กว่าใจจะรัก

“ภัคพูดว่าอะไรนะ” น่านฟ้าถามย้ำเหมือนอยากจะให้โอกาสอีกคนได้คิดทบทวนก่อนที่จะตอบคำถามของเขาใหม่ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เพราะไม่ว่ายังไงคนดื้อเงียบก็ยังเป็นคนดื้อเงียบวันยังค่ำ 

“ภัคบอกว่าไม่ค่ะ” 

“ภัคอาจจะลืมไปว่าตอนนี้พี่อยู่ในสถานะเจ้านายของภัค และพี่ขอให้สิทธิ์ในความเป็นเจ้านายสั่งให้ภัคย้ายไปทำแผนกบัญชี คำสั่งนี้มีผลนับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไป!” คนบ้าอำนาจ เขาไม่มีสิทธิ์มาเอาแต่ใจกับเธอแบบนี้ คนเพียงคนเดียวที่ออกคำสั่งเธอได้คือแม่ของเขา 

“งั้นภัคขอลาออกค่ะ ขอให้มีผลตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปเหมือนกัน!” คิดเช่นนั้นภัคจิราจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ในเมื่อเขาไม่มีเหตุผลกับเธอก่อนคงไม่มีความจำเป็นอะไรที่เธอจะต้องทนอยู่ที่นี่อีก 

“ภัคจิรา!” 

“เลิกยุ่งกับภัคสักที พี่น่านยังต้องการอะไรจากภัคอีกคะ ไม่ต้องสงสารเห็นใจ! ไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งเป็นห่วงเป็นใยกัน เพราะความห่วงใยจอมปลอมของพี่ภัคไม่ต้องการ!” ไม่ว่าจะความสงสาร เห็นใจ หรือความรู้สึกแบบไหนถ้ามันมาจากเขาเธอไม่ต้องการ ทางที่ดีเขาควรอยู่ให้ห่างจากเธอ เจอหน้าก็ไม่ต้องมาทัก ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันเลยยิ่งดี เพราะเธอก็คิดและจะทำกับเขาแบบนั้นเหมือนกัน! 

“เสแสร้งเหรอภัค อะไรทำให้ภัคคิดว่าทั้งหมดที่พี่ทำมันคือการเสแสร้ง!” ต้นแขนบอบบางถูกกระชากอย่างแรงจนร่างบอบช้ำปลิวเข้ามาอยู่ในวงแขนแกร่ง แต่กระนั้นภัคจิราก็ไม่คิดดิ้นรนต่อสู้ให้ตัวเองต้องเหนื่อยเปล่า เพราะเธอรู้ว่าตัวเองสู้เขาไม่ได้ไม่ว่าจะด้วยกำลังหรือสมอง 

เธอเลือกที่จะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนใจร้ายทั้งน้ำตานองหน้า ในเมื่อเขาอยากจะรู้นักว่าทำไม ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปิดบัง! 

“ใบหย่านั่นยังไงล่ะคะคือสิ่งที่ชัดเจนที่สุด!”