“เว่ยอันฉี”
เขาพูดถึงใครกัน หนีเซียซีกะพริบตาปริบหันหลังไปมองแล้วมองอีก ในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงเขาและนางหรอกหรือ
หลงซั่วหลุนมองเห็นท่าทางน่าขบขันและสายตางุนงงของนางผ่านกระจก เขายิ้มเย็น “สามีของเจ้าชื่ออะไร แซ่อะไร”
ชายผู้นี้กินยาผิดหรืออย่างไรถึงได้ถามชื่อตัวเองออกมาได้ นางกลั้นหัวเราะก่อนจะเอ่ยตอบ “ท่านพี่ชื่อเมี่ยวถิงเว่ย”
ทันใดนั้นรอยยิ้มเหน็บหนาวผุดขึ้นมาบนใบหน้าเย็นชาของเขา “แต่ว่าที่นี่คือจวนสกุลหลง ข้าชื่อหลงซั่วหลุน”
อะไรนะ! นางแทบเป็นลมตายน้ำลายฟูมปาก ขวัญแทบกระเจิงออกจากร่าง ร่างนางทรุดลงบนเก้าอี้อย่างอ่อนปวกเปียก มีเรื่องผิดพลาดอย่างนั้นหรือ นางพลันนึกถึงเหตุการณ์ชุลมุนในร้านน้ำชา...”
แย่แล้ว! นางกระโดดพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าข้อมือเขาพลางเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้เขาฟังเสียงเจื้อยแจ้ว “ทำอย่างไรดี แม่นางเว่ยจะต้องถูกส่งตัวไปที่บ้านเศรษฐีเมี่ยวแล้วแน่ ๆ”
เขายิ้มเย็น “คำนวณเวลาดูแล้ว ตอนนี้แม่นางเว่ยคงพิ่งถึงคฤหาสน์เว่ย แต่ถ้าดูจากความลามกใจร้อนของเมี่ยวถิงเว่ยล่ะก็ ป่านนี้นางคงร่วมหอกับเขาไปแล้ว”
เหงื่อนางผุดพราย “เช่นนั้นจะทำอย่างไรเล่า นางต่างหากที่เป็นภรรยาตัวจริงของท่าน!”
สายตาคมปลาบตวัดมาที่นาง “แต่เจ้าคือคนที่เข้าพิธีแต่งงานกับข้า”
Guest
