หวนคืนอีกคราขอคืนวาสนาด้ายแดงให้กับท่าน

คิดเลยว่าผินหยางที่ปักใจรักมั่นต่อสตรีในดวงใจอย่างจางซู มิเคยเสื่อมคลายเลยสักครา ถึงกับไม่ยอมแตะต้องหลินจูที่นางได้แต่งเป็นชายาเอกให้กับเขา

ความเข้าใจคิดว่าขอเพียงแค่นางเอาใจสามีสารพัดอย่าง สักวันเขาต้องมีใจให้นางแน่ แต่ผิดคาดสิ่งที่นางได้รับคือความเย็นชา หลบหลีกไม่ยอมแม้แต่พบหน้าของนาง เจอกันที่ใดหากไม่ถูกขับไล่ออกห่าง ก็มิยอมให้นางเข้าพบ ต่อให้นางทำดีสักเพียงใด เขาก็ไม่เคยสนใจนาง

เป็นเพราะเขาเป็นเช่นนี้ไง นางถึงได้เป็นนางร้ายมีโอกาส นางจะหาวิธีทำร้ายสตรีในดวงใจของเขา หากมิใช่ตบตี ก็แค่ผลักล้มลงไป จนเกิดเรื่องสร้างรอยแผลตรงหน้าผากให้กับสตรีอันเป็นที่รัก

สิ่งนี้ทำให้ผินหยางตบใบหน้าของสตรีร้ายกาจเข้าหนึ่งฉาด

นับจากนั้นเขาก็ยิ่งนึกรังเกียจนาง

สตรีร้ายกาจเช่นนาง มิได้ทำผิดเพียงแค่ถูกใส่ความ เขาก็สั่งให้คนโบยตีนาง จนล้มป่วยเป็นไข้แล้วตายจาก ทว่าก่อนจะสิ้นลม ถึงได้รู้ว่าตนเองช่างโง่งมนัก มิน่ามีใจรักมั่นให้กับสามี หากจะย้อนกลับไปได้สิ่งที่นางอยากได้คือหนังสือหย่าขาดจากเขา คืนวาสนาให้กับพวกเขาสองคน เหตุใดเขากับไม่ยินยอมมอบหนังสือหย่าให้แก่นาง

บทตัวอย่าง

"หึ! สตรีร้ายกาจเช่นเจ้า หลักฐานมีให้เห็นอยู่ ยังจะแก้ตัวอีกหรือ"

"ไม่!! ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่ได้ทำ!"

"องครักษ์ฝานจิน นำชายผู้นี้โบยให้ตาย"

"หา! ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย ได้โปรดเถอะ"

"ส่วนหลินจู สั่งโบยห้าสิบไม้ กักขังไว้เรือนหลัง เปิดประตูไว้ให้แน่น อย่าให้นางได้ออกมาอีก เป็นตายร้ายดีอย่างไร ก็ห้ามผู้ใดสนใจนาง"

"ไม่! หม่อมฉันมิได้ทำจริงๆ ท่านอ๋อง"

"ลากตัวนางออกไปลงโทษ"

ได้ยินคำตัดสินของผินหยาง หลินจูเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเจ็บปวด

"ท่านอ๋อง! ท่านไม่เคยเชื่อหม่อมฉันเลย เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับหม่อมฉันนัก เป็นเพราะท่านมิได้รักหม่อมฉันเลยสักนิด..."

"สตรีร้ายกาจเช่นเจ้า สมควรแล้วที่ต้องถูกลงโทษ เพราะข้าเคยสั่งความเอาไว้แล้ว ว่าห้ามเจ้าทำร้ายจางซู เเต่เจ้าก็ยังสั่งคนทำร้ายนาง ลากตัวนางออกไป"

สิ้นเสียงขาดคำ ผิงอันคุกเข่าร้องขออ้อนวอนให้ผินอ๋องเห็นใจ ผู้เป็นนายของนาง

"ท่านอ๋อง! พระชายาของบ่าวถูกใส่ร้ายจริงๆ ขอให้ท่านอ๋องได้โปรดไต่สวนใหม่เถอะ เพคะ"

"ความจริงปรากฎแล้ว บทลงโทษย่อมเป็นไปตามนั้น"