ไป่จิ้งโหว วัย 35 ปี พระปิตุลาของฮ่องเต้ รับราชโองการแต่งงานกับบุตรสาวสกุลหรง เพื่อสืบข่าวบางอย่าง จึงไม่ใส่ใจว่านางผู้นี้จะมีหน้าตาเช่นไร เพราะอย่างไรเสียเมื่องานจบเขาก็จะ "หย่า"
หรงซูหลิน วัย 17 ปี บุตรสาวคนรองของสกุลหรง นางมีความลับหนึ่งที่ไม่อาจบอกใครได้ มีเพียงพี่เลี้ยงเท่านั้นที่รู้ นิสัยต่างจากคุณหนูทั่วไปนัก วาจาเชือดเฉือนเป็นที่สุด จนท่านโหวถึงกับจนมุมอยู่หลายครา ทำสิ่งใดก็ผิดแผนไปเสียหมด
#เรื่องย่อ
“ข้ารับราชโองการจากฝ่าบาท แต่งเป็นฮูหยินของท่านโหว ไม่ได้แต่งเข้ามาเป็นบ่าวในเรือน จะไปที่ใดหรือทำอันใดก็คงไม่ต้องขอความเห็นชอบจากใต้เท้าที่เป็นเพียงแค่องครักษ์กระมัง” เสียงกดต่ำเปล่งออกมาให้ได้ยิน ดวงตากลมสวยจ้องมองคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง
ทำเอาทั้งสองนิ่งงันไปอีกรอบ เพราะไม่ว่าจะเอ่ยสิ่งใดก็ถูกสตรีตัวน้อยดักทางทุกครา หากเปรียบว่าตนกำลังรบอยู่ พวกเขาคงพ่ายแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยกระมัง
“เช่นนั้นคุณหนูรอสักครู่ ข้าน้อยจะให้คนไปเตรียมรถม้า ทว่าออกไปข้างนอกข้าคงไม่อาจออกห่างท่านได้ เกรงว่าจะเกิดอันตรายหากมีคนร้ายแฝงตัวรอโอกาส” บอกอย่างที่คิด เพราะเกรงคนจะลอบทำร้ายนาง ทว่า!
“หึหึ…งั้นหรือ แต่ที่เห็นแม้ข้าจะอยู่ในจวน ทุกวันนี้ท่านก็แทบจะสิงร่างข้าอยู่แล้วนะ ข้านึกไม่ออกเลยว่าท่านเข้าใกล้ข้าเพียงนี้เพื่ออันใดกัน” หยุดเสียงตนไว้ตรงนี้ ทว่าสองขากลับก้าวขยับเข้าหาคนตัวโต แล้วเอ่ยขึ้นอีก
“ใต้เท้าเป็นบุรุษรูปงาม ไม่เกรงว่าข้าจะตกหลุมรักท่านก่อนจะเจอท่านโหวหรือ หากเป็นเช่นนั้นหัวของท่านกับข้าคงไม่เหลืออยู่บนบ่าเป็นแน่นะเจ้าคะ” ซูหลินไม่เอ่ยเปล่า ทว่านางยังยกมือขาวขึ้นมาวางบนอกแกร่ง พร้อมกับสัมผัสลูบวนเบาๆ จนไป่จิ้งชะงักงัน
เสี่ยวมี่และจางฟู่ถึงกับตาโต ไม่ต่างจากท่านโหวซึ่งยืนขบกรามแน่นเมื่อถูกคนตัวเล็กทำลุ่มล่ามกับตนบ้าง ใจแกร่งเต้นรัวราวกลองศึก เมื่อว่าที่ฮูหยินตัวน้อยขยับเข้าใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เช่นเมื่อคืน
“หัวใจท่านเต้นแรงมากเลยนะเจ้าคะใต้เท้า” ไม่ว่าเปล่าแต่ขยับเอาใบหน้าแนบลงที่อกแกร่งด้วย ครานี้หนุ่มใหญ่ที่ผ่านสตรีมามากมายถึงกับยืนตัวแข็งทื่อไปไม่เป็น
ลำคอหนากลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ พร้อมกับหายใจหอบถี่จนซูหลินอดขันในใจไม่ได้ ก่อนจะขยับใบหน้าของตนออก เผยยิ้มหวานส่งให้เขา ราวกับเชิญชวนอยู่ในที ทำเอาไป่จิ้งแทบลืมวิธีหายใจ เพราะมัวแต่ตกตะลึงกับการกระทำของคนตัวเล็กที่อาจหาญเข้าใกล้เขาเช่นนี้
“ข้าจะไปนั่งรอที่ศาลานะเจ้าคะ วานใต้เท้าจัดการเป็นธุระเรื่องออกไปข้างนอกให้ด้วย” เสียงหวานเอ่ยบอก ก่อนจะหันมาหาสาวใช้ที่ยืนตาโตอ้าปากหวออยู่ นางจึงใช้มือดันค้างให้อีกฝ่ายหุบปากลง
“แมลงวางไข่ในนั้นแล้วกระมังพี่เสี่ยวมี่” เย้าคนของตนเสร็จก็เดินไปยังสวนด้านหน้า ทิ้งให้ท่านโหวยืนอึ้งอยู่เช่นนั้นจนคนสนิทต้องสะกิดให้ได้สติ
“นายท่านขอรับ นางไปแล้วขอรับ” จางฟู่เอ่ยเตือน
“เด็กบ้านี่ไร้ยางอายยิ่งนัก ทั้งที่ปากบอกว่าข้าเป็นองครักษ์ท่านโหว แต่นางยังกล้าทำเรื่องเช่นนี้ได้ แต่งงานไปแล้วข้าจะไว้ใจนางได้เช่นไร นี่ขนาดอยู่ในจวนแท้ๆ นางก็รู้ว่าข้าเป็นองครักษ์ท่านโหว ไยถึงกล้า” เสียงรอดไรฟันเปล่งออกมา
ทว่าคนสนิทกลับย่นคิ้วเข้าหากัน เพราะการกระทำกับคำพูดผู้เป็นนายนั้นสวนทางกันยิ่งนัก ปากต่อว่า แต่สีหน้าเปี่ยมสุขนี้มันอันใดกัน
#เพิ่มเติมนะคะ ใครคาดหวัง nc เรื่องนี้ แนะนำให้ผ่านนะคะ เรื่องนี้ไรท์ไม่ได้เน้นตรงนี้เลย เน้นเนื้อหาความรักของพระนางมากกว่า
#ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เป็นแนว จิกกัด อ่านง่าย เบาสมอง ไม่มีดราม่า
#ขอบคุณที่ติดตาม และกดเข้าชั้นนะคะ
Guest
