“ปล่อยนะ คุณทำบ้าอะไรของคุณ ฉันบอกให้ปล่อยหูหนวกหรือไง” บุรินทร์บดกรามแน่นเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือ เมื่อพลอยชมพูดิ้นรนขัดขืน เขาฉุดกระชากร่างบอบบางเข้าไปในบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังจากได้รับรายงานจากลูกน้องว่าเธอขัดคำสั่งของเขา สายตาคมดุดันจ้องมองมายังเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า พลอยชมพูเชิดหน้าขึ้นด้วยความไม่พอใจ เขามีสิทธิ์อะไรมาทำกับเธอแบบนี้
“นี่ปล่อยฉันได้หรือยัง ฉันเจ็บ...” เสียงเล็กแหลมแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธ เธอเหนื่อยจากการตระเวนหางานมาทั้งวัน แต่ไม่มีที่ไหนรับเด็กจบใหม่ที่ยังไม่มีประสบการณ์ กลับบ้านก็ยังมาเจอกับผู้ชายใจร้ายที่พร้อมขย้ำเธอให้จมดิน ชีวิตที่เคยสวยหรูพังทลายไม่เป็นท่า เพื่อนฝูงตีตัวออกห่าง มิหนำซ้ำยังมองเธอด้วยแววตาดูถูกดูแคลน
“ผมบอกคุณว่าอะไร คุณจำได้หรือแจง ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมออกไปทำงาน คุณมีหน้าที่เดียวคืออยู่บ้านดูแลผม เมื่อผมมาหา คุณอยากได้เงินเท่าไหร่หรืออยากได้อะไรผมให้คุณได้ แค่คุณไม่ดื้อหรือขัดคำสั่งผม” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอ ฉันจะไปไหนมาไหนจำเป็นต้องรายงานคุณ คุณเองก็ไม่ใช่เจ้าชีวิตของฉัน” พลอยชมพูตอบกลับด้วยความไม่พอใจเช่นกัน แค่เธออยู่ในสถานะที่เขาหยิบยื่นให้มันก็เจ็บมากพออยู่แล้ว
“ปากเก่ง...อวดดี...ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม คุณจะไปไหนมาไหนผมไม่ว่าแต่ ยกเว้นเรื่องทำงาน ผมดูแลคุณให้สุขสบายได้ จะซื้อของแพงเท่าไหร่ก็ได้ ต้องการอะไรผมพร้อมที่จะประเคนให้คุณ ผมขอแค่อย่างเดียวจากคุณ” สายตาเย้ยหยันกวาดตามองทั่วเรือนร่าง จนเธอขนลุกซู่ แต่ปากก็ยังพูดต่อว่าไม่หยุด ไม่ได้สะทกสะท้านแต่ประการใด
“ทุเรศ เห็นแก่ตัว...ทั้งที่คุณเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ยังจะหาเศษหาเลยกับคนอื่นอีก”
“ผมยอมรับ...ตราบใดที่ผมยังไม่แต่งงาน คุณก็ต้องอยู่กับผมแบบนี้ หรือไม่คุณก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้ผม ถ้าหาไม่ได้ คุณรู้ใช่ไหมว่าคุณต้องทำตัวยังไงถึงผมจะพอใจ” บุรินทร์ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ กวาดสายตาโลมเลียหญิงสาวที่ยืนสั่นด้วยความโกรธเคือง เขาลงทุนกับเธอไปหลายล้าน ก็ต้องได้อะไรตอบแทนสมน้ำสมเนื้อหน่อย ไม่ใช่ให้ภมรตัวผู้มาทับรอยของตัวเอง
“คุณเจ...” พลอยชมพูเค้นเสียงเรียกชื่อเล่นของเขาผ่านไรฟัน
“อ้อ...ผมลืมบอกคุณอีกข้อ ผมไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับใคร ตราบใดที่คุณยังเป็นผู้หญิงของผมอยู่” บุรินทร์กระซิบเสียงเข้ม ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน เงยหน้าขึ้นมองเขาตาไม่กะพริบ
Guest
