ร อ วั น ... ด อ ก ไ ม้ บ า น
แววตาเศร้า ๆ ทำให้ดาษดามั่นใจว่าตัดสินใจไม่ผิด
หลังจากนี้กุลปาลีจะกลายเป็นหนึ่งในความรับผิดชอบของเขา
แถมยังเป็นความรับผิดชอบที่เขาเต็มใจรับไว้เสียด้วย
----------------------------------------------------------------
‘ ดาษดา ’
หนุ่มชาวสวนผู้ที่เคยปวารณาเอาไว้ว่าจะมอบชีวิตที่เหลือให้กับงาน
กลับถอนคำพูดตัวเองแทบไม่ทันเมื่อความชิดใกล้นำพามาสู่ความรู้สึกดี ๆ
เธอไม่ใช่เพียงแค่ผู้หญิงที่เขาต้องปกป้อง
แต่เป็นผู้หญิงที่เขาอยากมอบอ้อมกอดให้ตลอดชีวิต
‘ กุลปาลี ’
หญิงสาวที่ชีวิตพลิกผันไปพลิกผันมาจนหาความแน่นอนในชีวิตไม่เคยได้
แต่ยังหวังลึก ๆ ว่าวันใดวันหนึ่ง ชีวิตของเธอจะพบเจอกับความสุขเหมือนอย่างใครเขาบ้าง
กระนั้นกลับไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วย
นอกจากช่วยให้เธอหลุดพ้นจากเรื่องร้าย ๆ แล้ว
ยังทำให้หัวใจเธอเต้นแปลก ๆ เพียงแค่ความใส่ใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขามอบให้
----------------------------------------------------------------
“จะไปโรงพยาบาล ทำไมไม่บอกพี่”
“เกี้ยวไปที่ออฟฟิศแล้วค่ะ แต่คนงานบอกว่าพี่ตั้มติดธุระ” ดวงตากลมโตก้มมองมือตัวเอง หากมองหน้าดาษดาในเวลานี้ น้ำตาเจ้ากรรมต้องไหลออกมาแน่แล้ว เขาเองไม่ใช่หรือที่ไม่อยู่ให้เธอได้บอกกล่าว
“ต่อให้มีก็ยกเลิกได้ ผัวที่ไหนจะเห็นงานสำคัญกว่าพาเมียไปหาหมอ หรือจำไม่ได้แล้วว่าพี่กับเกี้ยวเป็นอะไรกัน”
หัวใจดวงน้อยพองโตจนใหญ่กว่าปอดกับสรรพนามที่เขาแทนตัว รวมไปถึงสถานะที่ยกให้เธอ ทว่ากลับพองโตได้ครู่เดียว
“เกี้ยวจำได้ค่ะว่าเป็นภรรยาพี่ตั้ม ภรรยาในนาม” กุลปาลีเอ่ยเสียงแผ่ว หาใช่ตอบคำถาม แต่เป็นการตอกย้ำว่าตัวเองเป็นใคร ดาษดาจดทะเบียนสมรสกับเธอเพราะไม่ต้องการให้พ่อเข้ามาวุ่นวายในชีวิตก็เท่านั้น เป็นความสงสาร ไม่ได้เริ่มต้นจากความรัก หนำซ้ำเรื่องระหว่างเธอกับเขามีคนรู้เพียงไม่กี่คน
“แค่นั้น ?”
หญิงสาวกัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ เธอระลึกอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยลืมว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณต่อครอบครัว
“พี่ตั้มใช้หนี้ให้พ่อ ก็เท่ากับว่าเกี้ยวเป็นลูกหนี้”
“เดี๋ยวนี้เก่ง ใครสอนให้ช่างต่อปากต่อคำ หืม” ฝ่ามือกรำงานสวนงานไร่วางลงบนศีรษะหญิงสาวแล้วโยกเบาๆ เจ้าหล่อนจะรู้หรือเปล่าว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะหวงเพราะหึง
ลมหายใจหนักๆ ถูกพ่นออก ร้อนในอกเพียงแค่จินตนาการว่าดอกไม้ที่ตนเฝ้าทะนุถนอม รอคอยวันเบ่งบานดอกนี้ตกไปอยู่ในมือชายอื่น
หรือถึงเวลาแล้วที่เขากับกุลปาลีต้องเป็นสามีกันจริงๆ...ไม่ใช่แค่ทางกฎหมาย