เพชรร้าว

ตำหนิรอยเล็ก กลายเป็นต้นกำเนิดของรอยร้าวบนเพชรเม็ดงาม ที่ตกอยู่ในเงื้อมมือของช่างไร้ฝีมือ จากอัญมณีล้ำค่าแตกร้าวเป็นเสี่ยง แม้จะกลายเป็นเพียงเศษเพชรไพรำแต่ยังคงประกายแวววาว หากได้ตั้งอยู่บนเรือนแหวนแห่งความดี

ต้นกำเนิดมิได้กำหนดความดีงามของของคน หากแต่คนถูกมองและกำหนดความดีจากต้นกำเนิด เกิดในที่ต่ำเช่นที่คุณยายค่อนว่าจึงกลายมาเป็นรอยร้าวที่น้ำเพชรไม่อาจปฎิเสธ เมื่อถูกกดว่าต่ำ เฉกเช่นพันธ์ไม้ต้องพุ่งยอดสู่ที่สูงฉันใด น้ำเพชรจึงต้องทำทุกวิถีทางที่จะเท่าเทียมฉันนั้น ผิดหรือที่หญิงสาวจะโหยหาในสิ่งที่ไม่เคยมี เช่นความรัก โดยหลงลืมสิ่งเรียบง่ายใกล้ง่ายตัว จะมีเพชรงามสักกี่เม็ดที่รู้ว่าเรือนแหวนเรียบอย่างธำมรงค์เท่านั้นที่เหมาะสม แลช่วยเสริมความงดงามของน้ำเพชรให้สุกสกาว

“คุณเพชร ...พี่แค่ล้อเล่น คุณเพชรอย่าถือ...”

“ไม่ต้องลำบากแก้ตัวหรอกค่ะ เพชรไม่ใส่ใจหรอกว่าพี่ธำมรงค์พูดจริงหรือล้อเล่น เพชรโดนคนอื่นที่คิดว่าเหนือกว่าเพชรล้อเล่นมาตลอด อย่าให้คนที่ไม่ต่างจากเพชรสักเท่าไหร่มาล้อเพชรเล่นอีกเลยค่ะ เพชรไม่จำเป็นต้องทน” หญิงสาวเบี่ยงตัวลี้ร่างสูงที่ปักหลักไม่ขยับเขยื้อน

“เดี๋ยวคุณเพชร...”เสียงนุ่มแววตาโรยอ่อนของชายหนุ่มที่ถือวิสาสะคว้าแขนเรียวเล็กเอาไว้ในครอบครองยั้งอารมณ์พลุ่งพล่านของหญิงสาวไว้ได้เพียงชั่วขณะ...นายเด็กถูกเก็บมาเลี้ยงถือดีอย่างไร... โมหะคลุมครอบเสียจนน้ำเพชรลืมไปว่าเธอก็เช่นเดียวกันกับธำมรงค์ เป็นเด็กถูกเก็บมาเลี้ยงเหมือนกัน

“พี่ธำมรงค์ ปล่อยมือเพชรเดี๋ยวนี้นะ เห็นว่าเป็นเพชรใช่ไหมถึงได้กล้า ถ้าเป็นคุณหนูน้ำทองพี่จะกล้าทำอย่างนี้ไหม...ปล่อย!” 


รอยร้าวที่ลึกแล้วในเรือนเพชร ...จะมีแหวนวงใดที่พร้อมจะรองรับ