ทัณฑ์รัก ยอดดวงใจ

“ปล่อยเหรอมิ่งขวัญ! เธออย่าฝันไปเลย! หนูพลอยเป็นลูกฉัน! ฉันไม่มีวันให้ใครหน้าไหนมาแกไปจากที่นี่ทั้งนั้น!!” ทัดเทพตวาดลั่น สายตาไม่สบอารมณ์จ้องมองคนสองคนที่เขาเคยคิดว่าจะไม่มีวันเปิดใจรับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตอย่างเด็ดขาดด้วยความรู้สึกปวดใจ

เขาอาจจะสูญเสียมิ่งขวัญกับลูกไปจริงๆ ถ้าหากว่าคืนนี้เขาไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ในเวลานี้ ยิ่งคิดว่าอาจจะพลาดโอกาสขอโทษลูกหัวใจคนเป็นพ่อก็ยิ่งแต่จะพาลปวดใจ

“นี่คุณยังกล้าแทนตัวเองว่าพ่ออีกเหรอคะ พ่อประสาอะไรกอดจูบลูกคนอื่นต่อหน้าลูกตัวเองได้อย่างเลือดเย็น! พ่อประสาอะไรที่สั่งไม่ให้ลูกเรียกตัวเองว่าพ่อ! ไม่ยอมแม้แต่จะให้ลูกเข้าหาทั้งๆ ที่รู้ดีแก่ใจว่าลูกต้องการคุณมากแค่ไหน ถ้าพลอยลดาจะต้องมีพ่อใจร้ายแบบคุณ ฉันว่าเราปล่อยให้แกเป็นเด็กกำพร้าต่อไปดีกว่าค่ะ” มิ่งขวัญเองก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เธอจะขอปกป้องลูกสาวด้วยชีวิตของเธอไม่ว่าจะจากใครหน้าไหนก็ตามที หญิงสาวตวาดตอบโต้กลับออกไปเสียงดัง และนี่มันคงจะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอกล้าตวาดเขากลับไป

“มิ่งขวัญ!!”

“คุณเจ็บเหรอคะกับคำพูดของฉัน...เพราะถ้ามันใช่ฉันขอบอกคุณเอาไว้ตรงนี้เลยนะคะคุณวีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราสองคนแม่ลูกเจ็บกว่าคุณร้อยเท่าพันเท่า และจะไม่ขอแบกรับมันอีกต่อไป!”

“เธออยากไปจากที่นี่มากนักใช่ไหมมิ่งขวัญ! ก็ได้! ฉันจะให้เธอไปจากที่นี่ตามที่เธอต้องการ แต่พลอยลดาจะต้องอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนทั้งนั้น! และถ้าเธอก้าวขาออกไปแล้วก็อย่าฝันเลยว่าจะได้เห็นหน้าลูกอีกเป็นครั้งที่สอง!!” คนพาลตวาดลั่นึ้นพร้อมอาศัยจังหวะที่มิ่งขวัญกำลังตะลึงต่อคำพูดของเขาเดินเข้าหาพร้อมกระชากลูกสาวเข้ามาอุ้มเอาไว้ด้วยตัวเอง พลอยลดาดิ้นพล่านในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อสองมือน้อยๆ ปัดป่ายไปมาพร้อมร้องไห้เรียกหาแม่ตลอดทางที่ถูกพ่ออุ้มพาไปยังบ้านหลังใหญ่ของตัวเอง

“ไม่ได้นะคะคุณวี! นี่คุณจะเอาลูกฉันไปไหน!!” มิ่งขวัญที่เพิ่งฟื้นคืนสติเอ่ยขึ้นหลังจากรวบรวมเอาความกล้าทั้งหมดที่มีวิ่งไปดักหน้าทัดเทพที่ทำท่าจะอุ้มลูกสาวหนีออกไปไกลเอาไว้ เธอจะไม่ยอมไปไหนทั้งนั้นหากพลอยลดาไม่ได้ไปด้วยกันเหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่แรกเริ่ม