[SF] YunJae เจ้าบ้านเจ้าเรือน
“เธอจะยอมมาอยู่กับฉันไหมแจจุงของฉัน”
“ถ้าเจ้าบ้านเจ้าเรือนจะหล่อขนาดนี้มีหรือที่ผมจะปฎิเสธ”
“ฉันมีค่าแค่นั้นหรือ”
“คุณมีค่ามากกว่าที่คุณคิดอีกนะท่านเจ้าบ้านเจ้าเรือนยุนโฮ”
บรรยากาศตอนเย็นในวันศุกร์เป็นอะไรที่ทุกคนรู้ดีว่ารถจะติดมากแค่ไหน ยิ่งเป็นศุกร์สิ้นเดือนยิ่งแล้วใหญ่ ใครหลายคนที่เงินเดือนออกก็จะพากันไปฉลองกัน บางคนก็พาครอบครัวไปฉลอง บางคนก็พาคนรักไปฉลอง แต่บางคนกลับต้องฉลองอยู่คนเดียว และบางคน.....
“แจจุงเย็นนี้ไปหาไรกินกันไหมเงินเดือนออกแล้ว” เสียงแหลมเล็กส่งผ่านออกมาทางมือถือที่ใครบางคนกดรับทันทีที่มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น
“ฉันก็อยากไปอยู่นะจุนซูแต่แม่ไม่ค่อยสบายฉันเลยว่าจะรีบกลับไปดูแม่หน่อยน่ะ” เจ้าของมือถือเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าเสียดายมากแค่ไหน
“งั้นหรอน่าเสียดายจัง ว่าแต่นะแจจุงแม่นายก็เป็นแบบนั้นนายก็ยังจะรักเนอะ” คนที่โทรมาพูดประชดเบาๆ ด้วยความหมั่นไส้
“ยังไงเขาก็เป็นแม่ฉันนะจุนซูถึงเขาจะไม่รักฉันก็ตาม” เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ออกมา
“นายก็อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นซิฉันฟังละหดหู่ยังไงไม่รู้ เอาเถอะนายจะกลับไปดูแลแม่ก็ตามใจนายละกันนะเดี๋ยวฉันกับยูชอนจะกินเพื่อ ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงแหลมเล็กพูดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
“จ้าๆ กินเพื่อฉันด้วยละกันนะ อ้อ! ฝากความคิดถึงๆ ยูชอนด้วย” เสียงหวานตอบกลับอย่างเดือดร้อนก่อที่จะฝากความคิดถึงไปถึงแฟนของเพื่อน
“โอเคๆ งั้นแค่นี้ละกันนะยูชอนมารับฉันแล้ว”
“โอเคๆ แล้วคุยกันใหม่”
พูดจบแจจุงก็กดตัดสายทิ้งก่อนจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะรอรถกลับบ้านและไม่ลืมที่จะแวะซื้อของกินเล็กๆ น้อยกลับไปฝากมารดาของตนเอง
“กลับมาแล้วครับ” ร่างบางที่เดินเข้าบ้านมาก็เอ่ยทักทายคนในบ้านตามประสาคนที่เพิ่งจะกลับเข้ามาเพื่อบอกให้คนในบ้านรู้ว่ากลับมาแล้ว ก่อนจะต้องย่นจมูกขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งภายในตัวบ้าน
“กลับมาแล้วหรอลูกรักของพ่อ” เสียงชายหนุ่มดังอ้อแอ้ขึ้นมาบ่งบอกได้ว่าคนพูดนั้นเมามายมากแค่ไหน
ร่างบางไม่สนใจคำทักทายนั้นก่อนจะเดินผ่านโดยไม่คิดที่จะมองคนที่พูดด้วยเลยสักนิด
“นี่มึงไม่คิดจะทักทายพ่อของมึงหน่อยเรอะนังแจจุง”ชายหนุ่มที่กำลังเมาได้ที่เห็นคนที่ตนเองพูดด้วยเดินหนีไม่สนใจก็โมโหรีบลุกจากพื้นเดินตรงมากระชากข้อมือบางเพื่อให้คนที่พูดด้วยหันกลับมา
“โอ้ย!!! ปล่อยมือผมเดี๋ยวนี้นะผมเจ็บ อีกอย่างคุณก็เป็นแค่สามีใหม่ของแม่ผมแต่ไม่ได้เป็นพ่อของผม” แจจุงร้องขึ้นมาเมื่อจู่ๆ ก็ถูกกระชากข้อมือกะทันหันแถมแรงที่บีบข้อมือนั้นก้แน่นมากจนข้อมือบางนั้นเจ็บไปหมด
“แล้วมึงคิดว่ากูอยากจะเป็นพ่อของมึงหรอกูจะบอกให้นะกูน่ะอยากจะเป็นผัวของมึงมากกว่าจะเป็นผัวของแม่มึงอีก”
“นี่คุณพูดอะไรน่ะปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ” ร่างบางร้องอย่างตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกดึงเข้าไปกอดแถมใบหน้านั้นยังตรงเข้ามาซุกไซร์ที่ซอกคอขาวอย่างหื่นกระหาย ก่อนจะพยายามดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดออกมาจากสัมผัสที่น่าขยะแขยงนั้น
“ทำเป็นเล่นตัวกูรู้นะว่ามึงน่ะอ่อยกูอยู่ แหมพอกูเล่นด้วยก็มาทำสะดีดสะดิ้ง มึงอย่าหวังว่าวันนี้มึงจะรอดไม่ว่ายังไงวันนี้มึงก็ต้องเป็นเมียกู” พูดเสร็จชายหนุ่มก็ยิ่งซุกไซร์ชอกคอขาวมากกว่าเดิม มือสากกระชากเสื้อเชิ้ตที่ร่างบางสวมใส่อยู่จนกระดุมเสื้อหลุดออกมาเผยให้เห็นผิวขาวนวลและนั้นทำให้ล่อตาล่อใจมากกว่าเดิม “วันนี้ถ้ากูไม่ได้มึงเป็นเมียอย่ามาเรียกกูว่าฮยอนจุง” ชายหนุ่มออกแรงทั้งหมดเหวี่ยงร่างบางลงไปกบพื้นก่อนจะรีบกระโจนลงไปขึ้นคร่อมร่างบอบบางที่พยายามดิ้นรนหนีเอาตัวรอด
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ได้โปรดอย่าทำอะไรฉันเลย ฮือๆ” ร่างบางทั้งดิ้นทั้งอ้อนวอนขอร้องหวังว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อถึงจะเป็นพ่อเลี้ยงก็ตามยอมใจอ่อนปล่อยตนเองไป
“ฝันไปเถอะมึง เพี้ย!!!” นอกจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อเลี้ยงจะไม่เห็นใจแล้วยังคงรุกหนักมากขึ้นกว่าเดิม และเมื่อเห็นว่าลุกเลี้ยงของตนเองพยายามดิ้นหนีจึงได้ใช้ฝ่ามือฟาดลงไปที่ใบหน้าบางอย่างเต็มแรงจนหน้าบางหันไปตามแรงที่กระทบลงบนใบหน้า มุมปากสวยมีเลือดออกซิบๆ
“นั้นพวกแกทำอะไรกัน!!!” เสียงใครบางคนดังขึ้นทำให้เหตุการณ์ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ก่อนที่จะมีอะไรเลยเถิดมากกว่านั้น ร่างบางอาศัยจังหวะคนที่คร่อมตนเองอยู่หยุดชะงักก่อนจะใช้แรงทั้งหมดผลักคนที่คร่อมตนเองอยู่นั้นจนกระเด็นก่อนจะรีบกระวีกระวาดรีบลุกขึ้นตรงไปหามารดาของตนเอง
“ก็ลูกมึงน่ะอ่อยกูมันบอกอยากได้กูเป็นผัวให้กูเลิกกับมึงแล้วมาเอามันแทน” ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้เอ่ยอะไรใครอีกคนก็รีบชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ไม่จริงนะครับแม่ผมไม่ได้อ่อยเขานะครับเขาต่างหากที่จะปล้ำผม โอ้ย!!!” แจจุงรีบละล่ำละลักบอกมารดาของตนเองทันทีด้วยความที่กลัวว่ามารดาของตนเองจะเข้าใจตนเองผิด ก่อนที่มือของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ฟาดลงมาบนใบหน้าหวานเต็มๆ
“นังลูกชั่ว!!! นี่มึงคิดจะแย่งผัวกูไปเป็นของมึงหรอ? มึงอย่าหวังเลยนะนังลูกไม่รักดีคิดจะใช้ผัวคนเดียวกับแม่งั้นเรอะใครสั่งใครสนให้แกทำอย่างนี้ห๊ะ!!!” คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ทั้งด่าทั้งทุบตีคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกอย่างไม่ยั้งด้วยความโมโหเพราะเชื่อคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตนเองจนหมด
“โอ้ย! แม่อย่าตีผมๆ ไม่ได้ทำอย่างที่มันบอกนะ มันจะปล้ำผมต่างหากมันบอกไม่ได้อยากแม่เป็นเมียแม่เชื่อผมนะ” ร่างบางพยายามก้มหลบมือที่กำลังตีตนเองอย่างไม่ยั้งปากก็พร่ำบอกเพื่อให้คนเป็นแม่ได้สติ
“นี่มึงยังกว่าใส่ความผัวกูหรอ วันนี้อย่าอยู่เลยนังลูกไม่รักดี” สุดท้ายคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่นอกจากจะไม่เชื่อในคำพูดลูกของตนเองแล้ว ยังคงลงไม้ลงมือทุบตีอย่างไม่ยั้งโดยหวังว่าคนที่เป็นลุกจะได้ตายคามือ
“เมียจ๋าใจเย็นๆ นะ อย่าไปทำอะไรลูกมันเลยสงสารลูกเถอะดูซิเจ็บไปหมดแล้ว” ฮยอนจุนที่เห็นโบอาเมียของตนเองพยายามทุบตีลูกตัวเองก้รีบเข้าไปห้าม ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะแต่ไม่อยากให้ผิวขาวๆ หน้าสวยๆ ต้องมีรอยช้ำก็เท่านั้นเอง
“มึงเห็นไหม? มึงเห็นรึยังว่าพ่อมึงนะแสนดีแค่ไหน? มึงควรจะดีใจที่มีพ่อแบบนี้มึงอ่อยขาขนาดนี้เขาก็ยังไม่โกรธ เขายังห่วงมึงนังลุกชั่วมึงเห็นรึยัง”
ตอนนี้ร่างบางหมดเรียวแรงที่จะเถียงหรือบอกกล่าวอะไรอีกแล้ว สิ่งที่เจอในตอนนี้มันหนักหนาสาหัสมากนัก เขาไม่คิดว่าคนที่เป็นแม่จะหลงเชื่อคนอื่นมากกว่าลูกของตนเอง ถึงแม้ว่าแม่จะรังเกียจตนเองมากแค่ไหนแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ สุดท้ายร่างบางก็พาตัวหลุดพ้นจากเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าแล้วรีบวิ่งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของตนเองเข้าไปแล้วรีบล็อกห้องนอนของตนเองทันที
“นังลุกไม่รักดีมึงจะหนีไปไหนกลับมาให้กูลงโทษมึงก่อน” โบอาตะดกนไล่หลังก่อนจะวิ่งตามขึ้นไปถ้าไม่ติดว่าฮยอนจุงดึงตัวเองไว้ล่ะก็ป่านนี้ไปถึงห้องลุกของตนเองแล้ว
“ไม่เอาน่าเมียจ๋าปล่อยลูกไปเถอะ”
“แต่ว่า ดูมันใส่ความผัวจ๋าซิ”
“ปล่อยลูกไปเถอะไม่ว่ายังไงผัวจ๋าก็รักเมียจ๋าคนเดียวนะ ฟอดดด!!!” ฮยอนจุนพูดพร้อมกับหอมแก้มโบอาอย่างเอาใจ เรื่องอะไรกูจะให้มึงทำว่าที่เมียกูนังแก่ ถ้าไม่ติดว่ามึงคอยหาเลี้ยงกูนะกูไม่เอามึงหรอก
“ผัวบ้า พูดงี้เมียก็เขินแย่ คริๆๆๆ” โบอาหัวเราะออกมาอย่างเอียงอายก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาเมื่อฮยอนจุนช้อนตัวเองขึ้นแนบอก
“เรามาทำเรื่องที่ผัวๆ เมียๆ ทำกันดีกว่านะ” ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินตรงเข้าไปยังห้องนอนของตนเองกับโบอา
แจจุงนั่งหลังพิงประตูร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างเสียใจกบเรื่องที่เกิดขึ้นกับตนเอง ทำไมล่ะทำไมชีวิตของตนเองจะต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงจะรู้ว่าแม่เกลียดตัวเองมากแค่ไหนแต่แจจุงผิดหรือที่เกิดมา คนที่ทำให้เกิดก็คือแม่ของตนเองไม่ใช่หรอถึงการเกิดของเขาจะไม่ได้เกิดจากความรักแต่เกิดจากความคึกคะนอกของวัยรุ่นจนตัวเองท้องขึ้นมา พอไปขอให้ผู้ชายรับผิดชอบกลับถูกตอกหน้ากลับมาว่าไปเที่ยวมั่วนอนกับใครมาก้ไม่รู้แล้วมาอ้างเป็นลูกของคนอื่น สุดท้ายเมื่อหาพ่อของเด้กมารับผืดชอบไม่ได้แถมท้องก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายตัวเองก็ต้องออกจากโรงเรียนเพื่อมาคลอดลูกๆ ที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจให้เกิด ไม่ใช่ว่าคนเป็นแม่จะไม่อยากทำแท้งนะแต่พอตอนไปทำแท้งดันมีพวกตำรวจมาบุกจับทลายแหล่งทำแท้งเถือนและนั้นก็ทำให้โบอาเกลียดลุกในท้องมากกว่าเดิม
“ทำไมล่ะ ทำไมสวรรค์ถึงต้องทำให้ผมเกิดมาด้วย ทำไมไม่ปล่อยผมให้ตายไปตั้งแต่ที่เขาจะทำแท้งผม ทำไมล่ะทำไมทำไม่!!!!” แจจุงได้แต่ตะโกนถามออกไปทั้งน้ำตาหนองหน้า ดวงตาสวยแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าถึงตะดกนออกไปก็ไม่มีทางได้คำตอบแต่อย่างน้อยก็ได้ระบายมันออกมา
จริงซิถ้าแค่เขาตายแค่ตายเท่านั้นทุกอย่างก็จบและไม่ต้องทนกับโลกที่โหดร้ายแบบนี้ด้วย แจจุงนายก้แค่ตายก้เท่านั้นเองแค่นั้นนายก็จะหลุดพ้น เมื่อคิดได้ดังนั้นแจจุงจึงค่อยๆ เหลังมือปาดน้ำตาของตนเองทิ้งอย่างลวกๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่โต๊ะเขียนของตนเองมือบางดึงลิ้นชักออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไหยิบของมีคนออกมา
ก็แค่ตาย....ก็แค่นั้น....และทุกอย่างก็จะจบลง.....
#เนื่องจากเมื่อคืนได้ดูเจ้าบ้านเจ้าเรือนเลยนึกอย่างแต่งเป็นเวอร์ชั้นยุนแจขึ้นมา หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ ถ้าชอบทุกคนสามารถเล่นแท็ก #เจ้าบ้านเจ้าเรือนยุนแจ กันได้นะคะ ^^
Guest
