แนะนำตัวละคร
พี:หนุ่มหน้าหวาน ที่มีเชื้อไต้หวัน ใครได้รู้จักจำเป็นต้องหลงในหน้าหวานๆของเขา
และนิสัยขี้เล่นที่ทำให้สาวเล็กสาวใหญ่ใจเต้นแรง
อัธ: หนุ่มโลกส่วนตัวสูงในบางที ออกแนวไม่แคร์ใคร จะแคร์เฉพาะคนสำคัญเท่านั้น
ชอบร้องเพลง,ทำอาหารและแข่งรถ รักเพื่อนมาก
ป้อ:ป้อสมชื่อ เจ้าชู้ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว แต่ก็ไม่คิดจะจริงจังสักคนเพราะมีคติที่ว่า
"กูไม่อยากมีบ่วงผูกคอป่ะว่ะ!?" แต่เห็นงี้ผมก็รักเพื่อนนะครับ
หมวย:เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว ที่พวกผมสนิทที่สุดและหยอกกับพวกผมได้ในโรงเรียน
เห็นงี้นะแรงเยอะชิบ เก่งดนตรีทุกแขนงและศิลปะการต่อสู้
อาร์ต:หนุ่มน้อยผู้ที่ทำให้อัธรู้สึกสับสนว่ารู้สึกยังไงกันแน่ เป็นคนยิ้มง่าย สบายๆชอบเข้าสังคม
มิว:หนุ่มน้อยต่างโรงเรียน ที่ชอบหมกตัวในห้องเป็นวันๆเพื่ออ่านหนังสือหรือวาดรูป
ชอบฟังเพลงและทำอาหาร
บทนำ
ณ โรงเรียนBBK
กริ๊งงงงงงงงงงงงงง
“เฮ้ย!! พวกมึงเย็นแล้วไปร้านเกมกันป่ะ” มาแล้วครับไอ้พี หนุ่มเสี้ยวไต้หวัน สูง ขาว หน้าตี๋ เดินมาก็เด่นเลยนะ แถมยังมีรุ่นน้องผู้หญิงตามกรี๊ดมาเป็นแถวๆ
“พะ พะ พี่พีหนูทำมาให้ค่ะ นะ นี่ค่ะ” รุ่นน้องน่าตาหน้ารักเดินมาดักหน้าไอ้พีพร้อมยื่นกล่องคุ๊กกี้สีชมพูมาให้พร้อมกับการ์ดสีชมพูแซมทาด้วย
“ขอบคุณนะครับ” เอาอีกแล้วครับรอยยิ้มนี้ผู้หญิงคนไหนเจอแม่งละลายทุกคน ไม่ว่าสาวเล็กสาวใหญ่ขนาดอาจารย์บางคนยังFCมันเลยครับ
“ไปดิกำลังเซ็งๆ อะ อื้มมมมม ป่ะ!!” เสียงบิดขี้เกียจของไอ้ป้อที่หลับกินคาบวิทย์สองคาบดังขึ้น ขนาดเปิดเพลงลั่นบ้านถ้ามันจะหลับ ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นยกเว้นเรื่องเดียวครับ.. เกม พอพูดถึงเกมแม่งตื่นขึ้นมาอย่างกับมีสวิสปิดเปิด
“พี่อัธค่ะ!!” เสียงเล็กๆดังขึ้นที่ข้างหลังผม พอหันไปก็เจอรุ่นน้องคนหนึ่งมา อาการแบบเก้ๆกังๆ หน้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงหน่อยๆ
“ครับผม” ผมยิ้มให้เธอทำให้เห็นเหล็กที่อยู่ในปาก แล้วน้องคนนั้นก็หน้าแดงขึ้นอีก
“เอ่ออออออ คืออออ หนู หนู..”
“มีอะไรกับเพื่อนพี่เหรอครับ ชอบไอ้ภาษีนี้ก็บอกมันตรงๆครับน้อง ไม่ต้องอายๆ” เอาแล้วครับไอ้ป้อไปแซวน้องเขา น้องเขายิ่งไม่พูดใหญ่เลย
“เป็นอะไรเหรอครับ พี่รีบนะ” ผมเร่งน้องตรงหน้าน้องเขาหน้าเสียหน่อยๆแต่พยายามฟื้นยิ้มออกมา
“หนูชอบพี่ค่ะ!!”
“ขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้พี่ แต่พี่ไม่ได้ชอบน้องอะครับ พี่ขอตัวนะครับ” ผมยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าแพนแล้วเดินจากไปไม่ไยดี
“เห็นไหมไอ้อัธมันอะไม่แคร์ใครหรอก มาหาพี่ดีกว่านะครับน้องใบเฟิร์น” เอาอีกแล้วครับไอ้ป้อ ป้อสมชื่อมันจริงๆ ผมเดินมาหาไอ้พีแล้วยืนรอไอ้ป้อสักแป๊บมันก็เดินลงมา
“ได้มาแล้วเหรอ” ผมเอ่ยถามเสียงเรียบๆ
“เออ ไม่เห็นหนุกเลยว่ะ ง่ายเกิน” พร้อมกับโชร์เบอร์โทรศัพท์น้องเมื่อกี้ให้ดูแถมเฟส ไลท์
“ชั่งเหอะไปเล่นเกมกันป่ะ” ไอ้พีที่เงียบมานานก็พูดขึ้น
“เออไปดิ/ไปดิ๊ รอพ่อมึงตัดริบบิ้นกันเหรอครับ” ผมอยู่มองหน้าพวกมันสักแป๊บแล้วก็ออกตัววิ่งไปที่โรงรถ
“ไอ้ภาษี!! กวนตีนไม่เลิกเลยนะมึง” แล้วพวกมันก็วิ่งไล่ผมจนมาถึงโรงรถ ฮ่าๆๆ นี่แหละครับชีวิตในรั้วโรงเรียนผมของพวกผม เห็นอย่างนี้พวกผมทุกคนยังไม่มีแฟนนะครับ ไม่รู้ทำไมถึงห่วงความโสดกันนักหนา มีคนเข้ามาหลายคนครับแต่พวกผมไม่เอาสัก พอมีแฟนมันคงอึดอัดพิกล ความรักนะเหรอ เหอะ พวกผมไม่รู้จักมันหรอกครับ ผมสงสัยทำไมต้องยอมให้คนๆหนึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ศักดิ์ศรี ความเป็นลูกผู้ชาย น้ำตา ทำไมต้องยอมให้เขาด้วย ซึ่งทุกวันนี้ผมยังไม่เข้าใจเลยครับ ความรักมันคืออะไรเหรอครับ ในความคิดผมมันคงเหมือนของเด็กเล่นแหละมั้ง
******************************************************************************************************
นิยายพึ่งเปิดน้า ฝากด้วยน้าค่า
ถ้าชอบก็ติดตามผลงานอื่นๆด้วยนะคะ ^ ^
Guest
