ใช่ว่าไม่เจ็บ

เอาเรื่องสั้นมาคั่นให้อ่านกันนะคะ อย่าลืมไรท์กันน๊า  

ขอบคุณที่ติดตามผลงานกันมาเรื่อยๆ นะคะ 

ถ้าชอบก็กดติดตาม คอมเมนต์เป็นกำลังใจกันหน่อยนะคะ พลีสสสสสสสสส 

...ตัวอย่าง... 

“เอื้อหยุดก่อน เราต้องคุยกัน” ชาครีย์รีบเดินตามคนรักของตัวเองมาติดๆ 

“เอื้อพี่บอกให้หยุด…” ยิ่งเดินตามอีกฝ่ายก็ยิ่งหนีห่าง แบบนี้จะคุยกันรู้เรื่องได้ยังไง 

“เอื้อการย์ฉันบอกให้เธอหยุดเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะฟ้องร้องเอาลูกคืนมา” ในเมื่อบอกให้หยุดดีๆ ไม่ได้ เขาก็ต้องใช้ไม้แข็ง 

ได้ยินแบบนั้นร่างบางสั่นสะท้านหยุดนิ่งไม่ไหวติง อาการเก่ากำเริบขึ้นมาในฉับพลันความหวาดกลัวความหวาดระแวงความมืดมนและอ้างว้าง โจมตีเอื้อการย์รวดเดียวพร้อมๆ กัน สองขาแทบทรุดหากเขาไม่อุ้มลูกชายอยู่เขาคงลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว 

...สติเท่านั้น เอื้อการย์นายต้องมีสติ 

“ออกไป!! อย่าเข้ามา” เอื้อการย์พยายามตั้งสติถึงแม้จะเตลิดไปแล้วก็ตามที เขาต้องชนะกับความรู้สึกแบบนี้ให้ได้ 

“เราต้องคุยกัน ฉันไม่สนใจว่าอดีตเราจะเป็นยังไง แต่ฉันต้องมีสิทธิ์ในความเป็นพ่อของเด็กคนนั้น”  

“เหอะ...สิทธิ์ความเป็นพ่องั้นเหรอ พ่อที่สั่งคนมาฆ่าผมกับลูกน่ะเหรอ?” เอื้อการย์หันไปตวาดอีกฝ่ายกลับอย่างไม่ไว้หน้า เขาเองก็อยากจะรู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายจิตใจทำด้วยอะไร