มาเฟียจองจำรัก
ฟรานเชสโก/ดาริน
เพราะเข้าใจว่าดารินเป็นน้องสาวร่วมมารดา คนที่ถูกแม่ทิ้งให้อยู่กับพ่อสองคนและไม่นานท่านก็ฆ่าตัวตายไปกับความรักที่เทิดทูน ฟรานเชสโกต้องนำใครสักคนกลับมาชดใช้ให้เขาอย่างสาสม!
______________
"อ๊ะ" ร่างบางถูกกระชากกลับมาเมื่อเขาไม่ได้รับคำตอบ เช้ามาก็มีเรื่องให้หงุดหงิดตลอด
"ฉันถามว่าเธอเป็นอะไร"
"ถ้าคุณมีตาและหูไม่ได้หนวกก็น่าจะได้ยินว่าฉันอ้วก"
"แล้วเธอเป็นอะไรถึงอ้วก!"
".." นั่นสิ แล้วเธอเป็นอะไรถึงอาเจียนกัน
ความเงียบจากฝั่งของดารินทำให้ฟรานเชสโกเองก็นิ่ง และเริ่มคิดไปต่างๆนาๆ
เขาไม่ใช่เด็ก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขากำลังนึกเรื่องที่ดาริน..
"เธอกินยาคุมทุกวันอยู่ใช่ไหม" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม เขาซีเรียสเรื่องนี้มากจึงให้ฝั่งของดารินเป็นฝ่ายกินยาคุมทุกวัน ในเมื่อเขาเป็นคนแรกของหญิงสาวไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอยู่แล้วเพราะมันปลอดภัย แต่สิ่งที่จะปล่อยให้เกิดไม่ได้เด็ดขาดก็คือดารินท้อง!
หญิงสาวท้องไม่ได้เพราะเธอกับเขาเรามีแม่คนเดียวกัน เขาแค่อยากสนุกและทรมานเธอเล่นๆ พร้อมทั้งทำให้แม่ของเธอกังวลใจที่ลูกสาวหายไปจากบ้าน จะได้รู้ว่าความคิดถึงมันทรมานขนาดไหนเมื่อวันที่แม่จากเขาไปแถมพ่อยังมาฆ่าตัวตาย
เขาเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากคนที่รักเขา คนที่อยู่ข้างกันโดยมีสายเลือดเดียวกัน
"ว่าไง!" ฟรานเชสโกกระชากหญิงสาวอีกครั้งให้ตอบ
"กิน!"
"กินแล้วทำไมเป็นแบบนี้! ยาคุมเธออยู่ไหน" ฟรานเชสโกรีบปล่อยแขนเรียวลงแล้วรีบเดินไปเปิดลิ้นชัก เขาจะปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้!
ชายหนุ่มหยิบแผงยาคุมออกมาดูแล้วนับไปถึงวันแรกที่เขาเริ่มให้เธอกินเพราะดารินกินยาคุมฉุกเฉินไม่ได้ทุกวันอยู่แล้ว
"ทำไมเธอเพิ่งกินได้เท่านี้!" เขาหันมาเอาเรื่องกับดาริน ขณะนั้นน้ำใสๆในตาของหญิงสาวกลอกกลิ้ง เธอก็อายุยี่สิบห้าปีแล้วทำไมจะไม่รู้อาการพวกนี้
"ตอบฉันมา!" ฟรานเชสโกเขย่าอีกคนเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
_______________
กึกๆ
"ฟรานๆ"
"ทำไมดารินต้องล็อกประตู" เขาหันมาขอคำตอบจากแม่ตัวเอง
"รินนอนลูก"
"นอนก็นอนไปแต่ทำไมต้องล็อก ยิ่งท้องไส้อยู่ด้วยเผื่อเกิดหกล้มขึ้นมาจะทำยังไง" รู้ว่าไม่ต้องการเขาแต่ไม่ต้องแสดงออกมามายอย่างนี้ก็ได้ หรือจงใจทำให้ตัวเองแท้งจะได้จบๆไป พวกใจดำ!
แอรด..
ประตูห้องถูกเปิดออกจากคนด้านในก่อนที่ดารินจะมองหน้าแม่ตัวเอง
ฟรานเชสโกมองใบหน้าซีดเซียวของดารินแล้วเกิดหงุดหงิด สภาพนี้ลูกเขาจะรอดไหมทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเองให้ดีอยู่กันภาษาอะไร
"เป็นอะไร!" ฟรานเชสโกถามเสียงเข้ม ดารินไม่ตอบ
"ฉันถาม!" ชายหนุ่มเข้าไปประชิดตัวหญิงสาวหมายจะคาดคั้นเอาอาการที่ดารินเป็นให้ได้ แต่อาการอะไรบางอย่างทำให้เขายาวต้องหยุดชะงักเมื่อดารินเอามือปิดปากปิดจมูกตัวเองแล้วรีบวิ่งไปทางห้องน้ำ
ด้วยความที่เห็นคุณแม่ตั้งครรภ์วิ่งเขานึกโมโหสุดๆ จะฆ่าลูกเขาให้ตายจริงใช่ไหมถึงได้วิ่งเร็วขนาดนี้ ไม่รู้เหรอว่าคนท้องเขาห้ามวิ่ง จงใจทำให้ตัวเองแท้งหรือไง เดินตามเข้าไปหมายจะไปคาดโทษดารินเสียให้เข็ดแต่คนเป็นแม่กลับห้ามไว้
"ฟรานหยุดก่อนลูกหยุดก่อน"
"ทำไมถึงปล่อยให้ดารินวิ่ง นี่อยู่กันภาษาอะไร แล้วใบหน้าซีดนั่นอีก ถ้าเป็นขนาดนี้ทำไมไม่บอกให้คนพาไปหาหมอ หรือให้คนในบ้านโทรหาผมสิ! นี่รวมหัวกันไม่อยากให้ลูกผมเกิดมาใช้ไหม!" เขาตวาดแม่ตัวเอง
คนเป็นแม่เสียใจที่ลูกคิดแบบนั้น ทว่าเข้าใจอาการดี ฟรานเชสโกคงเป็นห่วงลูกในท้องของดาริน
"คืออย่างนี้นะฟราน" โซเฟียดันตัวลูกชายออกนอกห้องก่อนจะปิดประตูลง ท่ามกลางฟรานเชสโกที่มองด้วยความไม่เข้าใจ
"ฟราน..ดารินแพ้ท้องลูก"
"แพ้ท้องแล้วไง แบบนี้ยิ่งต้องดูแลใกล้ชิดสิไม่ใช่ปล่อยให้นอนคนเดียว ลุกได้ก็วิ่งสี่คูณร้อยเมตรแบบนี้!"
"ดาริน..เหม็นลูก"
".."
____________
เปิดไว้ก่อนนะคะ เรื่องนี้ไม่ยาวมากประมาณ30ตอนค่ะ
แถวนี้มีคนกลัวเมียมั้ยน้า..
Guest
