กู้เฟิงซี แม่ทัพใหญ่ของแคว้นอัน วัย 30 ปี พระปิตุลาของฮ่องเต้ น้องชายของไทเฮา เขาคือบุรุษที่ถูกขนานนามให้เป็นวีรบุรุษของแคว้น ผู้กอบกู้บ้านเมืองตามแถบชายแดนให้กลับมาอยู่ในความปกครองของแคว้นตนตามเดิม เก่ง ฉลาด เหี้ยมโหด เด็ดขาด ปากร้าย ไร้ปรานีต่อศัตรู แต่แพ้ให้กับสตรีหนึ่งเดียวที่เขารักมั่น
มู่ซือซือ หรืออีกชื่อ จือจือ นามที่มีแค่มารดาเอ่ยเรียก หญิงสาววัย 23 ปี ตัวเล็ก หน้าตาจิ้มลิ้ม งดงามราวกับภาพวาด ทว่าชะตาอาภัพ พลัดพรากจากถิ่นเกิด ไปเติบโตที่ต่างยุค ซึ่งรุ่งเรืองกว่ากันหลายพันเท่า สุดท้ายโชคชะตาก็นำพาให้กลับมาสู่แผ่นดินเดิม ชีวิตพบเจอแต่เรื่องไม่คาดคิด ดีที่นางเก่ง ฉลาด เพราะเป็นหมอทหาร จึงได้ช่วยเหลือคนไว้มาก แต่ดันไปไม่รอดเมื่อตกอยู่ในเงื้อมมือแม่ทัพกู้
ออกตัวก่อนว่านิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องยาวที่สุดเท่าที่ไรท์แต่งมานะคะ แต่รับรองได้ว่าไม่วกไปวนมาแน่นอน ปมที่เกิดขึ้นจะถูกแก้ไขไปเรื่อย ๆ สมเหตุสมผลของมัน ลองอ่านเรื่องย่อดูก่อนก็ได้นะคะ ได้กินมาม่าพอกรุบกริบ ไม่ถึงกับลวกปาก มาอิ่มใจไปกับความรักของท่านแม่ทัพกันค่ะ แล้วทุกคนจะรัก "กู้เฟิงซี "
#เรื่องย่อ
บทหนึ่งของ แม่ผัว
“สงสารแม่นางซือซือนะเจ้าคะ หากเป็นจริงเช่นที่คุณชายเอ่ย ที่ว่านางเติบโตอยู่อีกยุค สตรีผู้นี้ก็น่าเวทนายิ่งนัก จากบ้านเมืองไปอยู่ไกลโพ้น พอกลับมาก็เสียแม่ไปอีก จากนี้คงไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว” แม่นมกุ้ยเอ่ยเสียงเศร้า
“นางไม่ควรเข้ามาในชีวิตเฟิงซีตั้งแต่แรก หากพบรักกับองครักษ์คนใดคนหนึ่งของบุตรข้า ข้าก็คงไม่กีดขวางเช่นนี้ สกุลกู้จะมาพบจุดจบเช่นนี้ไม่ได้” น้ำเสียงของนายหญิงจวนเศร้าหม่นไม่แพ้กัน ใช่ว่านางอยากจะทำเช่นนี้ ทว่าเพื่อวงค์ตระกูลจำต้องกลายเป็นคนใจดำอย่างเลี่ยงไม่ได้ คงต้องหวังให้ทุกอย่างสำเร็จ จะได้ไม่ต้องเกิดความสูญเสียให้นางต้องทุกข์ใจ
บทหนึ่งคือ ยาลืมรัก
“ว่าอย่างไร ท่านวางยาข้าให้ลืมนางใช่หรือไม่” เฟิงซีถามย้ำด้วยเสียงกดต่ำ จนจินฟานเองก็ยังตื่นตระหนก
“ท่านน้าใจเย็นก่อนเถอะ เราเองก็เห็นดีด้วยกับเรื่องนี้ เพราะคิดว่าเป็นทางออกดีที่สุด ไม่เช่นนั้นเราก็ต้องเอาชีวิตสตรีผู้นั้นแทน” จินฟานรีบลุกขึ้นมายืนขวางมารดาไว้ เพราะผู้เป็นน้าเดินตรงเข้ามาหาพร้อมกับถ้วยชาในมือ
“เอ่ยเช่นนี้ก็แสดงว่ายอมรับสินะ ว่าพวกพระองค์วางยากระหม่อม” เสียงเย็นยังคงเปล่งออกมา พร้อมกับนัยน์ตาคมที่คุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แม้เขาจะจำความรู้สึกที่มีต่อซือซือไม่ได้ แต่เมื่อได้รู้ว่ามีคนเล่นตุกติกกับชีวิตตน เฟิงซีจึงไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะผู้ที่ทำนั้นคือคนที่เขาไว้ใจที่สุด
“ข้าทำไปก็เพื่อสกุลกู้ ใครจะคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะมีคนวางแผน ข้าเองก็ลำบากใจเช่นกัน”
“นางเป็นคนรักของข้าไม่ใช่หรือ สตรีที่ทำให้ไทเฮาถึงกับวางยาข้าเพื่อให้ลืม นางคงสำคัญต่อข้ามาก ต่อให้วันนี้ข้าจำนางไม่ได้ แต่ก็ใช่ว่าข้าจะรักนางอีกไม่ได้ หากนางสามารถทำให้คนเช่นข้ากลายเป็นบุรุษที่มีรัก ก็คงไม่ยากที่นางจะทำให้ข้ารักอีกครั้ง ข้าจะไปพบนาง”
บทหนึ่ง เขาลืมสิ้นแล้ว
“ท่านแม่ทัพจำเจ้าไม่ได้จริง ๆ เจ้าอย่าโกรธเลยนะ” จางเหวิ่นรีบบอกก่อนเลย หวังให้นางได้ตั้งตัวนั่นเอง
“อืม ข้าเห็นแล้ว” ตอบกลับสั้น ๆ แม้ในใจจะคิดเผื่อไว้แล้ว ทว่าพอได้เผชิญหน้ากันจริง ๆ ใจดวงน้อยก็ยังคงอดใจสั่นไม่ได้ ไม่ชินกับท่าทางเฉยชาของเขาเลย ปกติเฟิงซีกลับมาจากที่ใดสิ่งแรกที่ทำคือตรงเข้ามากอดนางก่อน
แต่นี่ไม่ได้เจอกันมาสองวัน เขากลับมีท่าทีเฉยเมยเหมือนตอนที่พบกันคราแรกไม่มีผิด
“พี่สะใภ้ปลอดภัยดีใช่หรือไม่” หมิงซีเดินเข้ามาถาม ทว่าพี่ชายนั้นกลับเดินไปนั่งที่ตั่งไม้ไผ่แทน
“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ เอ่อ…ใต้เท้าไม่ต้องเรียกข้าเช่นนี้ก็ได้ หลายอย่างมันไม่เหมือนเดิมแล้ว” บอกตามจริง สายตาก็ยังมองไปยังคนที่นางเฝ้ารอจะได้พบ ทว่าพอเห็นความเย็นชาของเขาก็อดปวดใจไม่ได้
“ทุกคนต่างก็บอกว่าเจ้าเป็นสตรีที่ข้ารัก หมิงซีเรียกเช่นนี้ก็ถูกแล้ว ถึงข้าจะจำสิ่งใดเกี่ยวกับเจ้าไม่ได้ แต่คำบอกเล่าของทุกคนต่างก็กล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าเป็นสตรีของข้า เพราะฉะนั้นอย่าเรื่องมาก” คนเคยปากร้ายเย็นชาเอ่ยขึ้น ทำเอาแต่ละคนถึงกับหน้าเสีย
‘ลืมเราไปแล้วจริง ๆ หรือนี่’ นึกในใจพร้อมกับมองคนตัวโตด้วยสายตาตัดพ้อ ถึงกระนั้นนางก็ไม่ได้โกรธเขา เพราะแน่ใจแล้วว่าเฟิงซีถูกวางยาจริง ๆ
“เอ่อ พี่สะใภ้จะไม่เอ่ยถามอันใดหน่อยหรือ” หมิงซีตะล่อมถาม เมื่อเห็นซือซือนั่งนิ่งเกินไป
“ถามได้หรือเจ้าคะ” ย้อนคำของอีกฝ่าย เพราะเห็นคนรักหน้าตาบูดบึ้งดูไม่สบอารมณ์เลย
“จะถามก็รีบถาม อย่ามามัวพิรี้พิไรอยู่ หึ!...นี่หรือสตรีที่ข้าชอบหาความเป็นกุลสตรีไม่มีเลย ท่าทางเหมือนคนไร้การอบรม ไม่รู้ก่อนนั้นข้าชอบไปได้เยี่ยงไร” คนจำสิ่งใดไม่ได้เอ่ยหยันสตรีตัวน้อยซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามตน
“ทำใจเถอะท่านแม่ทัพ ก่อนนั้นท่านก็ชอบข้าที่เป็นเช่นนี้ อีกหน่อยท่านก็จะกลับมารักข้าที่เป็นเช่นนี้อีกนั่นแหละ อย่างไรเราก็หนีกันไม่พ้นหรอก” บอกอีกฝ่ายเสียงใส ก่อนจะยกคิ้วให้อีกสองสามที ทำเอาคนตัวโตถึงกับนิ่งงัน
“ไร้ยางอายที่สุด” ต่อว่าคนน้องแล้วก็ลุกเดินหนีไปที่ชายป่า มีคนสนิทตามไปยืนอยู่ห่าง ๆ แต่ละคนต่างก็หน้าเสีย ไม่คิดว่าผู้เป็นนายจะปากร้ายเพียงนี้
#ขอฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เป็นแนวสุขนิยม ดราม่านิด ๆ แต่อิ่มกับความรักของท่านแม่ทัพแน่
Guest
