สัมพันธ์สวาท (เจสัน:แพรวา) มีอีบุ๊ก

เจสัน (ประธานบริษัทหนุ่มหล่อ)

แพรวา (พนักงานแผนกจัดซื้อสาวสวย)

หลังจากที่หัวหน้าหนุ่มกลับไปแล้วหญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเธอยังไม่ได้คุยกับชายคนรักเลยสักนิด ว่าแล้วร่างอวบอิ่มก็รีบเดินไปหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาดู ใบหน้าหวานเบิกตากว้างอย่างตกใจ หน้าจอมือถือโชว์ข้อความและสายโทรเข้าที่ไม่ได้รับเป็นร้อย เธอลืมไปเสียสนิทเลยว่าต้องคุยกันก่อนนอน ถ้าหากเธอไม่ได้ไปงานเลี้ยงคงไม่ลืมแบบนี้แน่

ติ๊ด!

ใบหน้าหวานหันไปที่ประตูห้องทีเมื่อได้ยินเสียงแตะคีย์การ์ด หวังลึกๆในใจว่าคงไม่ใช่เขา ไกลขนาดนี้เขาคงไม่เดินทางมาหาเธอด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้แน่

"เจสัน! " แพรวาเบิกตากว้างขึ้นเป็นรอบที่สองด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มที่เธอไม่คิดว่าเขาจะมา เขากลับเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว แพรวาใจเต้นตึกตัก

"คะ..คุณมาได้ยังไงคะ" น้ำเสียงตะกุกตะกักเอ่ยออกมาแทบไม่อยากเชื่อ ไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเป็นเขาจริงๆ พอมือเรียวเล็กบิดลงที่แขนตัวเองก็รู้สึกเจ็บ นี่เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์" เจสันกวาดสายตามองตามเรือนร่างของสาวคนรักด้วยความรู้สึกบางอย่าง เช้าตรู่ขนาดนี้ไม่ได้อยู่ในชุดนอนซีทรูอย่างทุกครั้งที่ควรจะเป็น หากแต่มันอยู่ในชุดเดรสวาบหวิวที่บ่งบอกว่าเธอออกไปไหนมาเมื่อคืน

"พะ..แพร..แพรลืมค่ะ" ใบหน้าหวานมองต่ำลงที่พื้นอย่างรู้สึกผิด หากแต่ผิดคำพูดที่เคยไว้ให้กับเขาว่า ถ้าหากมีธุระด่วนหรือจะไปทำอะไรให้บอกกันก่อน อีกฝ่ายจะไม่ได้รอเก้อ

"ลืม..?" ชายหนุ่มทวนคำพูดคนตรงหน้าช้าๆ มือหนาค่อยๆปลดกระดุมแขนเสื้อที่รัดแน่น เขายังอยู่ในสภาพชุดทำงานเต็มตัว ออกจากห้องในเช้ามืดก็ตรงไปยังสนามบินเลย

"ค่ะ เมื่อคืนมีงานเลี้ยงส่งพี่ที่ทำงาน แพรลืมจริงๆขอโทษด้วยนะคะ" แพรวารีบปรี่เข้าไปช่วยจัดการร่างกายกำยำตรงหน้า ปลดอาภรณ์ของเขาอย่างทุกครั้ง หวังใช้น้ำเย็นเข้าลูบปลอบประโลม

เจสันเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวหรูโดยไม่พูดอะไร เขาไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนั้น แต่ครั้งนี้หญิงสาวคนรักเป็นคนทำให้เขาต้องคิดมากเอง ใบหน้าคมคายเงยหน้าขึ้นช้าๆ หลับตาลงอย่างต้องการพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าในการเดินทาง

"แพรขอโทษนะคะ" ร่างบางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ซบลงที่อกแกร่งตวัดแขนรัดเอวสอบแนบชิด ออดอ้อนเสียงหวานไพเราะ ยิ่งเขาไม่พูดเธอก็ยิ่งรู้สึกใจไม่ดี

"ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ ไปอาบน้ำซะ"

เขารู้ว่าการไปเที่ยวกลางคืน ผู้คนมากหน้าหลายตาทั้งชายหญิง ย่อมมีเรื่องเครื่องดื่มเมามายและกลิ่นบุหรี่เป็นปกติอยู่แล้ว แต่เขาไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ของคนอื่นที่มันติดอยู่บนตัวเธอต่างหาก

เมื่อไม่อยากทำอะไรให้เขาเคลือบแคลงใจไปมากกว่านี้ หญิงสาวปลดเปลื้องเสื้อผ้าน้อยชิ้นของตัวเองออกต่อหน้าชายคนรักทันทีเพราะรู้ว่าเขาชอบอะไร

"เจสันคะ" เสียงหวานเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มให้ลืมตาขึ้นมอง ร่างอวบอิ่มยืนยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ส่งสายตาเป็นประกายให้คนรักอย่างเชื้อเชิญ

เจสันที่แบบนั้น เดินมาอุ้มอีกคนในท่าเจ้าสาวอย่างไว แค่ขาดเรื่องอย่างว่าเพียงไม่กี่วัน มันเหมือนขาดไปเป็นเดือน นำร่างคนตัวเล็กมาวางลงบนโต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่

"อ้าขาออกหน่อย" แพรวายกขาทีละข้างช้าๆ แยกออกจากกันอย่างรู้งาน สองมือเรียวแบะกลีบกุหลาบสีสวยของตัวเองอย่างไว เชื้อเชิญคนที่ลุ่มหลงอยู่แล้วให้รีบเข้ามา

เจสันรีบซุกใบหน้าเข้าใส่ ลิ้นสากปาดเลียกลีบกุหลาบสวยหวาน ตวัดขึ้นลงอย่างคิดถึง

เรื่องนี้เกิดจากจินตนาการอันน้อยนิดของไรท์เองนะคะ ห้ามคัดลอกดัดแปลงน้า..ขอสงวนสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวค่ะ

ใครชอบสายดราม่านิดๆ แนวผู้ใหญ่หน่อยๆ เข้ามาอ่านกันค่า