รักสุดใจนายมาเฟีัยวายร้าย

ทุกครั้งที่หลับตาฉันมักจะคิดถึงเขาเสมอ แต่ทุกครั้งที่ลืมตา ฉันก็พบกับความจริงที่ว่าเราจากกันแล้ว

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง  !!!

อืม.... ใครเนี้ย  วันนี้วันเสาร์นี้นา ใครมาแต่เช้า หวังว่าคงเป็นธุระสำคัญนะ ไม่งั้นยัยพลอยฝนคนนี้วีนแตกแน่  ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอนแสนนุ่มลายดอกไม้ออกแนววินเทจนิดๆที่ฉันเลือกเองกับมือ อ่า  น่ารักจัง ^^ แต่เดี๋ยวนะ ฉันหยิบไอโฟนขึ้นมาดูเวลานี้มันเพิ่งแปดโมงเช้าเองนะ ใคร นะ ใคร? ฉันเดินออกจากห้องนอนมาเปิดประตูก็เจอกับคุณหนูเปียปิ่นทำหน้างอเดินเข้ามา เดี๋ยวนะ คนที่ควรหน้างอคือฉันนะจ๊ะไม่ใช่เธอ

“ว่าไงปิ่น  มีอะไรก็ว่ามา  เธอกำลังพรากวันเสาร์ วันที่ฉันควรนอนอยู่ตรงนู้น” ฉันชี้ไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซต์ของฉัน  วันที่ฉันควรจะพักผ่อน  แล้ว  แล้ว  แล้วอะไรอีกนะ โว้ยยยยยย.....  ง่วง ชิป

“พลอย แกต้องช่วยฉันนะ”  เปียปิ่นพูดพร้อมกับเดินไปนั่งโซฟาสีขาวหน้าทีวี ที่ฉันเอาไว้ดูซีรีย์ กับคอนเสริสต์อปป้าของฉันนานะ

“ช่วย ?  เรื่อง? ”

“วันนี้พี่ชายฉันกลับจากอังกฤษใช่ป่ะ เขาจะให้ฉันไปรับ  แต่ฉันนัดทานข้าวกับทีเจซิแก แล้วฉันก็บอกปัดเขาหลายครั้ง ถ้าฉันเบี้ยวอีกครั้ง สงสัยเขาต้องหาว่าฉันมีกิ๊ก  แล้วจบด้วยการทะเลาะอีกตามเคย แกก็รู้ทีเจง้ออยากจะตาย”  อ๋อ  ตอนนี้ฉันกับเปียปิ่นอยู่เมืองไลฟ์ ซึ่งเป็นเมืองขนาดกลาง ทุกคนที่อยู่ในเมืองนี้ต้องถูกตรวจสอบทรัพย์สินหรือไม่ก็ชาติตระกูลเสียก่อนถึงจะสามารถเข้ามาอยู่ที่นี้ได้ ส่วนข้อมูลทุกอย่างจะอยู่กับตระกูลนิกอร์น ซึ่งผู้นำตระกูลเป็นนายกเทศมนตรี เอาเป็นว่าตระกูลนี้ใหญ่สุด และมีอีกสองตระกูล คือ ตระกูลเฟร์ และตระกูลไซม่อน คอยช่วยเหลือสนับสนุนแต่ฉันก็ไม่รู้อะนะว่าพวกเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไร แต่เมืองนี้มีทุกอย่างหรือมีมากกว่าที่คุณคิดว่ามนุษย์จะมีเลยละ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนมหาลัยของที่นี้ได้ 2 อาทิตย์ ฟังไม่ผิดหรอกแค่ 2 อาทิตย์ ส่วนคุณหนูเปียปิ่นนะหรอ เรารู้จักและสนิทกันก่อนที่ฉันจะย้ายมาที่นี้ เราเรียนไฮสคูลที่อังกฤษด้วยกัน  และยัยนี้ก็เป็นคุณหนูตระกูลเฟร์หนึ่งในสามตระกูลผู้ทรงอิทธิพลแห่งนี้ด้วยนะสิ ส่วนฉันนะหรอ เอาเป็นว่าแนะนำตัวเลยดีกว่า  ฉันชื่อพลอยฝน  พลอยฟ้าฝน  รอนด์ เป็นลูกเสี่ยวไทยเกาหลีอังกฤษนะ แม่ฉันเป็นคนไทย ส่วนพ่อเป็นลูกครึ่งเกาหลีอังกฤษ ครอบครัวเราทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหริมทรัพย์ในประเทศไทย แต่ฉันเกิดและโตอยู่อังกฤษ  เห็นแม่บอกว่าพ่อไม่อยากให้เราสองแม่ลูกอยู่ที่ไทย เหตุผลนะหรอ? ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน  แต่ฉันก็มีโอกาสได้ไปไทยบ้างแต่ไม่บ่อย  ทุกครั้งที่ไปพ่อจะให้บอดีการ์ดพาเราไปเที่ยวในที่ที่ฉันอยากไป บางคนบอกว่าแปลก แต่ฉันชินแล้วละ ส่วนเปียปิ่นที่ได้สนิทกันมากเพราะเราเป็นคนไม่ยอมใคร จำได้ครั้งแรกที่เจอยัยนี้นานะ เธอกำลังจะโดนสาวอเมริกันตัวใหญ่สองคนรุมตบนะสิ ฉันเขาไปช่วยหลังจากนั้นเราก็เลยสนิทกันแบบไม่รู้ตัว เห็นยัยเปียเล่าให้ฟังหลังจากที่เราสนิทกันแล้วว่าสองคนนั้นหาว่าเธอเป็นยัยคุณหนูอ่อนปวกเปียกนะ แล้วเปียปิ่นนะมีคุณแม่เป็นคนไทยเหมือนกันอีกด้วย ว่าแต่  เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันควรจะหันมาสนใจยัยเพื่อนใจร้ายคนนี้ก่อนดีกว่า

“สรุปว่าไง ?” ยัยปิ่นถามมฉันพร้อมเครื่องหมายคำถามเต็มหน้า

“สรุปอะไร? ยังไง?”

“เธอจะไปรับพี่คอปแทนฉันได้ไหม?”

“ โอเค  แต่ฉันขอนอนก่อนนะ”

“ไม่ได้จ๊ะเพื่อนรัก  เพราะพี่คอปจะมาถึงในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า” ห๊า ! ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ อีกชั่วโมงเดียว พระเจ้ายัยคุณหนูเปียต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ

“ไม่ต้องตกใจจ๊ะ แล้วก็หุบปากลงด้วย เสียภาพพจน์ยัยพลอยฝนสุดเซ็กซี่หมด อ๋อ ! แล้วก็ย้ายก้นสวยๆของเธอไปเข้าห้องน้ำ แล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวสวยๆไปรับพี่ชายฉันได้แล้วอีกอย่างฉันสั่งดอกไม้ไว้ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงน่าจะถึงห้องเธอพอดี ช่วยเอาไป welcome พี่ชายฉันด้วยนะจ๊ะ”

“เดี๋ยวนะ  แล้วนี้เธอจะไปไหน ?”

“กลับคอนโดฉันนะสิ  ฉันมีนัดกับทีเจนะเธอลืมแล้วหรอ ฉันต้องไปเตรียมตัว ส่วนเธอขอบใจมากนะจ๊ะ เอาไว้เดี๋ยวคุณหนูเปียปิ่นคนนี้จะพาไปเลี้ยงขอบคุณ บายจ๊ะ คิส คิส นะ” ยัยเปียพูดเสร็จก็มาหอมแก้มฉันซ้ายทีขวาที แล้วเดินออกไปซะดื้อๆแบบนั้น มาเร็วเครมเร็วจริงๆ เฮ้อ ! ไปอาบน้ำดีกว่า บาย บาย วันหยุดของฉัน

ณ สนามบินเมืองไลฟ์

ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าประตูทางออกสำหรับ VIP พร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดดอกใหญ่มากสี่ดอก ฉันก็ไม่เข้าเหมือนกันว่าทำไมม่สั่งเป็นช่อมาเลยนะ แบบนั้นถือง่ายกว่าไม่ใช่หรอ แต่จบเรื่องดอกไม้ก่อนดีกว่า มาสนผู้ชายที่มีออร่าเดินมาตรงนั้นดีกว่า พี่คอปกำลังเดินตรงมาทางฉัน เราเคยเจอกันครั้งสองครั้งตอนที่พี่คอปไปรับยัยเปียนะ พี่คอปส่งรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนมาให้ฉัน ขณะที่ฉันกำลังจะยิ้มกลับไปนั้น สายตาของฉันก็ไปสบกับสายตาคู่หนึ่งอย่างไม่ตั้งใจ เขาสินะ นั้นเป็นเขาจริงๆ จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหล น้ำตาจริงๆหรอ ฉันนึกว่าน้ำตาของฉันมันจะหมดไปตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันคิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันตลอดกาล

VeeVa Club

ตอนนี้ฉันกำลังมันสุดเหวี่ยงในผับสุดหรู  ที่นี้เป็นของลูกชายตระกูลนิกอร์นผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองนี้เป็นเจ้าของ ใช่แล้ว ไลฟ์ลอน  นิกอร์น  คือลูกชายคนเดียวของตระกูลนิกอร์น ที่นี้ตกแต่งอย่างสวยงาม ออกแนวดาร์กหน่อยๆ แบ่งออกเป็นโซนๆ มีบาร์ ฟอร์สำหรับเต้น มีโซนธรรมดา และก็โซน วีไอพีซึ่งอยู่ชั้นสอง ตึกนี้น่าจะมีประมาณสี่ชั้นเท่าที่ฉันสังเกตนานะ หลังจากวันนั้น ฉันก็เดินออกมาดื้อๆโดยไม่ได้แม้แต่เอาดอกไม้ไปให้พี่คอปจนต้องโทรไปหายัยเปียเพื่อขอโทษ แล้วก็ต้องโกหกว่าฉันไม่สบายมากๆ ยัยนั้นว่าไงนะหรอก็โกรธนะสิ จนฉันต้องมาเลี้ยงไถ่โทษวันนี้นี้แหละ วันนี้ฉันแต่ตัวด้วยชุดเดรสสั้นสีดำสุดเซ็กซี่แล้วปล่อยผมสีดำขลับที่ถูกม้วนลอดนิดๆตรงปลายให้ดูมีวอล์ลุม ตามด้วยทาปากสีแดงสด และก็รองเท้าสูงสามนิ้วสีดำพื้นแดงจากแบรด์นหรู ส่วนยัยเปียก็ใช่ว่าจะน้อยหน้ามาในชุดเดรสสีพิ้งสุดจี๊ด ดัดผมสีมะกอกออกมาอย่างสวยงาม ตบท้ายด้วยรองเท้าสุดสวยจากแบรด์นเดียวกันกับฉัน

ขณะที่ฉันกำลังเมามันส์กับเพลงสายตาของฉันก็ไปสบตากับไลฟ์ลอนอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาคือคนที่ฉันยังไม่อยากเจอมากที่สุด  วันนั้นที่สนามบินเราเจอกันแบบไม่ได้ตั้งใจ เขาเดินมาพร้อมกับพี่คอป  และพี่ซีเนียร์กับจูเนียร์ฝาแฝดสุดฮอตนะ สี่คนนี้เป็นหนุ่มฮอตที่สาวๆทั้งเมืองจ้องตาเป็นมัน ถึงฉันจะมาอยู่ที่นี้ได้แค่สองอาทิตย์ไม่ได้แปลว่าฉันไม่รู้อะไรเลยนี้นา แต่ฉันไม่เห็นจะต้องมาสนใจอะไรเลย ในเมื่อเขาเป็นคนบอกเลิกฉันเอง ใช่ เขาเป็นคนบอกเลิกฉันก่อน  และมันก็จบแบบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ด้วยสิ เรื่องของเราเป็นความลับเพราะฉันดันไปหลงรักไลฟ์ลอน  และเขาก็เหมือนจะชอบฉันเหมือนกัน แต่มันไม่ปกติตรงที่เขาบอกว่าเรื่องของเราจะเป็นความลับ  และฉันก็โอเค เพราะเขาคือรักแรกของฉันและฉันก็รักเขามากๆเลยละ  จนวันนั้น  เราไปเดตกันในวันครบรอบหนึ่งปีของเราฉันเลยอยากฉลองแบบคนปกติคู่อื่นเขาบ้าง ฉันเลยเลือกไปร้านอาหารที่วัยรุ่นหนุ่มสาวเขาชอบไปกัน แต่เราโดนดักทำร้ายขณะเดินทางกลับบ้าน แต่ไลฟ์ลอนช่วยไว้  จากวันนั้นเขาก็เปลี่ยนไปดูเครียดๆไม่เหมือนเดิม และเราก็เลิกกัน เพราะเขาบอกว่าเบื่อฉันแล้ว เจ็บใช่ไหมละ เจ็บมากจริงๆ ฉันร้องไห้จนคิดว่าไม่เหลือน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว จนวันนั้นที่สนามบินฉันถึงรู้ว่าฉันคิดผิด แทนที่จะเกลียด  แต่ฉันกลับไม่เคยลืมเขาเลย ไม่เลยสักวินาที  ฉันตัดสินมาเรียนที่นี้เพราะเขาก็มีส่วน แต่ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะเจอกันเร็วขนาดนี้  ฉันมาที่นี้เพื่อหาความจริง แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันยังไม่พร้อมเลย  ไม่พร้อมสักนิด

ไลฟ์ลอน part

ตอนนี้ผมนั่งอยู่โซนวีไอพี  พร้อมไอ้คอป และฝาแฝดนรกซีเนียร์กับจูเนียร์ วันนี้เราสี่คนนัดเจอกันหลังจากที่ผมกับซีเนียร์และจูเนียร์ลงทุนบินไปรับคอปถึงอังกฤษเห็นมันบอกจะกลับมาอยู่ที่เมืองนี้ถาวร แถมผมยังมีแพลนเชียร์ฟุตบอลคู่โปรดของพวกผมด้วยสิ เห็นไหมละ คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม  ในขณะที่ผมยกแก้วสีอำพันเข้าปาก อยู่อยู่สายตาของผมก็ไปสบตากับพลอยฝน เธอยังคงเหมือนเดิม สายตาที่สั่นไหวทุกครั้งที่เราสบกัน แต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้เธอดูมั่นใจ และเซ็กซี่เสียจนผมอยากจะควักลูกตาไอ้พวกหน้าหม้อที่มันมองเธอ เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่พลอยฝน  โถ่โว้ย !  เธอไม่ควรอยู่ที่นี้ ไม่ควรเลยจริงๆ เพราะผมอาจจะทนไม่ได้ที่จะดึงเธอมาอยู่ในอ้อมกอดผมเหมือนเดิม  แต่ถ้าผมปล่อยเธอไปแล้ว เธอยังไม่จากไป  ตอนนี้ต่อให้พวกกระจอกแก็งค์ไหนจะมาทำร้ายเธอผมก็จะปกป้องเธออย่างถึงที่สุด

ตอนนี้ฉันรู้สึกมึนสุดๆ อ๊า ...  ห้องน้ำอยู่ตรงไหนนะ ฉันพึ่งมาครั้งแรกนะโว้ย ซับซ้อนอะไรแบบนี้  โอ๊ะ นั้นไง ฉันมองไปด้านซ้ายมือก็เห็นห้องน้ำ แต่ตอนนั้นเองก็มีปริศนาดึงฉันออกไปยังช่องแคบๆ แถบดันไหล่ฉันเข้าไปกับผนังโดยไม่ทันตั้งตัว ในขณะที่ฉันจะตะโกนก็มีริมฝีปากเข้ามาประกบฉันอย่างจาบจ้วงเหมือนเขากำลังโกรธอะไรมา แค่นั้นยังไม่พอเขายังพยายามแทรกลิ้นเข้ามาให้โพรงปากฉัน โถ่โว้ย ฉันพยายามจะผลักออกเท่าไหร่ก็ผลักไม่ออก แต่ฉันรู้สึกว่ามันแปลกมากๆ ทั้งกลิ่นน้ำหอม  ริมฝีปากนี้ ทุกๆอย่างที่อยู่ในตัวผู้ชายคนนี้ ก็เหมือนเขา ไม่สิ ไม่เหมือนเขา แต่เป็นเขา ไลฟ์ลอน  นิกอร์น  ผู้ชายที่ฉันทั้งรักและเกลียดสุดหัวใจ บ้าเอ้ย !  น้ำตา ของฉันมันไหลอีกแล้ว เมื่อไหร่มันจะหยุดไหลให้กับผู้ชายคนนี้เสียที่นะ ฉันไม่อาจสู้อะไรเขาได้เลยนอกจากปล่อยให้เขาตักตวงความหวานจากริมฝีปากของฉัน และปล่อยให้เขาเป็นคนคุมเกมส์  ไลฟ์ลอนยังคงใจร้ายเหมือนเดิม เขารู้ว่าจุดอ่อนฉันอยู่ตรงไหนและเขายังคงปรนเปร่อฉันอย่างไม่รู้จักคำว่าพอ  สติของฉันกำลังจะหมด และเขาเองก็รู้เขาปล่อยให้โอกาสฉันหายใจเพียงเสี่ยวนาที  และยังคงชิมริมฝีปากฉันเหมือนอาหารจานโปรดที่กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ

*** แต่งสดมากๆๆ คำผิดเยอะด้วย อิอิ  (รู้ตัว)  หวังว่าทุกคนจะชอบนะค่ะ :))