นางร้ายเจ้าบทบาท

       “พี่ธีร์คืนนี้กลับดึกไหมคะ” พุดพิชาญาเดินนวยนาดเข้ามายืนต่อหน้าธีร์วรา เธอย้ายตัวเองเข้ามาอยู่ที่บ้านของชายหนุ่ม ทั้งที่เขาไม่เต็มใจ มือนุ่มช่วยติดกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างละเมียดละไม ช้อนสายตาหวานขึ้นสบสายตาคมกริบไม่กะพริบ ธีร์วราถอนหายใจยาว ตั้งแต่เขาพลาดท่านอนกับเธอ พุดพิชาญาก็ตามติดเขาไม่ห่าง จนเขารู้สึกอึดอัด มารดาสั่งห้ามให้เลิกคบกับเธอ เพราะท่านไม่ชอบหญิงสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว 

           “เลิกทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผมสักที พุดก็รู้ว่าคุณกับผมเป็นได้มากแค่ไหน” ธีร์วราพูดเสียงเย็น คนฟังหน้าชาไปชั่วขณะที่ได้ยินคำพูดออกจากปากคนที่เธอรัก เขาไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอแม้แต่น้อย นับจากวันนั้น งานที่ทำถูกปลดกลางอากาศ รายได้หดหายไปเกือบหมด 

           “เพราะพุดไม่มีหัวนอนปลายเท้าใช่ไหมพี่ธีร์เลยรังเกียจพุด รวมถึงแม่ของพี่ด้วย” พุดพิชาญาระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างกล้ำกลืน เธออาจจะผิดที่คิดว่าความสาวสามารถฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้ ไม่เหมือนพูดหญิงที่เข้ามาอย่างฉาบฉวย แต่เธอคิดผิด 

           “เพราะพุดเป็นอย่างนี้ไง...พุดก็รู้ว่าผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” 

           “พี่ธีร์จะเก็บพุดไว้ที่ไหน จะให้พุดอยู่แบบนี้ไม่ได้นะ พุดไม่ยอมได้ยินไหม พุดเป็นเมียของพี่ แทนที่พี่จะสนใจพุดมากกว่าคนอื่น แต่ทำไม...” พุดพิชาญาตะโกนใส่หน้า ด้วยความโมโห เธอก็มีหัวใจเหมือนกัน 

           “ก็กลับไปอยู่ที่ของคุณไงพุด แล้วผมจะคืนงานให้” ธีร์วราตอบเสียงเรียบ คนที่เขาหมายปองกำลังจะเดินทางกลับมาจากต่างประเทศ เขาจึงต้องรีบจัดการเคลียร์ตัวเองให้สะอาด 

           “ไล่พุดออกจากบ้านเหรอคะ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย เห็นแก่ตัวที่สุด” กำปั้นหมัดเล็ก ๆ ทุบลงบนแผงอกแกร่ง เขารวบมือของเธอเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง 

           “เฮงซวยงั้นเหรอ ผมว่าไม่นะ พุดเป็นคนเดินเข้ามาหาผมเอง ผมเคยมองว่าพุดเป็นคนมีสมอง ไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ วันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้ว เชิญคุณอยู่บ้านตามสบาย” ธีร์วราผละออกจากคนตัวเล็ก เธอมองตามแผ่นหลัง ก่อนจะทรุดลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น น้ำตาใส ๆ ไหลอาบแก้ม