สุขสันต์วันแม่...จากลูกกำพร้า

วันนี้วันแม่ ทุกคนในเฟซบุ๊กเราต่างก็โพสต์บอกรักแม่ผ่านหน้าจอ ลงรูปคู่ หรือแชทไปหากันก็ตาม เราได้แต่เลื่อนผ่านๆ อาจจะกดไลค์บ้างบางคน แต่ส่วนหนึ่งลึกๆ เราก็แอบสงสัย

แค่นั้นมันพอแล้วจริงๆ เหรอ การที่แม่อ่านคำบอกรักเป็นตัวหนังสือนั่นแค่นั้นก็พอแล้วใช่ไหม การแสดงความรักของลูก ไม่ต้องเห็นหน้ากัน แค่นั้นพอแล้วเหรอ...

ไม่มีใครตอบอะไรเราหรอก เพราะเราไม่ได้เอ่ยปากถามใครไป แต่มันทำให้เราหวนนึกถึงเรื่องราวเก่าๆ ในวัยเด็ก วันแม่ทุกปี แม่จะกลับมาหาเราที่ต่างจังหวัด หลังจากที่ไปทำงานในกรุงเทพมาเสียนาน ทุกครั้งที่กลับมาจะมีขนมมาให้เสมอ เราก็จะทำการ์ดโรยเพชรสวยงามให้แม่ ก้มลงกราบเท้าแม่ในคืนนั้นทุกปี

ก่อนหน้านี้เราก็ไม่เคยเข้าใจเท่าไหร่ ว่าทำไมเราถึงต้องบอกรักแม่ในวันแม่ เรารักแต่เราไม่บอกไม่ได้เหรอ แม่ก็น่าจะรู้อยู่แล้วล่ะมั้ง เพิ่งมาเข้าใจวันที่ไม่ใครให้เราบอกนี่แหละ...

ปีนี้เป็นปีแรก ที่เราพิมพ์ความรู้สึกบางส่วนลึกๆ ลงไปในเฟซบุ๊กส่วนตัว เราก็ไม่รู้หรอกว่าคนเหล่านั้นที่มีเราเป็นเพื่อนจะกดเลื่อนมันผ่านไปเฉยๆ ไหม

แต่เราอยากจะส่งมันไปให้ถึงคนบนฟ้า... คนที่อาจจะเฝ้ามองดูเราจากที่ไหนสักแห่ง ว่าเรายังเป็นลูกคนเดิมที่ไม่เคยมีสักนาทีที่จะลืมเขาไปได้เลยจริงๆ

......

ตอนเด็กๆ เราโตมากับการเห็นหน้าแค่ตากับยาย ไอ้เราก็ซื่อ เข้าใจว่าเขาเป็นแม่ เรียกแม่จ๋าๆ มาตลอด แต่ก็แอบสงสัย เฮ้ยทำไมแม่เราไม่ใสๆเหมือนแม่คนอื่นวะ 5555 แต่ก็เออช่างมัน จนโตมาอีกนิด จำได้ว่ามีสาวคนนึงมาพาไปเที่ยว เลยรู้ว่าคนนี้แหละแม่เรา สวยกว่าแม่คนอื่นอีกเนาะ ><

พ่อกับแม่เราแยกทางกันไปนานมากแล้ว เราโตมาโดยที่ไม่เคยเห็นเขา มีแต่รูปถ่ายที่แปะไว้แถวฝาบ้าน หลังจากได้รู้ว่าใครเป็นแม่ ทุกๆปิดเทอมแม่จะมาหาและพาไปเที่ยวกรุงเต้บบบ ไปกับพ่อเลี้ยงด้วย เราสนิทกับเขามาก เราได้ไปสวนสัตว์ ไปกินหมูกะทะ ไปสวนสนุก เราชวนเขาเล่นนู่นเล่นนี่ในสวนสนุกด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะขึ้นเครื่องเล่น แม่จะบอกเราว่าเดี๋ยวมานะ ให้เรายืนจองคิวไว้ เราก็ยืนยิ้มร่าเพราะตื่นเต้นกับเครื่องเล่นอยู่ จนแอบหันไปเห็นแม่ยืนโก่งคออ้วกอยู่ไกลๆ สักพักแม่ก็กลับมาขึ้นเครื่องเล่น ทำตัวสนุกสนาน ย้ิมหัวเราะให้เราเหมือนเดิม แต่นั่นเป็นครั้งแรกที่เราสงสัยว่าแม่เป็นอะไร และทำไมแม่ไม่เคยบอกเรา ทุกครั้งที่แม่พาไปกินอาหาร แม่จะสั่งน้ำเปล่าไม่ใส่น้ำแข็ง เพราะถ้าแม่กินอะไรเย็นๆ แม่จะปวดนิ้ว

              แม่เราเป็นคนผอมมากกก น้ำหนักไม่เคยถึง40เลย เราเองก็เป็นแบบนั้น แต่แม่ก็ผลักดันให้เรากินขนมต่างๆ นานา เพราะกลัวเราป่วย ตอนนั้นเราก็ไม่เห็นเข้าใจ ผอมแต่ไม่ป่วยก็ได้นี่นา บางครั้งเราโดนดุที่เขี่ยไอ้นั่นไอ้นี่ออกจากจาน แม่บอกยายไว้ว่าให้เรานอนตั้งแต่สามทุ่ม ขนมอะไรที่เราไม่กินให้โทรไปฟ้องเลย เราก็งง อะไรวะ หนังก็ไม่ได้ดูเพราะต้องรีบนอน

จนเราเริ่มโตมา ความสวยที่เราคิดว่าแม่เคยมีมันเริ่มหายไป แม่ดูแก่ลงมากๆ แม่ซื้อจักรยานให้เราเพราะแม่บอกว่าตอนเด็กเขาไม่เคยได้ขี่ แม่ไม่อยากให้เราได้เจอพ่อแท้ๆ เพราะกลัวเขาดูแลเราไม่ดี แม่เรียกร้องให้น้าซื้อนู่นนี่ให้เราเพราะแม่อยากให้เรามีเตียงนอน ได้กินของดีๆ แต่แม่ไม่มีตัง ซึ่งเราคงเป็นลูกที่ไม่ดีเลย แม้จะเกรงใจ แต่ก็ไม่วายจะอยากได้สิ่งของเหล่านั้น

               ช่วงประถมปลายๆ แม่พาไปคอนโดที่ กทม ตลอด มันเป็นห้องแอร์ที่เขาขอให้น้าซื้อเพราะจะเก็บไว้ให้เรา แม่เลี้ยงกระรอกไว้ในห้องตัวนึง ชื่อลูกมาร์ค มันฉลาดและติดแม่มาก แต่ทุกครั้งที่มันมาเล่นกับแม่ ตัวแม่จะมีแต่แผล เราเลยเกลียดมัน ชอบเขวี้ยงมันเข้าไปในลำโพง ไม่อยากเห็นหน้า ห้องแม่ไม่มีเตียงนอนเหมือนที่บ้าน มันเป็นที่นอนที่พับได้สองอันเท่านั้น แต่แม่สัญญากับเราไว้ว่าสักวันมันจะมีเตียงแน่นอน ตอนนั้นเราก็เฉยๆ นะ ไม่มีเตียงก็ได้ แค่ได้มาเปิดหูเปิดตาใน กทม.ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

ตอนนั้นที่เราโตพอ เราเลยรู้ว่าแม่เป็นโรค SLE แบบพุ่มพวงดวงจันทร์ แม่ดูแก่ลงไปเยอะ ที่ตาตุ่มเป็นแผลเหวอะสีม่วงๆ ต้องไปหาหมอตลอด นิ้วแม่เริ่มโดนน้ำยาล้างจานไม่ได้ และแม่มีอาการหายใจไม่ออกรุนแรงจนแท็กซี่ไม่กล้ารับไป รพ. จนประมาณเรา ม.2 แม่เข้า รพ.พระราม2 เป็นอะไรเราก็ไม่รู้ แต่นิ้วแม่ลีบ กลายเป็นสีดำไป2นิ้ว หมอบอกว่ามันจะหลุดไปเองในอนาคต ตอนนั้นที่คิดคือ แล้วจะทำยังไง แม่จะพิการเหรอ ไม่มีนิ้วเหรอ ทำไมหมอพูดแค่นี้ เราไม่เข้าใจ แต่แม่ก็ยิ้มตลอด ดูไม่ท้อในสิ่งที่ตัวเองเผชิญเลย ทั้งที่เขาเดินไม่ค่อยไหวแล้ว ไม่สามารถสระผมเองได้ และดูแก่จนพยาบาลเรียกเขาว่ายาย และคิดว่าเราเป็นหลานเขา แม่ยกมือไหว้ขอขมาตาที่เคยทะเลาะกันรุนแรง แม่ยกมือไหว้ขอโทษยายที่เคยจะเอาไม้เท้าตียาย(แต่ไม่ได้ตี) ช่วงนั้นเราเริ่มใจหาย ทำไมไม่รู้ที่ทำให้รู้สึกว่าการกระทำแบบนั้น มันเหมือนเป็นการสั่งลา...

ตอนนั้นเราไม่ได้ไปบ่อย ถ้าจะไปเยี่ยมต้องเช่ารถไปพร้อมๆตายาย จนตอนหลังแม่ร้องไห้ขอย้ายไปศิริราช ครอบครัวเราเลยตกลงกันว่าจะเช่ารถไปเยี่ยมแต่ให้เลือกว่าจะไปวันไหน ระหว่างวันพุธกับวันอาทิตย์ แต่วันพุธเราติดเรียน ตาก็เสนอว่างั้นไปวันอาทิตย์ละกัน เราจะได้ไปด้วย แต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เราบอกกับยายไปว่าให้ไปกันวันพุธเถอะ ถ้าไปวันอาทิตย์เดี๋ยวไม่ทัน ตอนพูดนั้นไม่ได้คิดอะไรเลย ตากับยายก็เลยไปเยี่ยมแม่ในวันพุธ โดยที่เรา...ไม่ได้ไป ยายบอกว่าแม่ดูอ่อนแอลงมาก

จนวันอาทิตย์ที่เราพูดไว้ว่าอาจจะช้าไป สุดท้ายเราและตายายก็ต้องเช่ารถไปศิริราชอีกรอบ แต่ครั้งนี้ไปเพื่อ...รับศพแม่

แม่หายใจไม่ออกตอน7โมงเช้าของวันท ี่1 มิถุนา หมอเพิ่งตรวจพบว่าแม่เป็นโรคปอดติดเชื้อขั้นรุนแรงจากกระรอกที่เลี้ยงไว้ และนิ้วแม่ทุกนิ้วในมือขวากลายเป็นสีดำไปหมดแล้ว เราเพิ่งรู้ว่าแม่ต้องทะเลาะกับคนไข้คนอื่นตลอดเพราะเขาอยู่แอร์ไม่ได้ เขาจะปวดนิ้ว แต่ทุกคนก็จะเปิดแอร์ จนแม่ต้องมานั่งร้องไห้อยู่นอกห้อง

               ไม่มีใครไปหาแม่ทันเวลา แม้กระทั่งพ่อเลี้ยงที่อยู่บางขุนเทียน...

               คืนก่อนวันที่แม่จะไป แม่โทรไปหาพ่อแท้ๆที่แม่เคยปฏิเสธจะให้เจอ ให้เขามาดูแลเรา บอกน้าว่าขอไม่ผ่อนค่าคอนโดให้แล้ว แม่สั่งเสียทุกคน..ยกเว้นเรา
               พ่อเลี้ยงบอกกับเราหลังจากนั้นว่า แม่ซื้อเตียงไว้ที่ห้องแล้ว แต่ยังไม่มีใครได้นอน เพราะแม่อยากเก็บไว้เซอร์ไพร์สเรา แล้วเราควรรู้สึกยังไง กับการได้รับเซอร์ไพร์ส ทั้งที่คนให้...ไม่อยู่บอกด้วยตัวเอง

               วันเผาศพ เราขึ้นไปดูศพแม่ตอนเปิดโลง เขาสวยนะ ถึงเขาจะแก่เขาก็สวย พ่อเลี้ยงเอามือลูบหน้าเขาไปมาเหมือนจะบอกลา ในขณะที่น้าจะยื่นมือลงไปบ้างแต่ไม่ได้ เพราะน้าร้องไห้อยู่ เสียงเอ็ดจากสัปเหร่อดังลั่นศาลาตอนที่น้ำตาของน้ากำลังจะหยดลงในโลง เรายืนมองแม่อยู่อย่างนั้น น้ำตาไม่มีสักหยด ได้แต่จุดธูปบอกแม่ที่หน้าโลง ว่าเขาจะไม่ผิดหวังที่มีเราเป็นลูก เราจะถีบตัวเองให้ก้าวหน้า ให้ไปได้ไกลๆจากจุดนี้ จะทำในสิ่งที่เขาไม่เคยได้ แต่เขาคาดหวังว่าเราจะเป็น สัญญาว่าจะใส่ชุดครุยวันรับปริญญามาอวดที่หน้าโกฐของแม่แน่นอน
               แม่ปกปิดเรื่องที่หมอบอกไม่ให้แม่มีลูกเพราะร่างกายจะอ่อนแอ ไม่ให้เรารู้ เพราะไม่อยากให้เราเสียใจ 
               แม่เป็นคนเก่งและอดทนมาตลอด แม่คงเหนื่อยมาก บางครั้งที่เราท้อกับอะไรบางอย่าง ความอดทนของแม่ที่ทำเพื่อเรามันก็ทำให้ฮึดขึ้นมาได้ เราอาจไม่เคยเป็นลูกที่ดีเลยสักที แต่ก็มั่นใจว่าไม่เคยทำให้แม่เสียใจ แม่จากไปเร็วเกินไป ไม่อย่างนั้นเราคงมีโอกาสได้ทำอะไรให้แม่มากกว่านี้

ตอนนี้แม่ก็หลับมา8ปีแล้ว แต่ภาพของแม่ยังชัดอยู่ในความทรงจำของทุกคน เสียงหัวเราะของแม่ที่พยายามเล่นตลกให้ดูยังได้ยินเหมือนมันไม่เคยจางหายไปไหนเลย หนูสัญญาจะเป็นเด็กดี เรียนให้สูงๆอย่างที่แม่เคยอยากให้เป็น

รักแม่ค่ะ <3

สุขสันต์วันแม่ สำหรับคนที่ยังมีโอกาสได้บอกกับแม่จริงๆ