นิชรินทร์เติบโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ส่วนอัครวินทร์เป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนผู้บริจาครายใหญ่ของสถานสงเคราะห์ วันหนึ่งคุณการุนย์พ่อของเขาได้มอบทุนการศึกษาให้กับนิชรินทร์โดยมีข้อแม้ว่าต้องรับทุนเพื่อศึกษาต่อทางด้านการพยาบาลและกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลที่เขาเป็นเจ้าของอยู่เท่านั้น
ตั้งแต่ได้รับทุนนั้นมา นิชรินทร์ก็มักจะส่งจดหมายติดต่อกับการุนย์ในฐานะผู้มีอุปการะคุณมาโดยตลอดซึ่งเธอไม่เคยเจอหน้ามาก่อน จนเธอจบการศึกษาและการุนย์ได้เสียชีวิตลง
อัครวินทร์ต้องสืบทอดธุรกิจและกิจการทุกอย่างจากพ่อ เขาได้สะดุดตากับจดหมายจำนวนหนึ่งจากเด็กผู้หญิงที่เขียนถึงพ่อของเขาตลอดระยะเวลาสิบกว่าปี และแน่นอนว่าเธอไม่รู้ว่าพ่อของเขาได้เสียไปแล้ว อัครวินทร์จึงได้สวมรอยเป็นคุณพ่อทำหน้าที่ตอบจดหมายนั้นเสียเองเพราะอยากให้เด็กกำพร้าอย่างเธอมีความอบอุ่นไม่คิดว่าตนเองขาดที่พึ่งไปแล้ว
สิ่งเดียวที่เป็นตัวแทนของพ่ออุปถัมภ์คือตุ๊กตาหมีที่ส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดเธอ และการเจอกันครั้งแรกของเขาและเธอ เธอเห็นเขาในชุดตุ๊กตามาสคอตรูปหมีที่เขาตั้งใจมาเซอร์ไพรส์เลี้ยงงานวันปีใหม่เด็กๆทั้งหมด เธอจึงจดจำเขาในนามของคุณพ่อหมีใจดี
จนกระทั้งวันหนึ่งเธอเรียนจบและได้งานดูแลคนป่วยเธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่เธอกำลังดูแลอยู่กับผู้มีอุปการะคุณนั้นเป็นคนๆเดียวกัน
อัครวินทร์เกิดอุบัติเหตุเลยทำให้ขาและช่วงหลังได้รับบาดเจ็บต้องนั่งวีลแชร์เป็นระยะเวลานานจนกว่ากระดูกจะสมานกันดี
นิชรินทร์ซึ่งโตเป็นสาวสวยสะพรั่งจนเขาต้องเผลอใจ ซึ่งเธอเอาตุ๊กตาหมีตัวที่เขาให้ติดมาด้วยไม่ห่างกาย
และเธอก็ดันเผลอเผยความในใจให้เขารู้โดยไม่ทันระวังตัว
........
*หมายเหตุ จากผู้เขียน
นิยายเรื่องนี้ทั้งชื่อตัวละครและเหตุการณ์สถานที่เป็นเพียงการสมมุติขึ้นมาเท่านั้นมิได้มีเจตนาจะพาดพิงผู้ใดหากชื่อ นามสกุลของตัวละครบังเอิญไปพ้องกับผู้ใดผู้เขียนขออภัยมาณที่นี่ด้วยค่ะ
Guest
