องครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ

"หลางเย่หลิน" บุตรีเสนาบดีที่ไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับบิดา นางอยู่บนเขาฉีซางดี ๆ แต่มีราชโองการเพื่อให้เข้าร่วมพิธีหาคู่ขององค์ชายทั้ง 10 ใน "ต้าเซี่ย" นางจึงต้องลงเขา 

ใครจะคิดว่าลงได้แค่ตีนเขาก็ถูกลอบโจมตีจนพบกับเขา.... 

"โม่จางหยวน"  องครักษ์ลึกลับที่รับคำสั่งจากอาจารย์ของนาง "แม่ชีอี้ซิน" ให้มาปกป้องนางจนถึงเมืองหลวง 

"หลางเสี่ยวหง" และ "จางเยี่ยน"   สองแม่ลูกที่ส่งคนตามฆ่าเพื่อมิให้หลางเย่หลินได้มาถึงเมืองหลวง นางไม่ต้องการให้มีคนมาแย่งตำแหน่ง "พระชายาองค์รัชทายาท" 

แต่เมื่อมาถึงเมืองหลวงและพบกับบิดา "หลางฮุ่ย" เสนาบดีของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันซึ่งนางมาที่นี่ จุดประสงค์เดียวคือ "ตัดขาดกับสกุลหลางโดยเด็ดขาด" 

แต่ในเมื่อทำไม่สำเร็จ "หลางเย่หลิน" รอดมาได้จนถึงเมืองหลวง โดยมี "โม่จางหยวน" คอยปกป้อง  

"พวกเจ้าก็ระวังตัวให้ดี ๆ การแก้แค้นกำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้" 

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวรักโรแมนติกไม่เน้นดราม่า ไม่เน้นปมมากมายนะคะ หลัก ๆ เน้นเรื่องราวของนางเอกที่จะกลับมาแก้แค้นและตัดขาดสกุลเดิมของบิดา แต่ปัญหาก็เริ่มพัวพันเพราะนางดันไปต้องตาต้องใจ "องค์รัชทายาทแห่งต้าเซี่ย" ที่มีฉายา "เทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง"  

อีกคนตำแหน่งสูงส่ง เป็นองค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้น..... 

อีกคนก็องครักษ์ลับส่วนตัวที่ร่วมต่อสู้ร่วมกันมาตั้งแต่ลงจากเขา...... 

นางจะเลือกใคร........ 

** เรื่องราวในนิยาย ทั้งชื่อคน สถานที่ไม่มีอยุ่จริงในประวัติศาสตร์ เป็นจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ นะคะ โปรดใช้วิจารณญาณในการเสพงานน๊าา นิยายมีเนื้อหาใช้คำพูดและวาจาไม่ค่อยสุภาพ มีบรรยายฉากความรุนแรง การใช้ความรุนแรงแฝงบ้างเป็นบางบท มีการบรรยายฉากอีโรติกละเอียด ไม่เหมาะสำหรับสายหวานหรือเยาวชนนะคะ 

วิจารณ์กันเบาๆ ได้ ขอคอมเม้นท์กำลังใจมากๆ หน่อย เปิดให้อ่านฟรีวันละ 1-2 ตอนทุกวัน และอาจจะมีติดเหรียญล่วงหน้าสำหรับคนที่ไม่อยากรอนะคะ มี E-book แน่นอนค่า 

ตัวอย่างบางส่วนค่ะ 

ตัวอย่าง 1 

“ท่านพ่อ นั่นมิใช่ที่นั่งที่ถูกต้องของลูก หากจะให้นั่งในเมื่อท่านกล่าวเองว่าข้าคือบุตรสาวคนโตสกุลหลาง ดังนั้น….”

สายตานางมองไปยังหลางเสี่ยวหง ที่หันหน้ามามองนางอย่างเกลียดชัง ความคับแค้นใจแต่หนหลังยังคงไม่ทำให้นางมองหลางเย่หลินในทางที่ดีได้

“เช่นนั้นเจ้าก็มานั่งที่นี่เถอะ”

“ท่านพ่อ!! นั่นมันที่ของท่านแม่”

“น้องสาม เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“ข้าพูดชัดเจนแล้วเจ้าไม่ได้ยินหรือ ที่นั่งตรงนั้นเป็นที่ของท่านแม่ซึ่งเป็นฮูหยิน…”

“แค่อนุในเรือน”

“นังเย่หลิน!!”

“เงียบ!!”

ตัวอย่าง 2 

“คุณหนูรอง ท่านเป็นผู้เสียหายในคดีนี้ข้าน้อยย่อมรับฟังว่าท่านจะจัดการเช่นไร”

"ท่านก็ลงโทษเขาตามโทษที่เขาควรได้รับ แม้ว่าครั้งนี้… "ผู้บงการ" จะยังไม่ถูกจับได้แต่ข้าคิดว่าพวกเขาคงไม่กล้าทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้อีก ดังนั้นเรื่องนี้…จัดการเพียงเท่านี้เถอะเจ้าค่ะ"

“เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อน นักโทษผู้นี้จะถูกคุมขังอยู่ที่ศาลต้าหลี่ หากคุณหนูรองอยากจะสอบสวนเพิ่มเติมก็เชิญที่ศาลต้าหลี่ เช่นนั้นท่านเสนาบดีข้าน้อยขอลา”

(จางเยี่ยน หลางเสี่ยวหง….นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น) 

ตัวอย่าง 3 

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น เย่หลินเหตุใดต้องเอาข้าวของออกมาเผา”

“ท่านพ่อ!! ท่านต้องเฆี่ยนนางให้ตาย เอาให้ตายนังสารเลวชุดของข้า กรี๊ด!!!…..”

""คุณหนูสาม!!"" 

“ให้ตายเถอะ นางเอาของข้าวของนั่น…ออกมาเผาจนหมด”

“หึ ข้าบอกเจ้าแล้วอย่างไรว่า…นางไม่ธรรมดา”

ตัวอย่าง 4 

“คุณหนูสาม ข้ารับน้ำใจไว้แล้ว ขอตัวก่อน”

“เอ๊ะเดี๋ยวสิองครักษ์โม่ หากข้าไม่สั่งท่านก็ไปไม่ได้มิใช่หรือก็ท่านเป็นองครักษ์ของข้า…”

“คุณหนูสามโปรดทำความเข้าใจเสียใหม่ ข้ามาที่นี่ภารกิจคือองครักษ์ประจำกายของคุณหนูรองหลางเย่หลินเพียงผู้เดียว คนอื่น ๆ ข้ามิได้มีหน้าที่ปกป้อง”

“แต่ท่านอยู่ในจวนข้า!!”

“ที่ข้าอยู่ที่นี่เพราะเสนาบดีหลางจัดห้องให้ข้าอยู่เพื่อจะได้ดูแลคุณหนูรองได้สะดวก มิได้เกี่ยวกับเจ้าและอีกอย่างข้าก็มิได้เป็นองครักษ์ของเจ้าด้วย ขอตัวก่อน”

“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนองครักษ์โม่….นังปีศาจ เหตุใดเจ้าถึงต้องมีแต่คนรายล้อม ข้าไม่มีทางยอม พวกเจ้ามานี่ข้าจะไปหาท่านพ่อ”

“คุณหนูเจ้าคะ ท่านคงจะไม่….”

“เขาไม่ยอมก็ไม่แปลก แต่เขาไม่มีทางขัดคำสั่งพ่อข้า ในเมื่อนางมีองครักษ์ประจำตัวเหตุใดข้าจะมีบ้างไม่ได้!!” 

ตัวอย่าง 5 

“องค์ชาย…”

“บุตรมิได้เหมือนบิดา เป็นโชคดีของเสนาบดีหลางนั่นที่ยังพอเหลือคนดีอยู่ในตระกูลบ้าง”

“ครั้งนี้เสนาบดีหลางผู้นั้นคอยเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทอยู่ตลอดเรื่องบุตรสาวทั้งสองของเขา”

“เจ้าคิดว่าอย่างไร”

“บุตรสาวทั้งสองของเขานิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว อีกคนดูสุขุมมีความคิด ส่วนอีกคน…ทหารพึ่งจะแยกพวกนางออกมาจากกลุ่มบุตรขุนนางขั้นสองเพราะหลางเสี่ยวหงเดินไปหาเรื่องจะตบตีกันเมื่อครู่พ่ะย่ะค่ะ”

“หึ…กาเลือกฝูงกาหงส์เลือกฝูงหงส์ แต่นางผู้นี้มิใช่กาเหมือนพวกสกุลหลางนางฉลาดกว่านั้นมาก น่าสนใจยิ่งนัก”

“องค์ชาย แต่ว่า…เช่นนั้น…เราจะยังจะต้องหาทางฆ่านางอีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” 

ตัวอย่าง 6 

“องค์ชายเพคะ หม่อมฉันขอประทานอภัยหม่อมฉันมิได้ตั้งใจจะสร้างความวุ่นวาย…”

“เจ้าอยู่เฉย ๆ หน้ากากของข้าปิดบังได้ทั้งหน้า ข้า…ยกให้เจ้า”

“แต่ว่า!!….”

หลางเย่หลินยังหวังว่าในช่วงเวลาสุดท้าย โม่จางหยวนจะพูดอะไรบ้างแต่นางหันไปเขากลับยืนเฉย ๆ ไม่ต่างกับหุ่นไม้กระบอกไร้ชีวิตที่ยืนรอฟังคำสั่งเท่านั้นเมื่อองค์รัชทายาทถอดหน้ากากสีทองบนพระพักตร์ออกมาเผยให้เห็พระพักตร์ด้านใน

“นั่น พระองค์ถอดแล้ว!!”

“องค์รัชทายาทเลือกนาง!!”

“เจ้าดูนั่น!!”

“องค์ชายเพคะ พระองค์ยังมี….”

องค์รัชทายาทถอดหน้ากากสีทองที่สวมทั้งหน้าออก แต่ภายในนั้นยังมีหน้ากากสีทองอีกชั้นอยู่ เป็นหน้ากากที่สวมเพียงครึ่งหน้าเช่นกัน

“หน้ากากนี้ยกให้เจ้า สวมไปเถอะ ข้าหวังว่าจะเห็นใบหน้าเจ้าที่ไม่ต้องสวมผ้าคลุมนี้อีกโอกาสหน้านะหลางเย่หลิน” 

ตัวอย่าง 7 

“เกิดอะไรขึ้น!! หลางเย่หลินเจ้าเป็นอะไร”

“องครักษ์โม่!! ท่านมาพอดีเลยช่วยด้วยเจ้าค่ะ คุณหนู...”

“นางถูกพิษงั้นหรือ เร็วเข้ารีบไปเปิดห้องข้าจะอุ้มนางเข้าไป”

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าแพ้สิ่งใด”

“นางแพ้ถั่ว!! มียาแก้พิษหรือไม่”

“น้ำผึ้งแปดบุปผานี่น่าช่วยได้"

"ท่านป้อนคุณหนูทีข้าจะรีบไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวให้นาง”

“ข้าจะรีบไปเก็บรากบัวสัตบุตมาผสมกับยาจะได้รีบทาผื่นแพ้นั่น พรุ่งนี้คุณหนูจะเข้าวังช้าไม่ได้แล้ว”

“เอ่อ…ข้า…”

“เย่หลิน ยาถอนพิษ เจ้ากินก่อน”

“แฮก…แฮก…”

นางเริ่มตาลอยเพราะไม่ได้ยินเสียง หลอดเสียงเริ่มตีบลงเรื่อย ๆ ตัวแดงจัดราวกับจะระเบิดออกมาได้ เขาไม่มีทางเลือกจึงใช้ปากดึงจุกยาถอนพิษนั้นออกและเทยานั้นเข้าปากทันที ยาเหนียวข้นหนืดเพราะทำมาจากน้ำผึ้งป่าผสมสมุนไพรทำให้ยาเป็นน้ำเหนียว ๆ เขารีบประกบปากนางทันทีและใช้ลิ้นดันยาถอนพิษเข้าไปในปากนางให้มากที่สุด

(เหตุใดข้างในนี้หวานกว่าน้ำผึ้งนี้เสียอีก หวานจนไม่อยากดึงออก) 

ลิ้นหนากวาดยาไปรอบๆ ปากนางด้านในเพื่อให้นางกลืนยา เขาก้มลงมากอดนางไว้แน่น มือเรียวบางก็โอบรอบคอของเขาโดยไม่รู้ตัวเพื่อรับยาเมื่อเขาค่อย ๆ ผละปากออกมานางก็อ้าปากพร้อมหายใจถี่รัวจนเขาทนไม่ไหว

“ยานี้ข้าจะป้อนเจ้าให้หมด ขอโทษนะหลางเย่หลินอย่าว่าข้าเลยนะ..มันจำเป็นจริง ๆ”