เป็นเวลาเกือบ 5 วันแล้วที่ท่านอ๋องเฉินเว่ยนอนไม่ได้สติ ร่างกายของเขาบาดเจ็บไม่มากนัก แต่อาการขาดน้ำเพราะเขาหลงอยู่ในทะเลทราย หลังจากที่เขาไล่กวาดต้อนกองโจรเข้าไปในทะเลทรายลึกเข้าไปและสังหารหัวหน้าของพวกมันได้ แต่เขากลับถูกพายุทรายเข้าถล่ม ทำให้ต้องหลงอยู่ในนั้นถึง 3 วัน จนชิงเจียวนำกองกำลังมาช่วยได้ทัน
“ถ้าวันนี้ท่านไม่ลืมตาฟื้นขึ้นมา ข้าจะเอาท่านไปฝังแล้วนะ” เซียวหลิงที่มีความอดทนไม่มากนักกระซิบบอกร่างสูงใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เธอพิจารณาดูใบหน้าของคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง ใบหน้าหล่อเหลาดูอ่อนเยาว์ หนวดเคราเกลี้ยงเกลา จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม ตาคม
“หล่อเหมือนหยางหยางเลยอ่ะ” เธอพูด ก่อนจะก้มหน้าลงมามองใบหน้านั้นพลางยิ้มกริ่ม ทันใดนั้นเองร่างของเธอก็ถูกรวบกอด ทำให้เธอเซลงมาทับร่างที่นอนอยู่ ใบหน้าของเธอแนบลงกับใบหน้าของเขา
“อุ้ย! ---” เธออุทานออกมา
“เจ้ามองข้านานจนพอใจหรือยัง” เสียงทุ้มของคนที่นอนอยู่ดังขึ้น
“ปล่อยข้า”
“เจ้าเป็นห่วงข้าหรือ”
“ใช่ ข้าห่วงท่าน ก็เพราะว่าท่านยังไม่ได้มอบใบบริสุทธิ์ให้ข้า”
“เจ้าต้องการใบบริสุทธิ์งั้นหรือ”
“แน่นอน หากวันใดข้าได้พบชายหนุ่มที่ต้องใจ ข้าจะได้เอาใบบริสุทธิ์ให้ชายผู้นั้นดูอย่างไรเล่า”
นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงใคร
แต่งเพื่อให้ผู้อ่านได้รับความสนุกสนาน คลายเครียดเท่านั้น
ห้ามลอกเลียน ดัดแปลงหรือนำไปเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ🙏💗
Guest
