รักจะมา...เมื่อถึงเวลาของมัน

แพรชมพูได้รับมอบหมายจากทางโรงเรียนให้ไปเข้าร่วมอบรมเรื่องระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนซึ่งจะช่วยเหลือดูแลนักเรียนทั้งทางร่างกาย จิตใจ อารมณ์ และสังคม เนื่องจากเธอเป็นครูประจำชั้นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่หกซึ่งจะเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เธอไม่เคยรู้เลยว่าการไปอบรมในครั้งนี้จะทำให้เธอพบกับความรักครั้งใหม่..อีกครั้ง แต่การที่หัวใจเคยบอบช้ำมาอย่างรุนแรงทำให้เธอคัดค้านและพยายามใจแข็งเพื่อไม่ให้มีรักครั้งใหม่เกิดขึ้น 

ผศ.ดร.กรินทร์ กุลวัฒน์ อาจารย์ประจำภาควิชาจิตวิทยา คณะศึกษาศาตร์ จากมหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐบาลแห่งหนึ่ง เขาเป็นผู้มีความรู้ความสามารถด้านหลักจิตวิทยา แถมยังเคยเขียนหนังสือเกี่ยวกับหลักจิตวิทยาออกมาจำหน่าย จึงมีโอกาสได้ไปเป็นวิทยากรบรรยายในหลายๆแห่ง ไม่ว่าจะบรรยายให้กับนักศึกษามหาวิทยาลัยต่างๆ หรือบรรดาครูอาจารย์จากโรงเรียนหรือสถาบันต่างๆ ด้วยความที่มีรูปร่างสูงใหญ่จึงดูสมาร์ท หน้าตาหล่อเหลา บวกกับบุคลิกภาพที่ดูสุขุมเรียบร้อย ทำให้เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว เวลาไปเป็นวิทยากรอบรมที่ไหนก็มักจะเป็นจุดสนใจของสาวๆทั้งสาวน้อยสาวใหญ่ รวมถึงนักศึกษาในมหาวิทยาลัยที่เขาสอนอีกด้วย แต่กรินทร์ไม่เคยคิดสนใจใครเลยสักนิด ด้วยอดีตเมื่อห้าปีที่ผ่านมาทำให้เขาเข็ดขยาดกับความรักจนไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใครอีกเลย แต่เมื่อมาเจอกับเธอ...คุณครูแพรชมพูคนสวยที่ดูนิ่งจนเกือบเรียกได้ว่าหยิ่ง เขากลับรู้สึกว่าอยากรู้จักเธอ อยากรู้ว่าในดวงตาสวยเศร้านั้นมีอะไรซ่อนอยู่ หากการที่เขาได้เจอเธอในครั้งนี้จะเรียกได้ว่า'รักแรกพบ' ก็คงไม่ผิด เพราะเขารู้สึกว่าหลงรักเธอตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบกัน 

เรื่องราวความรักของหนุ่มสาวทั้งสองจะดำเนินไปอย่างไร ฝากให้รี้ดช่วยตามไปอ่านและเป็นกำลังใจให้พระนางของเราด้วยนะคะ เรื่องนี้จะดำเนินไปเรื่อยๆนะคะ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา เน้นพัฒนาการความรักของคนทั้งสองที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น อาจารย์หนุ่มของเราจะมีวิธีการอย่างไรที่จะเข้าหาหัวใจของครูสาวที่เคยบอบช้ำมาก่อน นักจิตวิทยาอย่างเขาจะใช้หลักจิตวิทยาข้อไหนมาล้วงหัวใจของเธอ  

"ถ้าคุณลองเปิดตา คุณก็จะเห็นหัวใจของผม" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าตาสวยหวานของอีกฝ่าย เธอช้อนตาขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่นิ่งไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ 

"อย่ามาใช้หลักจิตวิทยากับแพรค่ะ" พูดแล้วก็หลบตาเขาแล้วมองไปทางอื่น 

"แล้วผมต้องทำยังไง" เขายิ้มแล้วถามกลับ 

"คนจิตวิทยาสูงอย่างคุณคงหาทางให้แพรหลงกลได้สักวัน" 

"ผมจะรอวันนั้นนะครับแพร" 

"อย่ารอเลยค่ะ เพราะไม่รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่" 

"นานแค่ไหนผมก็จะรอ ขอแค่คุณอย่าตัดเยื่อใยกับผมก็พอ" 

เป็นอีกครั้งที่คำพูดของกรินทร์ทำให้แพรชมพูต้องหันมาสบตากับเขา 

"อย่างน้อยหากคุณจะไม่รับผิดชอบผม ผมก็ไม่ว่า แต่อย่าใจร้ายผลักไสผมออกจากชีวิตคุณเลยนะ"