เมื่อข้าติดอยู่ในรังโจร

จากสตรีที่เขาเก็บได้ในป่า กลับกลายเป็นสตรีที่รักยิ่ง 

จากโจรชั่วที่หน้าหวาดกลัว กลับกลายเป็นชายผู้หน้าสงสาร ที่เพียงต้องการแก้แค้นเท่านั้น 

เมื่อคนชั่วในปกครองแผ่นดิน...เขาก็ใช้เลือดมันล้างความแค้นในใจให้ทั้งเขาและนางเสีย 

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// 

"เจ้ามีสิ่งใดมาแลก" 

ร่างสูงลุกขึ้นยืน สองขาแกร่งก้าวเดินเข้าไปชิดร่างบางของสตรีตรงหน้า ดวงตาเรียวหางชี้ประหนึ่งเหยี่ยวร้ายจ้องมองดวงหน้างามที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ดวงตาหงส์ไหวระริกด้วยความหวาดกลัวแต่ต้องพยายามกักเก็บไว้ มองสบตาคมอย่างแน่วแน่ นางจะให้เขารู้มิได้ว่านางหวาดกลัวท่าทีคุกคามนี้มากเพียงใด แม้สองมือจะสั่นจนต้องขย้ำชายกระโปรงตัวเองจนยับ เหงื่อไหลจนชื้นไปทั้งหลัง นางก็จะไม่หลบสายตานี้ 

"ข้ามีเพียงร่างกายและหัวใจ หากท่านช่วยข้า ข้ายินดีมอบให้ท่าน" ในที่สุดนางก็กลั้นใจตอบประโยคที่ท่องจำมาหลายวันจนจบ  

"..." ไร้เสียงตอบรับจากร่างสูงตรงหน้า มีเพียงสายตาที่มองนางนิ่ง หากสายตาเขาเป็นลูกธนู ก็คงปักนางจนพรุนไปทั้งร่างกระมัง 

"พรู..." ฟางเหนียง แอบเป่าลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก เมื่อร่างสูงของโจวหย่ง หันหลังเดินกลับไป เขายกสองมือไพร่หลัง นางรู้สึกเหมือนได้มีอากาศหายใจอีกครั้ง แต่แล้วลมหายใจก็ต้องสะดุดอีกรอบ เมื่อเสียงทุ้มกล่าวอย่างไม่ยีหระ ต่อสิ่งใด  

"เจ้าคิดว่าตนเองมีดีขนาดที่ข้าต้องแลกด้วยหรือ"  

มิใช่แล้ว เขามิใช่บุรุษ บุรุษที่ไหนจะวาจาร้ายกาจเช่นนี้! สองมือเรียวขยุ้มชายกระโปรงตนเองจนยับอีกครั้ง แต่ครานี้เต็มไปด้วยความโมโหล้วนๆ มิรู้หรือหากสตรีโมโห บุรุษร่างใหญ่ก็แค่มดตัวหนึ่ง!  

"คืนนี้ข้าจะทำให้ท่านรู้ ว่าสตรีเช่นข้านี่แหละที่ท่านจะต้องยอมยกแม้แต่ชีวิตให้!" สิ้นเสียงที่เกรียวกราดประหนึ่งลูกแมว ฟางเหนียงก็ผลักร่างสูงใหย่จนหงายหลังกับเตียง ก่อนถกกระโปรงขึ้นคล่อมอย่างโมโห 

...ให้รู้ไปสิว่า สตรีที่แอบอ่านหนังสือกงชุนตั้งแต่อายุ สิบหนาว จะมิสามารถพิชิตใจของเขาได้!! 

ฝากติดตามด้วยนะเจ้าคะ