คำโปรย
เพียะ
เสียงฝ่ามือกระทบแก้มดังลั่นใบหน้าของคนถูกตบหันไปตามแรงตบ ความรุนแรงของการตบทำให้ในปากของใบบุญมีแต่กลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมด
“คุณจอมตบหน้าบุญทำไมครับ บุญเจ็บนะครับ”
“เพราะพ่อแกทำให้บ่อนของฉันสูญเสียรายได้มหาศาล ในเมื่อฉันยังจับตัวมันมาลงโทษไม่ได้ ฉันก็เลยมาลงกับแกที่เป็นลูกไงละ”
“คุณจอมครับผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะครับ อย่าทำร้ายร่างกายผมเลยนะครับ ผมกลัวแล้ว”
ใบบุญยกมือไหว้ขอความเมตตาจากมาเฟียหนุ่ม ทว่าความโมโหนั่นรุนแรงมากจนทำให้จอมโกรธจนขาดสติ
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน ฉันเกลียดแกไอ้เด็กเหี้ย”
เพียะๆๆ
เพียะๆๆ
ใบบุญถูกตบซ้ำอีกหลายทีทำให้ใบหน้าหวานช้ำไปหมด น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“คุณจอม ใบบุญเจ็บ อย่าทำร้ายใบบุญอีกเลย”
“ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเด็กเหี้ยๆ อย่างแกอีก ฉันเกลียดแก ฉันสะอิดสะเอียนขยะอย่างแกมากที่สุด ใครอยู่ข้างนอกมาลากมันออกไปทิ้งไกลๆ หน้าฉันที”
ดินรีบวิ่งเข้ามาถึงกับผงะเมื่อเห็นสภาพใบหน้าหวานฟกช้ำและบวมเจ่อ มุมปากมีเลือกไหล แก้มทั้งสองข้างเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือ
“แกมาก็ดีแล้ว ลากไอ้เด็กขยะนี่ไปทิ้งไกลๆ หน้าฉัน ฉันไม่ต้องการเห็นหน้ามันอีก”
“นายครับ พ่อของบุญยังไม่ได้เอาเงินมาคืนนายเลยนะครับ นายจะให้ผมพาบุญไปทิ้งแล้วเหรอครับ”
“เอ่อ เอาไอ้เด็กเหี้ยนี่ไปทิ้งไกลๆ หน้ากู กูไม่ต้องการเงินจากพ่อมันแล้ว กูต้องการชีวิตพ่อมัน แล้วที่สำคัญคือกูเบื่อไอ้เด็กเหี้ยนี่แล้ว ลากมันไปทิ้งไกลๆ ตากูซะ ไป ลากมันไป”
Guest
