คำโปรย
“ไม่จริงใช่มั้ย”
เสียงหวานพึมพำถามตัวเองพร้อมในใจ รู้สึกเจ็บร้าวในอกเรากับถูกมีดปลายแหลมแทงที่หัวใจ จู่ๆ เสียงประตูห้องก็เปิดออก ตรินเงยหน้าไปมองก็เห็นไคเดินเข้ามาในห้อง
“คุณไค”
“เห็นแล้วสินะ จดหมายกับรูปพวกนั้น”
“ผมเห็นแล้ว มันไม่จริงใช่มั้ย คัสบอกว่าคุณไคเกลียดผมกับแม่ เพราะผมกับแม่ทำลายครอบครัวของคุณ”
“ใช่ ฉันเกลียดเธอ”
“คุณไคเกลียดผม...แล้วที่ผ่านมาที่คุณไคเคยบอกรักผม รู้สึกดีๆ กับผม ทำดีกับผมมาทั้งหมดมันคืออะไรกันครับ”
ตรินถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำตาพรูไหลนองหน้า
“คืออะไรงั้นเหรอ ก็เพื่อแสดงละครหลอกให้เธอหลงรักฉันจนหัวปักหัวปำไงละ เธอมันโง่เองที่ไม่เอะใจอะไรเลยสักนิด คิดเหรอว่าคนอย่างฉันจะรักคนอย่างเธอจริงๆ นะ”
“...”
“ฉันไม่เคยรักเธอเลยสักนิด สักนิดก็ไม่เคย แล้วที่ฉันยอมมีอะไรกับเธอ ฉันอยากจะบอกว่ามันจำใจ เธอมันโคตรห่วง โคตรสะอิดสะเอียนเลย ฉันต้องทนนอนกับเธอเพื่อให้เธอหลงคิดว่าฉันรักเธอจริงๆ”
“คุณไคทำไมต้องทำกับผมขนาดนี้ด้วย”
“ทำไมนะเหรอ ก็เพราะว่าพ่อฉันรักลูกนอกไส้อย่างเธอมากกว่าลูกแท้ๆ อย่างฉันไง พ่อพูดกรอกหูฉันทุกวันว่าเธอน่ารักแบบนี้ น่ารักแบบนั้น หวังจะให้ฉันรักเธอไปกับเขาด้วย ยิ่งพ่อกรอกหูว่าเธอดีมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งเกลียดเธอมากเท่านั้น”
“...”
“แล้วที่ฉันยอมแต่งงานกับเธอเพราะต้องการแก้แค้นเธอ ฉันต้องการให้เธอได้ลิ้มรสความเสียใจทุกทรมานจนต้องตรอมใจตายมันเป็นยังไง”
“...”
“ต้องขอบคุณคัสจริงๆ ที่บอกความจริงให้เธอหายโง่เสียที”
ไคจ้องมองตาของตรินด้วยสายตาเกลียดชัง ยิ่งเห็นตรินร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวโยนยิ่งสะใจ พอใจที่ตรินมีสภาพน่าเวทนาแบบนี้ต่อหน้าเขา
ในที่สุดเขาก็แก้แค้นสำเร็จแล้ว
“ในเมื่อมึงรู้ความจริงว่าฉันไม่เคยรักเธอเลย รีบเก็บเสื้อผ้าของเธอแล้วไสหัวไปจากบ้านฉัน แล้วส่วนเรื่องใบหย่า ฉันจะให้ทนายเอาใบหย่าไปให้เธอเซ็น”
Guest
