ชีวิตก่อนหน้านั้นข้าเลือกท่าน แต่ความเจ็บปวดนั้น....
ในชาตินี้ข้าไม่ขอรับมันเอาไว้อีกแล้ว
ตำแหน่งพระชายาเอกนั่น... เก็บเอาไปให้ผู้ที่ต้องการมันเถิดเพคะท่านอ๋อง!!
"เล่อชุนหลัน" ในชาติก่อนเป็นสตรีที่ลุ่มหลงในความรัก โง่เขลาจนยอมแต่งงานทั้ง ๆ ที่อีกฝ่ายไม่เคยรักนางเลย
"หยางอีเหริน" ชิงอ๋องครองเมืองเหลียงโจว องค์ชายแปดพระโอรสของฮ่องเต้ที่ทั้งเย็นชา บ้าอำนาจเย็นชาไร้หัวใจ
อีกทั้งเขา...ไม่เคยยอมรับนางในฐานะพระชายา แม้แต่ในวันส่งตัวก็ไม่ยอมเข้าพิธีรับเจ้าสาว
“ท่านอ๋อง!! หากพระองค์ไม่เคยรู้สึก…รักหม่อมฉันเลยสักนิด เหตุใดจึงไม่…”
“เหตุใดจึงไม่ปฏิเสธเจ้างั้นหรือ!! เจ้าเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เจ้าใช้ฐานะสตรีสูงศักดิ์และบุตรีเสนาบดีเล่อมาบีบบังคับข้า และหากข้าไม่ยอมแต่งงานนั่นก็เท่ากับว่าขัดพระทัยเสด็จพ่อ เจ้ามันร้ายกาจมากแผนการยิ่งกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ มาตอนนี้ยังต้องการสิ่งใดอีก”
“ท่านจะเข้าหอกับนางแต่ท่านอ๋องไม่แม้แต่จะ…. คืนที่เราอภิเษกกันท่านไม่เข้าแม้แต่พิธีรับตัวเจ้าสาว!!”
“แต่ตอนนี้เจ้าก็เป็นพระชายาแล้วมิใช่หรือ จากนี้ก็จงทำตัวให้ดีดูแลตำหนักหลังตามหน้าที่ที่เจ้าควรจะทำ เจ้าอยากเข้ามาที่นี่เพื่อสิ่งนี้มิใช่หรืออย่างไรเล่อชุนหลัน”
ความเจ็บปวดนี้เริ่มกัดกินใจจนนานวันเข้าเปลี่ยนเป็นความชินชา... จนไร้ความรู้สึก
“ข้าคงไปไม่นาน เรื่องในตำหนักก็ฝากเจ้าดูแลด้วย”
“เพคะ”
“เจ้าไม่สบายงั้นหรือเหตุใดดูซูบลงไป”
“ท่านอ๋องตรัสถามเช่นนี้ ไม่ทราบจริง ๆ หรือเพคะว่า…”
“จินถิง”
“พระชายา บ่าว…”
“เจ้าไปเอาห่อยาที่ข้าเตรียมเอาไว้มาให้ท่านอ๋องติดตัวไปในกองทัพ แล้วก็ผ้าห่มที่เรา… พึ่งซื้อมานั่นด้วย”
“เพคะพระชายา”
“เจ้าไม่น่าลำบาก นี่เจ้าออกไปซื้อ…”
“ตอนนี้อากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ควรจะต้องหาผ้าห่มไปเพิ่มให้มากหน่อยเพคะ”
“อ่อ ใช่ ขอบใจเจ้ามาก แล้วช่วงนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
“สบายดีทุกอย่างเพคะ”
จนวันที่เขาได้สูญเสียนางไป เขาจึงเริ่มเข้าใจว่าได้ทำหัวใจตัวเองหายไปพร้อมกับนาง
แม้จะอยากพูดคุย ขอโทษหรือบอกรักกับนางสักเพียงใด...
แต่บัดนี้ทุกอย่าง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว.....
“หยางอี้เหริน วาสนาด้ายแดงในชาตินี้ข้าขอตัดขาดกับท่านด้วยตัวเอง
หากแม้นชาติหน้าพบกัน ข้าเล่อชุนหลันไม่ขอผูกวาสนาใด ๆ กับคนใจร้ายเช่นพระองค์อีก!!”
Guest
