วังหลังคือแหล่งทำเงินชั้นเลิศ

“ใช่ ข้าเมาแล้ว ข้ายังจะกัดเจ้าอีกด้วย!” ว่าแล้วก็ก้มลงกัดข้อมือของเขา เพียงแต่นางซึ่งกำลังเมามายคะเนเรี่ยวแรงไม่ถูก กัดแรงจนข้อมือของเขาห้อเลือดเป็นรอยฟัน นางตกใจจนนิ่งงันไป แอบชำเลืองตามองเขาราวกับเด็กเล็ก ๆ ที่รู้ตัวว่าทำผิด บังเอิญสบเข้ากับสายตาที่ฉายแววโมโหของเขาเข้าพอดี 

         “ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ...” นางเบะปากอย่างน่าสงสาร 

         นางยอมรับว่าตนเองรู้สึกหงุดหงิดใจอยู่บ้าง แต่เดิมทีก็ไม่ได้ตั้งใจจะกัดเขาเพื่อระบายอารมณ์ เป็นเพราะพลั้งเผลอโดยแท้... 

         เจี่ยอิงไม่ได้พูดอะไร เพียงใช้สายตาเยียบเย็นจ้องมองนาง มองจนนางหวาดผวาและรู้สึกผิดจำต้องยื่นมือออกมาอย่างขลาดกลัว ถลกแขนเสื้อขึ้น แล้วขยับมือเข้ามาใกล้ริมฝีปากของเขา 

         “ไม่อย่างนั้นให้เจ้ากัดคืนก็แล้วกัน” ทำเขาก็ต้องให้เขาเอาคืน เหตุผลข้อนี้นางเข้าใจ 

         เจี่ยอิงหรี่ตา มองท่าทางของนางที่มีสีหน้ากลัวเจ็บแต่ก็ยินดีรับโทษ มุมปากค่อย ๆ ยกขึ้น 

         “ข้าไม่กัดมือ” 

         “แล้วเจ้าจะกัดตรงไหน” 

         “กัดตรงนี้” ขาดคำเขาก็คว้าข้อมือนางไว้แล้วโน้มตัวไปข้างหน้า จุมพิตกลีบปากอ่อนนุ่มสีชมพูของนางที่เย้ายวนจนเขาจิตใจฟุ้งซ่านอยู่เสมอ 

         เขาอ้าปากขบกัดเบา ๆ ค่อย ๆ ขบ ค่อย ๆ ย้ำ ใช้ริมฝีปากแตะสัมผัสโลมไล้ พลันรู้สึกซาบซ่านใจจนไม่อยากถอนริมฝีปากออก 

         จ้าวหยุนเล่ยเบิกตากว้างจนกลมโต หายเมาเป็นปลิดทิ้ง