เจอกันอีกแล้วนะคะ ^^ “ช้อน” ค่ะ... ยิ้มปริ่ม
คราวนี้มากับเรื่องล่าสุด ((ที่จบช้าสุดของฝั่ง Jr. ค่ะ)) เพิ่งจบเมื่อ 2014 นี่เองค่ะ... ถึงจะเริ่มแต่งประมาณ 2012 ด้วยความฟิตอะไรบางอย่าง... แล้วก็สะดุดเบา ๆ ค่ะ ตามประสาคนเพิ่มเรียนรู้งาน เลยลากยาวไปเกือบ 2 ปี แต่สุดท้ายมันก็จบนะคะ... พริ้มเลยค่ะ^^
ดีใจด้วยนะคะ... เรื่องนี้ไม่มีเรื่องย่อค่ะ...
น่าจะเป็นเรื่องที่สั้นที่สุดเท่าที่แต่งมา ((ถ้าไม่นับช็อตฟิคอะเน๊าะ)) จริง ๆ เรื่องนี้พอแต่งจบ ช้อนก็ละทิ้งทุกสิ่งในโลกของการแต่งฟิคค่ะ จำเป็นต้องไปหมกมุ่นกับงานที่สร้างเงินเพื่อการที่จะได้ติ่ง เด็ก ๆ ภายใต้สังกัดลุงจอห์นฯ อย่างสุดกำลัง #สนับสนุนให้เด็กไทยติ่งอย่างมีสตินะคะ
จนเพื่อนที่วาดปกร่ำเรียนจนจบปริญญาใบที่ 2 นางเตรียมรับปริญญาปีนี้หน้านี่แล้วค่ะ ^^ ช้อนก็เลยแพลนว่าจะรวมเมเรื่องนี้ ปกก็มาค่ะ สั่งปีนี้ได้ปกปีหน้า... ไม่ว่ากันค่ะ... ((ช้อนได้ปกมาแล้วนะคะ ^^))
(อิปร้า) เน๊าะ... ((เจ้าเดิมตลอดนะคะ ^^)) ของฟรี ของเสียตังค์ เจ้านี้ทั้งนั้นค่ะ สั่งไม่ได้ ไม่เคยอ่านเนื้อเรื่อง ((ให้อ่านโปรไฟล์ ประมาณ 1 หน้ากระดาษ สำหรับหนึ่งคู่)) พีคสุดของฟิคช้อนคือ 4 คู่ เพราะอย่างนั้นมันอ่านไม่เกิน 4 หน้ากระดาษ อธิบายนิสัยลักษณะท่าทางยังไงก็ได้ค่ะ ให้จบภายใน 2 บรรทัด เลยจากนั้นอิปร้าสมาธิแตกค่ะ ^^
อันนี้โฆษณานิดนึงนะคะ เผื่อใครสนใจจะรวมเล่ม ปกอิปร้างานดีค่ะ แต่ความติสต์นั้นรุนแรง ติดต่อมาได้นะคะ ทุกทิศทาง ไม่ว่าจะเป็นเพจช้อน เฟสบุ๊คช้อน ทวิตหลักส่วนตัว หรือทวิตรองเพื่อการติ่งฟิคกัซ (Got7) หรือในข้อความส่วนตัวของธัญวลัยก็ได้ค่ะ ((จริง ๆ ช้อนยังไม่เคยใช้เลยอะค่ะ 555)) #งานขายต้องมาค่ะ #สถาปนิกชีวิตรอดยากนะคะ #งานนอกช่วยคุณได้ค่ะ
เรื่องนี้เซ็ต พรูฟยังคงพึ่งพา หนูตั๊ก ณ เจแปน อยู่นะคะ แล้วก็เพิ่มความติสต์กับคำวิจารณ์ที่ถึงลูกถึงคน ((ติเพื่อก่ออะเน๊าะ)) ตามประสาเต็กปากจัดขั้นสุด อย่างนังนุ่ม ขึ้นมาอีกคนค่ะ ((ละเอียดจน... เอิมมม ช้อนว่ามันอ่านทุกตัวอักษรน่ะค่ะ))
สุดท้ายค่ะ...
สำหรับหลาย ๆ คน ที่สอบถามเข้ามาเกี่ยวกับรวมเล่มของช้อน ทุกเรื่องที่ลงไว้ที่นี่ จบแล้วค่ะ ((ถ้าเป็นเรื่องปั่นใหม่จะแจ้งเน๊าะ))
Sketch เป็นเรื่องเดียวที่จบแล้วช้อนยังไม่ได้รวมเล่มค่ะ ^^ เซ็ตหน้าแล้วบางไป ยังไม่มีเวลาปั่นเอสพีค่ะ ^^ ((แต่ปกพร้อมนะคะ เซ็ตหน้า เรียบร้อยเตรียมส่งโรงพิมพ์แล้วเลยทีเดียว ฮา...))
Sketch ช้อนเซ็ตไว้ 3 คู่ค่ะ ((ยูมะพี)) ((จินเมะ)) ((คุซาโนะยูยะ)) สองคู่หลังมีโปรยไว้ในเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นค่ะ เนื้อหาหลักแยกกันชัดเจน แต่ก็นะคะ... เอสพีเรื่องแรกยังไม่กระดิก อีกสองคู่รอนิดนึงนะคะ ช้อนน่าจะต้องใช้เวลาเคาะสนิมนิดนึงค่ะ
1. หวงนะ... ภรรยา... ของผม... มี 4 เล่มนะคะ
หวงนะ... ภรรยา... ของผม... 1 หมดแล้วชัวร์ ๆ ค่ะ
หวงนะ... ภรรยา... ของผม... 2 ((มี 2 เล่ม)) ต้องใช้เวลารื้อเพราะอยู่บ้านที่ราชบุรี
หวงนะ... ภรรยา... ของผม... sp. เหมือน หวงนะ 2 ค่ะ^^
2. YOUR PRESENT หมดค่ะ ((แอบไม่แน่ใจนิดนึง ฮา...)) รีปริ้นล่าสุดน่าจะ 2012 แหะ ๆ
3. เอนวี่ [E-N-V-Y / E-N-V-Ies / E-N-V-Ied] มี 3 ภาคนะคะ ((แต่จบและรวมเล่มไปแค่ 2 ภาคค่ะ ภาค 3 พักไว้ค่ะ พล็อตตันเข็นไม่ขึ้นจริง ๆ ค่ะ))
สองเล่มนี้เหลือแน่ ๆ ค่ะ ((JUPJUB บอกมาอย่างนั้นค่ะ ตอนนี้ตัวเล่มท่องเที่ยวอยู่ที่ภูเก็ตนะคะ ^^)) น่าจะได้ลงธัญวลัยหลังจากงานตลาดฟิคค่ะ ^^
จบค่ะ... สำหรับ ฟิค Jr. ((ไม่ใช่เลิกแต่งนะคะ แต่พักไว้ยาวนานมากเท่านั้นเอง))
เดี๋ยวค่ะ!!!
ช้อนลืมฟิคอาราชิ... มันยังไม่จบ และยังไม่มีการพรูฟเพื่อเตรียมรวมเล่มใด ๆ ((แม้จะเหลือแค่ไม่น่าจะเกิน 2 ตอนก็จบแล้วอะค่ะ)) น่าจะได้หยิบเอามาลงในอ่านกันหลังสุด ^^
สุดท้ายขอบคุณทุกแรงกระตุ้นที่ทำให้ช้อน รื้อโหมด Fiction Jr. อีกครั้ง มันอาจจะไม่ได้สวยงามนัก ((เพราะลัทธิระเบิด)) แต่สำหรับเมนช้อนที่ 5 ปี ขึ้นเวทีด้วยกันครั้งนึงอย่าง ยูจัง กะ มะพี นี่เพราะงานล้วน ๆ ค่ะ โลกในความฝันสวยงามเสมอ... #แต่ถ้าอยากมีกินเราจำเป็นต้องอยู่ในโลกความเป็นจริงที่แสนโหดร้ายนะคะ
ขอบคุณ
JUPJUB พอว่าจะแต่งนิยายตัวเองก็อาสาพรูฟนิยายออริจิฯ ของช้อน พร้อมเขียนเรื่องย่อให้เสร็จสรรพ นางอยากให้ช้อนรวมเล่มนิยายมาก แพลนไว้สวยหรู ((ละยังไม่มีทีท่าว่าจะจบเลยอะเรื่องนั้น)) ขอบคุณมาก ๆ เน้อวววววว
หนูมด อยากให้แต่งต่อมาก เรียกได้ว่ากระตุ้นยิก ๆ แล้วนางก็หายไปจะสารบบเจ้าค่ะ หนีไปเที่ยวใช่ปะ??? ตอบ!!!
ตั๊กกี้ ขอบคุณที่อยู่ข้างกันมาตลอด พรูฟให้ตั้งแต่เล่มแรก จนเลิกแต่งกลับมาแต่งใหม่ก็มีนางช่วยเหลือตลอดค่ะ ขอบคุณ ๆ
อิปร้า ปกนี้... ได้ใช้แน่ ๆ ขอเวลากรูฟิตกับฟิค 4 เรื่องของกัซแปล๊บ เตรียมตัวนะคะอิปร้า พรูฟเสร็จเมื่อไหร่ งานต่อไปรออยู่ค่ะ^^
นังนุ่ม น้องใหม่ไฟแรงสูงเจ้าค่ะ พรูฟไวว่อง วิจารณ์กันแบบเสียหมาไปข้างค่ะ... เอาเถอะค่ะ เอาที่เมิงสบายใจ ขอบคุณมาก ๆ
ข้างล่างมี อินโทร จริง ๆ นะคะ ^^
แนะนำทุกเรื่องเลย
แง่ม ๆ อันนี้หนักใจสุดอะ...
แบบยูจังอย่างที่ต้องการก็หายาก... เป็นคนตลกไป
มะพีอย่างที่ต้องการก็หาลำบาก... แมนไปไหนคะ??? ครู๊ณณณณณณ
Nakamaru Yuichi [นากามารุซัง/ยูอิจิ/ยูจัง]
Yamashita Tomohisa [ยามะพี/โทโมะ/โทโมฮิสะ/ยามะชิตะ]
Story :Sketch
Cast : [Nakamaru Yuichi] [Yamashita Tomohisa]
Part : 000 [INTRO]
By : archi_10_001
เวลาในค่ำคืนนี้ล่วงเลยมาจนเกือบจะเรียกได้ว่าเป็นวันใหม่แล้ว ทั้งที่ควรจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขกับความรักที่น่าจะสมหวัง แต่ให้ตายเถอะ... วันนี้เป็นวันที่เขาอกหัก เจ็บน่าดู...
ร่างสูงนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นนานพอดู สถานที่นัดพบเพื่อฉลองวันครบรอบ 10 ปี ที่อยู่เคียงข้างกันมา คงสักมัธยมต้นได้กระมัง วันที่เขาตัดสินใจสารภาพรักออกไป และเงื่อนไขประหลาดที่เธอหยิบยื่นให้... และมันก็เป็นที่มาของ “นากามารุ ยูอิจิ” ในวันนี้
“ให้ตายเถอะ นายน่าจะได้ฉลองกับฮานะว่ะไอ้ยู ปีนี้เพิ่งเดบิวท์แท้ ๆ ความรักกับการงาน ไม่เห็นว่าจะต้องสวนทางกันไปเสียทุกครั้งนี่หว่า”
ยูอิจิถึงกับรำพันออกมา ควันขาวขุ่นพวยพุ่งออกมาตามระดับลมหายใจ ยิ่งใกล้วันใหม่... อากาศกลางกรุงโตเกียวอย่างย่านชินจุกุก็ยิ่งหนาวเย็นลงเป็นลำดับ
จบเสียแล้วความรักในปีที่ 10
ปีที่การงานอาชีพอุตส่าห์สำเร็จลุล่วงเสียจนน่าแปลกใจ
ทำไมทุกครั้งที่ชีวิตเรามีความสุขถึงต้องพ่วงเอาความไม่สุขมาด้วยทุกครั้งกันนะ???
ผู้หญิงที่รัก เธอเป็นแรงผลักดันให้เขาพยายามที่จะก้าวขึ้นมาในระดับแนวหน้าของวงการ เป็นกำลังใจเพียงหนึ่งเดียวสำหรับผู้ชายบ้านแตกอย่างเขา แต่ท้ายที่สุดเธอก็เลือกที่จะไป ไปหาในสิ่งที่ดีกว่า... สวยงามกว่า... วิเศษกว่า... แน่นอนถึงแม้ว่า นากามารุ ยูอิจิ จะถูกจัดให้เดบิวท์ แต่เมื่อเทียบกับรุ่นพี่ที่ฮานะกำลังควงอยู่ตอนนี้... ศิลปินเพิ่งเดบิวท์อย่างเขาเทียบอะไรแทบไม่ได้เลย
“คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าฮะ คะ... คือผมเป็นแฟนคลับคุณ ละ... ละก็แอบมองคุณอยู่ตรงนั้นมา...สักพัก เออ... คือ... คือ... เผื่อว่าคุณจะหนาว... แบบว่า... อากาศมันเย็นนะฮะ”
เสียงแหบ ๆ ติดจะขึ้นจมูกนิด ๆ เรียกสติชายหนุ่มอารมณ์เปลี่ยวให้ตื่นจากภวังค์ กว่าจะเอ่ยจบประโยคเล่นเอาคนฟังลุ้นแทบแย่
แรกเลยชายหนุ่มงงนิด ๆ กับประโยคที่ดูจะติดขัดเสียจนเกินพอดี และยิ่งสับสนหนักเมื่อมานั่งเรียบเรียงประโยคเหล่านั้น จนเมื่อได้จับสังเกตพฤติกรรม การแต่งตัว หน้าตา ท่าที... ดูยังไง เจ้าเด็กนี่ก็โอตาคุชัด ๆ ออกแนวอนิเมชั่นหน่อย ๆ ไม่ก็หลุดออกมาจะกรุเก่าในพิพิธภัณฑ์ที่ไหนสักแห่ง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแฟนคลับไอดอลระดับแนวหน้าอย่างเขาได้เลย
แต่ครั้นพอจะโวยกลับ ตอกให้หน้าแตกก็ต้องหยุด เมื่อสะดุดกับแววตาใสแจ๋วแสนซื่อนั่นเสียก่อน ทั้งในมือเล็ก ๆ นั่นก็ยังมี... อืมม โกโก้ร้อน ซึ่งก็คงร้อนน่าดูเพราะควันฉุยเชียว แต่มือเล็ก ๆ นั่นกลับกำแน่น แทบจะเรียกได้ว่าประครองถ้วยร้อน ๆ นั่นอย่างถนอมเสียเกินจำเป็นมากกว่า
“อะ...อ้า อันนี้ให้ฉันเหรอ? ขอบใจนะ ขอบใจมาก... ฉันมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อยน่ะ แต่เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว เธอ... อา... หนูก็ควรจะรีบกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวที่บ้านจะเป็นห่วง ขอบใจมากสำหรับโกโก้... แล้วก็ขอบคุณที่เป็นห่วง... แถมยังตามเป็นแฟนคลับ... ขอบใจมาก ๆ”
ยูอิจิเลยเลือกที่จะไม่ปฏิเสธน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้น สำหรับเวลานี้ แค่ใครสักคนที่เห็นเขา ใส่ใจเขา อย่างเด็กคนนี้ก็เกินพอแล้ว
ร่างสูงรับแก้วโกโก้ร้อนนั้นเอาไว้... โอ้วววว มันร้อนอย่างที่คิด มือเล็ก ๆ ของเจ้าหนูนี่ท่าจะด้านน่าดูเชียวล่ะ จากนั้นชายหนุ่มก็ขยับตัวเตรียมจะลุกเปลี่ยนท่าทางตามที่บอกกับเจ้าของโกโก้ พร้อมนาฬิกาในเครื่องมือสื่อสารแสนทันสมัยร้องเตือนบอกเวลาว่าย่างเข้าวันใหม่เสียแล้ว หมดเวลาแห่งความเศร้าสร้อยแล้ว... นากามารุ ยูอิจิ
“อะ... อะ... คือ... จะเป็นไปได้รึเปล่าฮะ คือ... คือถ้าผมจะขอให้คุณเซ็นชื่อให้หน่อย... คือ... มันอาจจะเป็นการรบกวนความเป็นส่วนตัว คือผมขอโทษฮะ...”
เด็กหนุ่มเรียกรั้งไอดอลในดวงใจเอาไว้อย่างแสนเกรงใจ และท้ายสุดก็เตรียมลู่ทางถอยตั้งหลักเต็มที่ หากไม่ได้ยินเสียงหัวเราะขรึม ๆ ของฝ่ายนั้นเสียก่อน
“หึ หึ เรื่องนั้นได้อยู่แล้ว... ตอบแทนโกโก้แก้วนี้ ว่าแต่ไหนล่ะ? จะให้เซ็นตรงไหนดี???”
ยูอิจิหัวเราะใส่เด็กหนุ่ม ท่าทางอย่างนั้นช่างไม่เหมาะกับเด็กผู้ชายวัยย่างเข้าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออย่างนี้สักเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเจ้าเด็กแว่น ตาใส คนนี้ ทำให้เขาตื่นใจมาหลายเรื่องเหลือเกิน จะเพิ่มเรื่องนี้อีกสักเรื่องคงไม่เป็นไร
“ในนี้ฮะ”
เจ้าของร่างเล็กรีบควักกระเป๋าสตางค์ตัวเองออกมา ขนาดแสนกะทัดรัด สีส้มออกครีม ทั้งยังแบรนด์ดีบ่งบอกรสนิยม ซึ่งก็อีกนั่นแหละ... ไม่เข้ากับเด็กหนุ่มอย่างแรง
ภายในมีช่องสำหรับใส่รูปและบัตร มีส่วนพื้นที่ว่างเป็นแผ่นหนังของแท้ตามการการันตีของแบรนด์ดัง ปากกาเมจิกหัวเล็กซึ่งเหมาะกับงานเป็นที่สุด ทำเอาคนต้องเซ็นชื่อชะงัก ทั้งกระเป๋าราคาแพง และการเตรียมพร้อมในการขอลายเซ็นของเด็กคนนี้ มันช่างต่างกับท่าทางประหม่าไม่กล้าที่อีกฝ่ายแสดงออกเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
“แน่ใจว่าให้เซ็นตรงนี้??”
ร่างสูงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ซึ่งคำตอบก็ทำให้เจ้าตัวอดที่จะยิ้มเอ็นดูกับความน่ารักนั้นไม่ได้ เจ้าหนูตัวเล็กพยักหน้าเสียจนกลัวว่าคอจะหลุด
“ชื่ออะไรล่ะ?? หืม??”
“โทโมะ ฮะ... ผมชื่อ โทโมะ”
To be con...
Guest
