รักซ้อนซ่อนพิศวาส

รักซ้อนซ่อนพิศวาส 

“หยุดพูดนะคุณคิน!” 

“หยุดเหรอ เธอควรจะหยุดพูดก่อนหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่หยุด เธอคิดไว้ก่อนแล้ว เธอหลอกฉันทั้งหมดเรื่องความรู้สึกบ้าบออะไรนั่น!” พลอยชมพูกระตุกยิ้มที่มุมปาก 

“คุณเชื่อเรื่องพวกนั้นเหรอคะ คุณคิดว่ามันมีอยู่จริงเหรอคะ” 

พริบตาเดียวเท่านั้นเขาก็ถึงร่างบาง สองมือกำหัวไหล่จนหญิงสาวเจ็บ พยายามบิดตัวไปมาเพื่อให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม แต่นาทีนี้เรี่ยวแรงเธอมันแทบจะไม่เหลือ ดวงตาแดงก่ำสบสายตาคมดุที่ไร้แววปรานี ในที่สุดเขาก็ผลักร่างบางออกไปให้พ้นมือ 

“เตรียมตัวรับผลของการกระทำได้เลย ฉันรับรองว่าเธอจะเจ็บปวดสาสมกับที่หลอกใช้ฉัน” 

“คุณต่างหากล่ะที่หลอกใช้ฉัน” เสียงหวานสั่นเครือ ใบหน้าสวยคลอไปด้วยหยาดน้ำตา 

“ฉันคงโง่ในสายตาของคุณมากสินะ” หญิงสาวลุกจากเตียง เธอเดินมายืนเผชิญหน้ากับภาคินอย่างไม่เกรงกลัว 

“ทำร้ายฉันสิ! ทำร้ายให้สาสมกับที่ฉันทำร้ายคุณ ฉันพรากคุณมาจากคนที่คุณรัก แต่คุณมันร้ายกาจกว่านั้น คุณหลอกใช้ฉันเพื่อคนที่คุณรัก คุณทำได้ยังไง คุณเหยียบย่ำหัวใจฉัน คุณมันเลว!” 

ท้ายที่สุดเธอก็ร้องไห้ หญิงสาวทุบตีแผงอกแข็งแรงนับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็ไม่หลีกหลบ ยืนเฉยให้เธอได้ทำร้ายจนพอใจ ร่างบางทรุดตัวนั่งลงแทบเท้าเขา กอดเข่าตัวเองร้องไห้ ภาคินยืนนิ่ง เขาเริ่มสับสนและไม่แน่ใจว่าเรื่องจริงกับการแสดงมันควรจะแยกแยะอย่างไร 

“ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาดึงทึ้งฉันไปทางไหน หากฉันไม่เต็มใจทำ รวมถึงเธอก็ด้วย ต่อให้เธอป่าวประกาศกับคนทั้งโลกว่าท้องกับฉัน แต่ฉันไม่ยอมรับเธอก็ทำอะไรไม่ได้ ฉันไม่ได้สุภาพบุรุษแบบที่เธอคิด” 

“นับจากนี้ไปน้ำตาของเธอจะหลอกฉันไม่ได้อีกแล้ว... พลอยชมพูผู้ใสซื่อ”