เขาเฝ้ามองเธอ
เธอไม่เคยรู้ ว่ามีใครสักคนเฝ้ามองจากที่ไกล ๆ
สายฟ้า
ในเมื่อผมอยากได้เธอมา แม้วิธีจะสกปรกแค่ไหน ผมก็ไม่แคร์หรอก
โอบอุ้ม
การรักใครสักคนมันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน
ตอนที่ 1 ของเดิมพัน
เพล้ง !!!!
เสียงแก้วแตกกระจายทั่วพื้น ในขณะที่ชุดเดรสสีดำที่ฉันเพิ่งซื้อมาใหม่เพื่องานวันเกิดที่จัดในผับหรูย่านใจกลางเมือง ของเพื่อนเลิฟอย่างนิณิน เปียกหมด แต่ฉันว่าโต๊ะมันหมุนๆยังไงไม่รู้ สงสัยฉันจะเมาจริงๆแล้วละ จำได้ว่าเมื่อกี้ฉันปัดแก้วใบนั้นเองนี้นา ช่างเถอะสภาพฉันตอนนี้ ฉันว่าฉันน่าจะกลับก่อนดีกว่า
“ ณิน ฉันกลับก่อนนะแก ชุดฉันเปียกหมดละ อีกกอย่างฉันคิดว่าฉันเมาแล้วละ” ฉันตะโกนแข่งกับเสียดนตรีที่ดังจนหูอื้อไปหมด อีกอย่างฉันเป็นคนประเภทเมาแล้วหลับด้วยสิ ไม่ใช้ปาร์ตี้เกริลย์ตัวยงขนาดที่คอทองแดงปานนั้น
“ เค เค แก แล้วนี้แกขับรถกลับไหวแน่นะ”
“ไหวสิ แค่นี้จิ๊บๆ ไปก่อนนะแก สุขสันต์วันเกิดอีกทีนะ” ฉันโบกมือลานิณินเพื่อกลับคอนโด แต่ปัญหาคือฉันจะออกจากผับยังไงเนี้ย ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ ฉันจำได้ว่าตอนมาไม่เยอะขนาดนี้นี้นา หรือฉันตาลาย ช่างเถอะ หาทางอกจากผับนี้ดีกว่า
“ โอ๊ะ ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหน้าขอโทษ โดยไม่ได้มองหน้าคนที่ฉันเพิ่งเยียบเท้าเมื่อกี้ ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี้นา
“คิดว่าขอโทษแล้วมันหายหรือไงสาวน้อย” ฉันได้ยินเสียงดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมาดู ซวยแล้วไง ผู้ชายคนนี้ตัวโตอย่างกับยักต์แนะ เอาไงดีเนี้ยโอบอุ้ม วิ่งหรอ ? ไม่ไหวมั้งคนเยอะขนาดนี้วิ่งยังไงก็ไม่ไหว ขณะที่ฉันหาวิธีหนีไปจากตรงนี้ ยักต์ตรงหน้าก็กระชากแขนฉันเข้าไปหาตัว เจ็บแขนชะมัด แรงเยอะจริงๆ
“สวยขนาดนี้พี่ว่าไปกับพี่ แล้วพี่จะยอมยกโทษให้ แถมตบรางวัลให้อย่างงามเลย” กรี๊ดดด ตอนนี้ฉันหายเมาเป็นปลิดทิ้ง กรี๊ด ต้อง กรี๊ด
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” ฉันร้องให้คนช่วย แต่ไม่มีใครสนใจฉันเลยทุกคนมัวแต่สนุก เอาไงดีเนี้ย ไอ้ยักต์มันลากฉันมาเรื่อยๆ แต่อยู่ๆ ไอ้ยักต์ก็หยุดลากเอาดื้อๆ
“เด็กมึงหรอว่ะแบงค์ ทำไมต้องลากออกมาแบบนั้นด้วยละว่ะ”
“เรื่องของกู มึงหลบไปดีกว่า” ไอ้ยักต์คุยกับผู้ชายที่ท่าทางโหดๆคนนึง เขามีรูปร่างสูงโปร่ง จมูกโด่ง ริมฝีปาก ไม่สิ ทุกๆอย่างบนหน้าเขาจัดว่าหล่อๆมากเลยละ ผมสีควันบุหรี่ของเขาถูกจัดทรงเหมือนไม่ใส่ใจเท่าไหร่ เขาสวมกางเกงยีนต์ กับเสื้อยืดสีดำที่มีลายสกรีนแปลกๆเล็กๆบนเสื้อ แต่มันไม่ช่เวลาที่ฉันจะมาสนใจรายละเอียดสักหน่อย สิ่งที่ฉันควรสนใจคือฉันจะจัดการกับไอ้ยักต์นี้ยังไงต่างหาก
“กูคงหลบไม่ได้หรอกว่ะ เพราะมึงยังไม่ให้ของเดิมพันกูเลยนี้หว่า”
“กูให้มึงไปแล้วไม่ใช้หรอ มึงเองนี้หว่าที่ไม่เอา โทษกูไม่ได้นะ”
“มึงคิดว่าจะเอาผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นของเดิมพันหรอว่ะ มึงคิดว่ากูใจดีขนาดนั้นเชียว ?”
“กูไม่รู้ กูให้มึงแล้ว มึงไม่เอาเองนี้หว่า หลบไป”
“มึงคิดว่าผู้หญิงที่มึงจ้างมาแค่ไม่กี้พัน จะตบตากูได้หรอว่ะ”
“ช่างมึงดิ กูบอกให้หลบไป”
“เสียใจว่ะ และตอนนี้กูคิดว่า กูมีของที่สนใจแล้วละ” ผู้ชายคนนั้นมองมาที่ฉัน และทำท่าเหมือนกับกำลังเจอของเล่นที่ถูกใจ
“ผู้หญิงคนนี้ เด็กมึงหรอ ? แบบนี้น่าจะเป็นของเดิมพันได้นี้นา”
“ไอ้สายฟ้า”
“กูจะเอาผู้หญิงคนนี้ แล้วเรื่องที่มึงเอาของเดิมพันแบบนั้นมา กูจะถือว่ามันไม่เกิดขึ้น”
อยู่ๆผู้ชายที่ชื่อสายฟ้าก็มากระชากแขนฉันออกจากไอ้ยักต์ที่ชื่อแบงค์ ฉันไม่ใช่ตังแมนะโว้ย ที่จะช่วยกันดึงเนี้ย
สายฟ้าลากฉันออกมาที่ลานจอดรถโดยไม่มองหน้าฉัน หรือพูดอะไรสักคำ น่าแปลกที่ไอ้ยักต์แบงค์ไม่ตามมาแหะ สายฟ้าเปิดประตูรถแลมโบกินี ที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นใหม่ล่าสุดสีดำออก แล้วกระชากฉันเข้าไปในรถ แล้วขับออกไปด้วยความเร็วแสง เอาเถอะ ถ้าฉันตาย ฉันก็คงไม่เหงาหรอก อย่างน้อยก็มีไอ้บ้าสายฟ้าเป็นเพื่อนอีกคน ภายในรถเงียบมาก โอเค ฉันยอมแพ้ ฉันพูดก่อนก็ได้
“เออ ขอบคุณนะ สายฟ้า ฉันได้ยินไอ้ยักต์ เออ แบงค์มั้ง น่าจะ ชื่อแบงค์นั้นแหละเรียกนายแบบนั้น อ้อ แล้วก็ ฉันชื่อโอบอุ้มนะ”
“ขอบคุณ เรื่อง ?” สายฟ้าย่นคิว หางตามองฉันแวบเดียว แวบเดียวจริงๆนะ
“เรื่องที่นายช่วยฉัน แล้วก็จะดีมากถ้านายช่วยไปส่งฉันที่คอนโด”
“เธอคงเข้าใจผิดแล้วละโอบอุ้ม เพราะเธอคือของเดิมพัน และเสียใจด้วยเพราะของเดิมพันนะต้องอยู่กับคนที่ชนะอย่างฉัน”
เรื่องนี้พิมพ์ผิดเยอะมากกกกก ฮ่า ฮ่า
แต่อยากให้ลองอ่านดูนะค่ะ ^^
Guest
