“ที่นี่มีแต่ป่าแต่ไร่อ้อยไร่มัน คุณเอาชุดแบบนี้มาเนี่ยนะ”
“ก็ฉันไม่ได้มีเวลาที่จะซื้อชุดใหม่ แล้วคุณจะทำไม ชุดก็ชุดชั้นและชั้นก็เป็นคนใส่ ฉันไม่ได้ให้คุณใส่สักหน่อย”
“ปากดีอย่างนี้ระวังเถอะ”
“ระวังอะไร”
“มีอะไรกันเหรอคะ” สิรินดาที่พึ่งออกมาจากในห้องเห็นว่าทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน เธอถามขึ้นจากทางด้านหลังด้วยใบหน้าที่เหมือนคนเพิ่งร้องไห้เสร็จใหม่ อรรัมภาหันไปมองแล้วส่งยิ้มเหยียดให้สิรินดา
“อุ๊ย! นั่นไงนางเอกละครออกมาแล้วก็บีบน้ำตาเลย”
“ถึงใจหรือยังล่ะผู้กำกับ” เธอพูดประชดและเดินผ่านธีภพไปธีภพสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหมุนตัวตามร่างสวยที่เดินผ่านหน้าไป
“คุณก็อย่าร้ายให้มันมากนัก” เขาหันมาเตือนเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงเจือความหงุดหงิด
“ฉันจะร้ายแล้วคุณจะทำไม” เธอหันไปตอบเขาอย่างไม่ลดละ จนธีภพไม่พอใจเดินเข้าไปกระชากแขนของอรรัมภาจนเซ
“โอ๊ย! เจ็บนะ นี่คุณทำอะไร” เธอถามเสียงแหลมที่ถูกมือใหญ่นั้นออกแรงบีบด้วยความโมโห
สิรินดาท่าทางงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จู่ๆเธอก็ได้เป็นนางเอกขึ้นมาเฉยเลย เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์กำลังจะบานปลาย สิรินดาจึงรีบเดินเข้าไปห้ามทั้งสองคนที่กำลังยืนทะเลาะกันอยู่
“เอ่อ! ฉันว่าคุณธีภพปล่อยคุณอรก่อนเถอะค่ะ” สิรินดาพยายามห้ามธีภพที่ดูเหมือนจะโกรธจัด
“ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบคุณและผมไม่ชอบกิริยาท่าทางที่แสดงออกของคุณ ถ้าคุณอยากอยู่ที่นี่อย่างมีความสุข คุณช่วยเก็บพฤติกรรมแย่ๆของคุณเอากลับไปไว้ใช้ที่กรุงเทพฯในปีหน้าด้วย” อรรัมภาสะบัดมือออกจากธีภพด้วยท่าทางโมโหเช่นเดียวกัน แต่เขาก็จับและเบียแขนของเธอไว้แน่น
“ฉันเจ็บนะปล่อยฉันเดี๋ยวนี้” แต่ดูท่าแล้วธีภพจะโมโหจนน่ามืดอรรัมภาจึงออกแรงสะบัดอีกครั้ง จังหวะเดียวกันที่สิรินดานั้นกำลังจะเดินเข้ามาช่วยอรรัมภากลับสะบัดแขนหลุดพอดี ด้วยแรงสะบัดจึงทำให้หลังมือของอรรัมภาไปโดนเข้าที่ใบหน้าของสิรินดาอย่างจัง
“เพี้ยะ” ใบหน้าหวานที่โดนสะบัดด้วยหลังมือของอรรัมภานั้นถึงกับเซไม่เป็นท่า
“โอ๊ย” หญิงสาวล้มหน้าคว่ำลงไปกับพื้นจนคนทั้งสองที่ทะเลาะกันอยู่สงบลงด้วยความตกใจ แล้วมองลงไปยังต้นเสียงที่กองกับพื้น
เอื้องที่กำลังขึ้นมาตามแขกลงไปข้างล่างตามคำสั่งของเอกภพที่เห็นอรรัมภาตบหน้าสิรินดาด้วยหลังมือจนล้มลงไปกองกับพื้นก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อไปรายงานเอกภพทันที
“คุณหนึ่งคะเกิดเรื่องแล้วค่ะ”