โฉมงามตื้อรัก

“ 

“มา พวกเราเข้าหอกันเถอะ!” 

เขาตื่นตกใจขึ้นมา อาการง่วงงุนหายวับไปทันควัน สองตาเบิกโพลงในพริบตา 

         เห็นเพียงนุหวี่ยิ้มหวาน ปลดเครื่องประดับเงินหนักอึ้งและอาภรณ์ปักลายพร้อยงามหรูออก เรือนร่างขาวเนียนดุจหยกเหลือเพียงเอี๊ยมตัวในและกางเกงชั้นในผ้าไหมแนบกายแค่นั้น 

         ภายใต้สายตาตื่นตระหนกของหลี่อี้เฟิง นางกระโดดขึ้นมาบนฟูกเตียงนอนอย่างคล่องแคล่วฉับไว นั่งคร่อมเอวเขาอย่างมั่นคง โน้มกายลงมา สีหน้ายิ้มแย้มชอบอกชอบใจผมยาวนุ่มสลวยหยอกเย้าแผงอกเขา 

         “พี่อี้เฟิง พวกเขาบอกว่าการเข้าหอจะชักช้าไม่ได้” เรือนร่างนุ่มนิ่มของนางเอนลงแนบติดเหนือร่างเขาขณะบอกด้วยสีหน้าจริงจัง “พวกเขาย้ำนักย้ำหนากับข้าว่าจะต้องเข้าหอกันในคืนนี้ พวกเราถึงจะเป็นสามีภรรยา ไม่พรากจากกันตลอดไป” 

         ช้าก่อนนะ ขะ...เข้าหอ! ตอนเขาอยู่ในสภาพเคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้นี่น่ะรึ 

”