ชาติก่อนนางทอดทิ้งทั้งลูกและสามีไปเพื่อเอาตัวรอดเพียงคนเดียว เด็กน้อยวัยเพียงสี่หนาวที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า ร้องหาท่านแม่ เขาเอาแต่ร้องเรียกท่านแม่อย่าไป อย่าทิ้งเสี่ยวหลงไป ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับ
ส่วนสามีที่ป่วยนอนติดเตียงขยับตัวไม่ได้ ก็ได้แต่จ้องมองและตัดพ้อในความใจร้ายของภรรยาอันเป็นที่รัก
ลูกก็ยังเล็กสามีก็พิการ นางกลับทิ้งพวกเขาไปอย่างไม่ไยดี ทั้งที่ก่อนหน้านั้นนางเองที่เป็นคนอยากได้พวกเขามา พอรักแล้วกลับไม่เห็นคุณค่า หนีไปพร้อมกับเงินก้อนสุดท้าย ทิ้งให้สองพ่อลูกต้องอดตายในกระท่อมหลังเก่าผุพัง
สมควรแล้วที่ในชาติปัจจุบันถูกพ่อทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ส่วนแม่ก็ไม่เคยจะดูแลหรือให้ความสนใจเธอเลยสักนิด ใช้ชีวิตอย่างลำบากแสนเข็ญ
เมื่อเธอได้กลับมาหาพวกเขาอีกครั้ง คราวนี้เธอจะขอแก้ตัว ต่อให้ลำบากหรือเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ขอแค่ให้ลูกและสามีสุขสบาย ข้าผู้นี้จะเป็นคนหาเลี้ยงพวกเจ้าเอง
เนื้อหาไม่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ ตัวละครไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น
Guest
