ลงหลักปักรัก (ติดเหรียญ)

ล ง ห ลั ก ปั ก รั ก 

(บรมัตถ์ & พรรษศิกา) 

ทีแรกว่าจะไม่สน แต่พอได้ชิดใกล้ 

เหตุใดกลับหลงรัก...จนอยากปักหลักไว้กลางใจ 

------------------------------------------------------ 

‘บรมัตถ์’ 

ชายผู้ซึ่งไม่ศรัทธาในเรื่องความรักสักเท่าไรนัก 

คนใกล้ตัวเขาล้วนแล้วแต่ล้มเหลวในชีวิตคู่ 

ดังนั้นเป้าหมายอย่างเดียวในชีวิตจึงมีแค่เรื่องงาน 

ส่วนเรื่องหัวใจ…หมดอายุไปนานแล้วกระมัง 

‘พรรษศิกา’ 

ทางเดินชีวิตเธอไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ 

ทุกอย่างในอดีตหล่อหลอมให้เด็กสาวตัวเล็กๆ ในวันวาน 

กลายเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็งและรักศักดิ์ศรียิ่งชีพ 

------------------------------------------------------ 

“ซอไม่ควรอยู่คนเดียว” 

“ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้วค่ะ จะอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตก็ไม่แปลกหรอก” 

อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต...เก่ง! เขายอมรับว่าเธอเก่ง ดีละ ยิ่งหนีแบบนี้ก็ยิ่งท้าทาย และเขายิ่งอยากอยู่ใกล้ 

หากพรรษศิกาเป็นต้นส้ม ส้มต้นนี้คือพันธุ์พื้นเมืองที่ทนทานต่อสภาพอากาศ ทนทานต่อโรค รวมทั้งแมลง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะคงกระพันหากมีคนคิดร้ายใช้เลื่อยตัดกลางลำต้น และในเมื่อเมื่อคืนเขาปักป้ายจองต้นส้มต้นนี้ไว้เรียบร้อยแล้ว เลื่อยคมแค่ไหนก็อย่าหวังว่าจะมาตัดต้นส้มเขาได้ อย่างมากก็ทำได้แค่ยืนหงอยๆ อยู่หน้าไร่ 

“นั่นมันก่อนที่ซอจะเจอผม เมื่อคืนซอได้ผมแล้ว อย่าคิดไม่รับผิดชอบโดยการชิ่งหนี” 

“คุณนี่พูดไม่รู้เรื่อง” 

“ไม่รู้ละ ผมจะอยู่เป็นเพื่อน” 

“ฉันไม่ต้องการให้ใครอยู่เป็นเพื่อน” 

“ไม่ให้อยู่เป็นเพื่อน...” ชายหนุ่มยิ้มกวน มองเมียหมาดๆ ด้วยสายตาหวานเชื่อม “งั้นอยู่เป็นผัว”