ใกล้เกินมองเห็น

         คะนึงนิจทอดสายตามองคนเมาที่ฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ด้วยแววตาอ่อนล้าและรู้สึกเหนื่อย เธออยากเดินออกจากความสัมพันธ์ก้ำกึ่งนี้สักที จะว่าเพื่อนก็พูดได้ไม่เต็มปาก เพราะเธอดันคิดกับเขามากกว่าเพื่อน แต่ถ้าจะให้บอกความรู้สึกออกไปตรง ๆ ก็ไม่กล้า ได้แต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้เอาในใจ 

         “ภีม...ตื่น ตื่น เมาแล้วก็ไปนอน จะนอนตรงนี้ไม่ได้นะ” คะนึงนิจเขย่าท่อนแขนปลุกคนเมาให้ตื่น เขาปัดมือของเธอออกอย่างรำคาญที่มีคนรบกวนการนอนของเขา 

         “อืม...รู้แล้ว...บ่นยังกับแม่” เสียงทุ้มตอบห้วน ๆ แต่ก็ยอมลุกขึ้นไปนอนบนเตียง ทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ 

         คะนึงนิจถอนหายใจยาว กวาดสายตามองบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยขวดเหล้าและขวดโซดา เธอทำหน้าที่ไม่ต่างจากภรรยาของชายหนุ่ม แต่สถานะที่ได้คือเพื่อนสนิท เธอพักอยู่กับเขาตั้งแต่เรียนปีสอง คอนโดมีห้องนอนสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นห้องนอนของเธอ ส่วนอีกห้องเป็นห้องนอนของเขา 

         หลังจากที่เก็บทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอเดินถือกะละมังใบเล็ก พร้อมกับผ้าชุบน้ำ ก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง สายตาหวานทอดมองใบหน้าของคนหลับ ลมหายใจของเขาเข้าออกสม่ำเสมอ เธอนั่งลงข้างคนหลับ สภาพเมามายเหมือนคนขาดสติ 

         “ภีม...ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับแก รู้ไหมว่าฉันเจ็บทุกครั้งที่เห็นแกมีคนอื่น และฉันเบื่อที่จะมานั่งฟังแกพูดถึงเขาคนนั้น คนที่แกบอกว่ารักเขามาก แกเคยรู้ไหมว่าฉันเจ็บ เจ็บจนพูดไม่ออก อย่างแกก็คงไม่รู้สินะ เพราะฉันมันคนนอกสายตา” คะนึงนิจพูดความในใจที่เก็บไว้ในอกออกมาจนหมด ระบายให้คนหลับฟัง ถึงความอึดอัดที่อยู่ในใจตลอดสิบกว่าปี มารู้ตัวอีกทีหัวใจของเธอก็กลายเป็นของเขาหมดทั้งหัวใจ