าร้านยุ่งมาก จนเธอต้องออกมารับออเดอร์เอง

นัท สาวห้าวหน้าคม สูง 176 เซนติเมตร หญิงแกร่งผู้ไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากใคร ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ จนลุคของเธอบางทีอาจดูเหมือนทอมบอย เพราะแมนกว่าผู้ชายบางคน

เเอม - อริสา อาชวรากูล

แอม หรือ ไอแอม สาวหล่อผู้ร่าเริง สดใสประจำร้าน แต่มีบางมุมที่เธอก็มีโลกส่วนตัว เธอเป็นผู้เข้าใจและคอยอยู่ข้างๆ เสมอเมื่อใครคนใดคนนึงท้อแท้ ไม่ว่าจะเปนป๊าหรือม๊า ที่เป็นเพียงพี่สาวและพี่ชายต่างสายเลือดก็ตาม และเธอคือคนที่ขอร้องไม่ให้นัทยังทำงานที่ร้านต่อ โดยลดฐานะเป็นเพื่อนกับนิสึกิเท่านั้น

แอม สาวหล่อร่าเริง สูง 167 เซนติเมตร เป็นผู้ที่คอยเชียร์ให้ป๊าและม๊าได้กลับมาคบกันอีกครั้ง ด้วยเรื่องป่วนๆ สารพัดรูปแบบ และในขณะเดียวกัน เธอก็คือผู้ที่คอยอยู่ข้างๆ ทั้งสองคนเมื่อเวลาท้อ และร้องไห้

.
.
.
.
.
.

ภายในร้านอาหารและเบเกอรี่ที่จัดตามสไตล์ของเจ้าของร้านทั้งสามอย่างลงตัว สินค้าหลักในร้านจะเป็นขนมเบเกอรี่ อาหาร และเครื่องดื่มต่างๆ เอาใจลูกค้าที่เป็นนักเรียน นักศึกษาเป็นส่วนมาก แน่นอนว่าลูกค้าส่วนใหญ่ที่เข้ามาส่วนหนึ่งอาจจะไม่ได้ตั้งใจที่จะมากินอาหารหรอก อาจจะเป็นเพราะเจ้าของร้านหรือเด็กเสิร์ฟ หรือแม้กระทั่งเชฟ ต่างก็หน้าตาดี และหนึ่งในนั้นก็มี นิสึกิ ซึ่งเคยเปนเนตไอดอลจากญี่ปุ่นคอยเป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ด้วย

“ป๊าาาาาาา !!”  เสียงเล็กกับหญิงห้าวร่างสูงบางวิ่งออกมาจากหลังร้าน

“เอะอะ ไรวะ อยู่แค่นี้ไม่ต้องเสียงดังก็ได้”  ชายร่างผอมสูง เช็ดแก้วหลังเค้าเตอร์ตะโกนตอบด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน

“ป๊าแหละ เสียงดังกว่าเค้าอีก”

“เออ.. มีไร แอม วิ่งมาซะตกใจ”

“ป่าว.. จะมาขอตังซื้อของ ของหลังร้านหมด”

“เออ.. แล้วรีบไปรีบมาอ่ะ ช่วยเสิร์ฟหน่อย ลูกค้าเริ่มเข้าร้านกันเยอะแล้ว”  นิสึกิควักกระเป๋าเงิน แล้วหยิบเงินให้แอมพร้อมบ่น

“ค่าาาาาา....”  แอมได้เงินแล้วจึงเดินออกไป

แต่เดินไปไม่ถึงสามก้าว จึงหันกลับมา

“เอ้อ.. ป๊า ฝากเสิร์ฟโต๊ะเจ็ดด้วยนะ ออร์เดอร์ม๊ากำลังทำ แล้วๆๆ โต๊ะแปด ฝากขอเบอร์ป๊าด้วย แต่เขาไม่กล้า....  แหม่ๆๆ เสน่ห์แรงไม่เบาเลยนะ”

“เออ.. ไปซื้อของได้ละ ขับรถดีๆอ่ะ”

“แซวนิดแซวหน่อยทำเป็นไล่ ไปก็ได้”  แอมแกล้งเดินหน้างอออกไป

นิสึกิจึงเดินเข้าไปหลังร้าน

“นี่ของโต๊ะ7 กับ8 ป่าวนัท”  นิสึกิเดินมาที่โต๊ะเตรียมรายการอาหาร

“อื้ม.. เอาออกไปได้เลย”  นัทที่มัวแต่วุ่นอยู่ที่หน้าเตา หันมาตอบแล้วกลับไปวุ่นวายต่อ

“นัท....”  นิสึกิมองนัทแล้วยืนเฉย จนนัทหันมา

“หือ? มีไร?”

“เอ่อ.. ปะ เปล่า เอาไปเสิร์ฟนะ”  เมื่อถูกมองตอบ นิสึกิพูดต่อไม่ถูก เขาจึงทำเป็นยกอาหารออกไปเสิร์ฟ

............................

“ขออนุญาตเสิร์ฟครับ”  นิสึกิวางจานอาหารไว้ที่โต๊ะ

“อาหารที่สั่งได้ครบแล้วนะครับ”  พร้อมแจกรอยยิ้มแสนหวานที่ทำให้สาวๆ ละลาย

“คะ.. ครบค่ะ” หนึ่งในลูกค้าโต๊ะเจ็ดตอบ

“ทานให้อร่อยครับ” นิสึกิแจกรอยยิ้มครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะนำอาหารในมืออีกข้างไปเสิร์ฟโต๊ะถัดไป

“ขออนุญาตเสิร์ฟครับ” เขาค่อยๆ เบียดตัวเข้าไปเสิร์ฟอย่างมีมารยาท

“ขอบคุณค่ะ”  หนึ่งในลูกค้าโต๊ะแปดตอบ

“เอ่อ.. ตะกี้มีใครฝากอะไรแอมมาบอกผมเหรอครับ”  นิสึกิเอ่ยถาม

ทำเอาสาวๆ ทั้งโต๊ะเขินและเกี่ยงกันตอบ

“เอ่อ....”

“งั้น....ถ้าไม่มีไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ”  นิสึกิหันกลับเข้ามา

“เดี๋ยวค่ะ พี่นิสึกิ ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ”   หนึ่งในลูกค้าโต๊ะแปดตัดสินใจเรียก

“อ่อ.. ได้สิครับ”  นิสึกิหันมาพร้อมรอยยิ้มละลายใจสาว

และการยึดตัวเพื่อถ่ายรูปก็ดำเนินไปจนเสร็จ นิสึกิกลับมาอยู่ที่เค้าเตอร์เครื่องดื่มตามหน้าที่ และคอยรับออเดอร์ลูกค้าที่เข้ามาใหม่

“นิสึกิ.... มาช่วยทางนี้หน่อยสิ”  เสียงนัทเรียกจากหลังร้าน

“อืม... เดี๋ยวไป”  นิสึกิจึงเดินเข้าไปทันที

“เอาเค้กกล้วยหอมกับบราวนี่ เสิร์ฟโต๊ะหนึ่งนะ และก็คุกกี้ช็อกชิพกับเครปเค้กสตรอเบอรี่เสิร์ฟโต๊ะสาม” นัทอ่านใบออเดอร์สั่ง

“โอเคได้.. มีไรอีกมั้ย”

“ไม่มีแล้ว.. แอม ยังไม่มาอีกเหรอ” นัทพูดพลางมองไปที่ประตูหน้าร้าน

“ยังอ่ะ สงสัยเถลไถลซื้อของกินมาอีกแน่เลย”

“อืม.. งั้นไม่เป็นไร”  พูดจบ นัทหันกลับไปที่ครัว

“นัท....”  นิสึกิมอง

“หืม?”  นัทหันมา

หน้าคมที่เปื้อนไปด้วยเศษเครื่องปรุงจากอาหารที่ทำ เขม่าควัน เลยเศษแป้งจากขนมรวมๆกัน

“เหนื่อยรึเปล่า.. พักก่อนได้นะ”

“ไม่เป็นไร งานยุ่งแบบนี้ทุกวัน นัทชินแล้ว”  รอยยิ้มที่พยายามสดใส แฝงไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยและทุกข์ใจมากมาย ที่เธอเก็บไว้ไม่ให้ใครเห็น แต่มีคนเดียวที่รู้คือ นิสึกิ

“มานี่ แป้งเลอะหน้าหมดแล้ว ทำงานไม่ห่วงหล่อเลย เดี๋ยวสาวๆ มาเห็นก็ล้อตายเลย”  นิสึกิแกล้งแซวพลางหยิบผ้าเช็ดหน้าเดินเข้าไปเช็ดให้

“เอ่อ.. นัทเช็ดเองได้” นัทพยายามแย่งผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเอง

“ไม่เอาน่า.. เธอยิ่งเช็ดก็ยิ่งเปื้อน ดูมือเธอซะก่อน” นิสึกิยังยืนยันที่จะเช็ดให้

จนนัทยืนเฉย ยอมให้เช็ด

ผ้าเช็ดหน้าผืนนุ่มที่นิสึกิค่อยๆ สัมผัสที่หน้าอย่างเบามือ สายตาที่อ่อนโยนและอบอุ่นไม่เคยเปลี่ยนของนิสึกิ มันทำให้นัทลืมเหตุผลและข้อตกลงที่บอกเลิกเขาไปชั่วขณะ

“นัท..” นิสึกกิเอ่ยเรียกเบาๆ และพูดต่อ

“ยกเลิกข้อตกลงไรนั่นได้มั้ย กลับมาเถอะนะ”

คำถามสุดท้ายของนิสึกิทำให้นัทตื่นจะภวังค์

“นายไปทำงานได้แล้ว.. ลูกค้าเต็มร้านแล้ว”  นัทถอยออกห่างนิสึกิ แล้วกลับเข้าไปในครัว

เขาได้แต่มองนัทเดินจากไป และทุกวินาที เขายังหวังที่จะให้นัทกลับไปเป็นเหมือนเดิม

............................................................................