พราก (ติดเหรียญ)

พ ร า ก 

กายร้างรา เงาร้างไกล ใจยังรัก 

-------------------------------------------- 

‘ปาฏลี’ 

ปาฏลีเปรียบตัวเองเป็นน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด 

กรัณย์คืออะไรสักอย่าง อาจเป็นน้ำผึ้งในบางครั้ง เป็นยาขมในบางครา 

แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ 

‘กรัณย์’  

ความสุขมีไว้ให้จดจำ 

ในขณะที่ความทุกข์เป็นครูคอยสอนให้ชีวิตคนเราไม่หลงระเริง 

ปาฏลีหลุดจากภวังค์ ยกร่างน้อยๆ ขึ้นจากตักก่อนส่งให้ชายหนุ่ม เขาไม่จัดว่าดุ เพียงแต่เป็นคนขรึมและไม่ชอบพูดซ้ำ ทว่าท่าทีเหล่านั้นอ่อนลงมากเมื่อเขารู้ตัวว่ากำลังจะเป็นพ่อคน กรัณย์เอาใจเก่งขึ้น แต่ก็เป็นการเอาใจในแบบขรึมๆ อย่างที่เขาเป็น ยามตั้งครรภ์หล่อนได้กินอาหารดีเกินกว่าคนท้องจะได้กินด้วยซ้ำ จากที่บินมาหาเดือนละครั้ง เขามาถี่ขึ้นเป็นเดือนละสองครั้งและอยู่ด้วยนานเป็นอาทิตย์ ในวันที่หล่อนคลอดลูกก็มีมือหนาคู่นี้คอยบีบให้กำลังใจ จมูกโด่งๆ เฝ้าจูบหน้าผากครั้งแล้วครั้งเล่า ปลอบประโลมให้คลายกังวลตลอดช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตาย 

กรัณย์รักลูก ข้อนี้หล่อนรู้ดี แต่ที่ไม่รู้คือความรักของเขาเผื่อแผ่มาถึงแม่ของลูกบ้างหรือเปล่า เขาห่วงใย เอาใจใส่ก็จริง แต่หล่อนก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องการได้คำว่ารักให้ชื่นใจ 

“กินให้หมด กวางผอมลงจากเดือนก่อนเยอะ” 

“อิ่มแล้วค่ะ” 

“กินเท่านี้จะพอไปสร้างน้ำนมให้ลูกได้ยังไง” 

สุดท้ายแล้วเขาก็ห่วงแค่ลูก... 

ปาฏลีกลืนก้อนเหนียวหนืดลงคอ ค่อยๆ หยิบแซนด์วิชอีกชิ้นขึ้นมากิน มันฝืดยิ่งกว่าชิ้นแรกเสียด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายหล่อนก็ฝืนกินได้จนหมด