เพื่อนสนิท

สวัสดีครับผมชื่อต้นอยู่ม.6  เทอม2  โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในตัวจังหวัดศรีสะเกษ  ผมแอบชอบเพื่อนผมคนหนึ่งครับ  เธอชื่อส้ม  เธอเป็นคนน่ารัก  นิสัยดี  แต่ติดห้าวๆไปนิด แต่ไม่รู้ผมจะทำยังไงดี  เพราะเราสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมชอบเธอ  แต่ที่รู้ผมชอบเวลาเธอยิ้ม  เธอจะยิ้มจนเห็นเขี้ยวเสน่ห์ และที่แก้มเธอจะมีลักยิ้มบุ๋มเข้าไปเล็กน้อย  ผมว่านี้แหละครับเสน่ห์ของเธอ  ผมแอบชอบเธอมาสามปีแล้วครับ ไม่รู้ผมจะบอกเธอยังไง  ผมไม่กล้าบอกเธอผมกลัวว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติด  ผมกลัวว่าเราจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิม  ผมกลัวเสียเธอไป…

“ต้น!! ไปกินข้าวกันหิวแล้ว”  พูดจบเธอก็จับมือผมลากๆไปที่โรงอาหาร  โรงอาหารตอนนี้คนยังไม่มาเยอะเท่าไร  เพราะโรงอาหารพึ่งเปิด  ตอนนี่พึ่ง11โมงครึ่ง และนี้มันก็ชั่วโมงที่ห้องอื่นเรียนแต่คาบนี้ผมกับส้มว่างเลยมาหาอะไรกินกันก่อนเตรียมตัวเรียนคาบบ่ายต่อ  เธอชอบสั่งข้าวหมูกระเทียมไข่ดาวและจะมีน้ำชาเขียวมากินคู่กันเสมอ   ผมนั่งมองเธอที่โต๊ะโรงอาหารเพราะผมต้องนั่งจองไว้  และรอให้ส้มมาแล้วค่อยไปซื้อของกิน  แล้วผมค่อยตามไปทีหลัง  วันนี้ผมไม่หิวเลยซื้อน้ำมะพร้าวมาแก้วหนึ่งแล้วเดินไปที่โต๊ะ

“ต้น!! ตอนบ่ายสอบคณิตขอลอกหน่อยนะๆ น้าต้น น้าๆ”  ส้มเธอไม่ชอบคณิตครับ  แต่เธอเก่งวิชาภาษาอังกฤษ  ประวัติศาสตร์  ภาษาไทย  เธอชอบอ่านหนังสือพวกวรรณกรรม  นิยายแฟนตาซี ประวัติศาสตร์ อะไรพวกนั้นอะครับ เธอบอกว่าเวลาอ่านเหมือนหลุดเข้าไปในนั้นจริงๆ  พอเธออ่านจบเธอก็จะมาเล่าให้ผมฟัง  ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างแต่เท่าที่เห็นเธอมีความสุขมากเวลาได้อ่านมัน  เธอสามารถอยู่กับหนังสือพวกนี้ได้ทั้งวันแบบไม่กินข้าวก็อยู่ได้  เธอเล่าให้ฟังว่าเคยอยู่ในห้อง3วันแบบไม่ออกมากินข้าวจนแม่กับพ่อต้องเอากุญแจสำลองมาไขประตูแล้วบอกให้เธอไปกินข้าว  คิดดูซิครับถ้าเป็นคนปกติจะทำแบบเธอได้ไหม

“เออๆ  ทำไมแกไม่ลองเปลี่ยนจากหนังสือพวกนี้เป็นคณิตบ้างล่ะ ถ้าแกอ่านเข้าใจนะปานนี้แกจบด็อกเตอร์ไปแล้ว”  ผมชอบแซวเธอครับว่าให้ลองเปลี่ยนแนวบ้าง  แต่เธอก็ไม่ยอมเปลี่ยนซักที  เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอยังลากผมไปซื้อหนังสือบ็อกเซ็ทเชอร์ล็อกโฮมมาอยู่เลยหมดไปเกือบ2,000 และเธอก็หอบหิ้วหนังสือนั้นกลับบ้านด้วยความทุลักทุเล  เพราะในมือก็มีสามก๊กแต่เห็นบ๊อกเซ็ทเชอร์ล็อกโฮมเลยสอยมานอนกอดหรือขึ้นหิ้งก็ไม่รู้

“ไม่เอาอะ ให้ต้นทำแหละดีละ เนอะต้นเนอะ”  ผมหมดคำพูดกับเธอเลยจริงๆครับ  ผมได้แต่แอบยิ้มในใจคนเดียว และผมอยากเก็บช่วงเวลานี้ให้นานที่สุดเพราะอีกไม่กี่วันผม และส้มก็จะจบแล้วและเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก  ผมเรียนสายวิทย์-คณิต  ส้มเรียนสายภาษา  เธอบอกว่าเธออยากทำงานเกี่ยวกับพวกแปลหนังสือ  วรรณกรรม  นิยายอะไรพวกนี้อะครับ

“ต้นวันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่เราจะได้อยู่โรงเรียนนี้  มีอะไรที่ยังไม่ได้ทำก็รีบทำซะนะ  ถ้าแอบชอบใครก็รีบไปบอกเขาล่ะก่อนที่พวกเราจะจบ”  พูดจบเธอก็ลุกเอาจานไปเก็บที่ร้านค้าแล้วเดินมาหาผม  วันสุดท้ายแล้วซินะ  วันที่ผมไม่อยากให้มาถึง  วันที่ผมจะไม่ได้เจอเธออีก…  เพราะเธอติดที่ม.เชียงใหม่

ผมติดม.มหิดลอยู่คนละที่กันเลยครับ  ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีพอผมไปปรึกษาเพื่อนมันก็บอกให้ผมลุยเลย เอาว่ะวันสุดท้ายแล้ว

“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”

เสียงสัญญาณหมดคาบเรียน   นักเรียนพากันเดินออกจาห้องสอบทีละคนสองคน  เหลือแต่ส้มกับเพื่อนอีกสองสามคนในห้องสอบที่นั่งทำข้อสอบยังไม่เสร็จ   ผมมานั่งรอเธอที่ระเบียงหน้าห้องได้ยินเสียงบ่น      ต่างๆนาๆของเหล่าเพื่อนร่วมชั้น “เฮ้ยๆ ต้นๆมึงทำได้ป่ะว่ะข้อสอบแม่งโคตรยากอะ กูล่ะมึนเลย แล้วนี่มึงรอส้มใช่ป่ะ”

“ก็ทำได้อยู่ว่ะเพราะกูเคยเจอข้อสอบแนวๆนี้มาแล้ว เออกูรอส้มทำไมว่ะ”

“เปล่าไม่มีอะไร มีอะไรก็รีบๆบอกเขานะเว้ย  ส้มยิ่งน่ารักๆอยู่ระวังโดนตัดหน้านะมึง โชคดีเว้ยต้น”  พูดจบไอ้ต้าก็เดินมาตบไหล่สองสามที  แล้วมันก็เดินจากไป  แล้วมันปล่อยผมไว้คนเดียว  ผมว่ามันก็ยากอยู่นะเพราะมันเป็นข้อสอบมหาวิทยาลัยที่เขาใช้สอบกันแต่อาจารย์เอามาให้สอบ  เพราะอยากให้เป็นแนวทางในการสอบ  ผมเคยเห็นข้อสอบชุดนี้แล้ว  เพราะผมชอบลื้อข้อสอบเก่าๆมาทำครับ  มันช่วยฝึกสมองดี

“ส้ม!! มาเจอกันที่หลังอาคารนะ” เธอก็พยักหน้าตอบรับสักพักหนึ่ง  เธอเดินลงแล้วผมก็จูงมือเธอไปนั่งที่เงียบๆ “มีไรเหรอต้น” เธอเอ่ยถามผมแต่ผมก็ยังไม่พูดอะไรออกไป ผมขอมองหน้าเธออีกสักพัก จู่ๆเธอพูดขึ้นว่าจะรีบกลับบ้าน “ถ้าต้นไม่พูดจะกลับละนะแม่โทรตามแล้ว” พูดจบเธอก็ทำท่าจะลุกออกไป  จนผมกลัวว่าเธอจะหายไป  เลยตะโกนออกไปว่า “ส้มกูชอบมึงว่ะ” ได้ผลเธอหยุดชะงัก หันหน้ามาแล้วพูดว่า  “ต้นขอโทษนะเรามีแฟนอยู่แล้วอะ ไม่เป็นไรนะเว้ย” เท่านั้นแหละครับ  ผมแทบล้มทั้งยืนแล้วบอกเธอไปว่า “นิดหน่อยเอง เจ็บแค่นี้ไม่ตาย” ผมก็ยิ้มให้เธอ  แต่ทำไมพอเธอยิ้มกลับมาและเวลาที่เธอกำลังเดินจากผมไป  น้ำตาผมเริ่มก็ไหลเป็นทางยาว  นี่แหละครับผู้หญิงที่ทำให้ผมได้รู้ว่า…ความรักไม่ใช่การครอบครอง