แดดดี้ของเวลา (เมฆ:ไพลิน) มีอีบุ๊ก

...แดดดี้ของเวลา...

"คุณพ่อขา... " มือน้อยๆ โบกไปมาด้วยท่าทางดี๊ด๊าดีใจออกมา เมื่อมานั่งรอคุยกับผู้เป็นพ่อได้ไม่ถึงห้านาทีเมฆาก็รับสาย

"ลูกสาวพ่อ วันนี้ดื้อกับคุณย่ามั้ยเอ่ย"เมฆาแสดงท่าทางน่ารักออกมาเฉพาะคนใกล้ตัวเท่านั้นที่จะได้เห็นท่าทางที่อ่อนโยนแบบนี้

"ไม่ดื้อค่ะ ใช่มั้ยคะคุณย่า"ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปถามผู้เป็นย่าทันทีเพื่อให้อีกคนช่วยยืนยัน

"ใช่ค่า..หนูไม่ดื้อเลยลูก"คุณหญิงวางมือลงที่ผมหลานสาวอย่างนึกเอ็นดู เวลาตอนที่พ่อไม่อยู่ด้วยยิ่งดูเรียบร้อยเข้าไปใหญ่

"คุณพ่อจะกลับมาวันไหนคะ เวลาคิดถึงคุณพ่อจะแย่แล้ว" ร่างเล็กเอ่ยเสียงเศร้าๆ ออกมาเพราะตั้งแต่เวลาเกิดมาก็ไม่เคยได้ห่างผู้เป็นพ่อเลยสักที

"ไม่นานหรอกครับ รอพ่อหน่อยนะลูกรัก" เสียงทุ้มบอกอย่างรู้สึกผิดในใจ ถ้าเขายอมรับสภาพแล้วอยู่กับลูกสาวเพียงลำพังเขาคงจะกำลังมีความสุขในตอนนี้ หากแต่ใจไม่รักดีที่มันยังคงเรียกหาแต่ภรรยาสาวถึงเธอจะทิ้งเขาไปนานแล้วก็ตาม

"รอค่ะ เวลารอคุณพ่อมาอ่านนิทานให้ฟังนะคะ"

"ครับ เเล้วพ่อจะรีบกลับครับ" มือหนากดปิดหน้าจอลงพลางกระพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาอย่างรู้สึกเจ็บปวดที่ใจ ไม่รู้ว่าทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับชีวิตเขาไม่เลิกแบบนี้

"กวี..."

"...ครับนาย" กวีรีบเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นนายทันทีเมื่ออีกคนเรียกหา

"ลูกสาวกูตามตัวแล้วว่ะ" เมฆาหยุดประโยคเอาไว้แค่นั้นก่อนใช้มือปาดน้ำตาที่มันยังอยากไหลออกมาก่อนจะฝืนใจถามลูกน้องคนสนิทออกไป "มึงว่ากูควรเร่งมือเร็วกว่านี้ดีมั้ย"

"ครับนาย คุณหนูไม่เคยห่างนายนานขนาดนี้เลยผมว่ารีบหน่อยก็ดีครับ"