วิวาห์พยศใจ

“ทำไมฉันต้องห่วงตัวเองด้วย เธอต่างหากที่ต้องห่วงตัวเอง” 

“ฉันเองไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง เพราะฉันรับมือพวกคุณได้ทุกรูปแบบ ฉันหน้าหนาหน้าทนเหมือนกับที่พวกคุณต่อว่าฉัน ฉันจึงคิดว่า คุณน่าจะห่วงตัวคุณเองมากกว่าค่ะ เรื่องที่คุณวาดหวังไว้มันจะไม่สำเร็จ คุณหวานก็จะเป็นแม่สายบัวรอเก้อ ไม่มีทางมายืนแทนตำแหน่งของฉัน ส่วนคุณก็ต้องทนอึดอัดตายอยู่กับฉัน ผูกมัดตัวเองด้วยทะเบียนสมรสที่ฉันไม่มีวันเซ็นชื่อลงในใบหย่าให้” 

น้ำเสียงเธอนิ่งเรียบ แต่เฉือนหัวใจคนฟัง เขารู้ดีว่าศรัญญามีความอดทนมากแค่ไหน มิเช่นนั้นคงไม่มายืนเถียงเขาฉอดๆ อย่างนี้ 

“แต่ฉันคิดว่า ไม่…” เขาเอ่ยเสียงหนัก เน้นในคำสุดท้าย 

“อีกไม่นานฉันจะต้องสมหวัง เป็นเธอซะเองที่ผิดหวัง ผิดหวังในทุกเรื่องที่เธอคิดไว้ เรื่องต้าร์ ฉันขอสั่งเธอว่า ให้อยู่ห่างๆ เพื่อนฉันไว้ ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนฉันตกต่ำคว้าเธอมาเป็นเมีย แค่เธอเป็นเมียฉันก็เต็มกลืนจะแย่ ชีวิตฉันวิบัติก็เพราะเธอ” 

งานวิวาห์ที่ไม่ได้มาจากความเต็มใจจะลงเอยเช่นไร เขาและเธอเท่านั้นที่รู้ 

..............................................