โชกโชน

โชกโชน

วิ ธ า ร า

............

“ปากเก่งขึ้น ไม่เรียบร้อย ไม่อ่อนหวานเหมือนเคยอยู่กับผมเลย อำนาจเงิน และชื่อเสียงมันเปลี่ยนคุณได้ขนาดนี้เชียว?”

ข้อมือเรียวเล็กถูกพันธนาการด้วยมือหนาของคนที่เคยได้ชื่อว่าสามี ความฉุนเฉียวทำให้เขาเผลอออกแรงบีบเล็กน้อยจนเกิดเป็นรอยแดงจาง ๆ

"ใช่ฉันยอมรับว่าทุกอย่างที่ทำลงไปเพื่อเงินทั้งนั้น คนที่มีกินมีใช้ ไม่ทำอะไรก็มีพ่อแม่หามาประเคนอย่างคุณ ไม่มีทางเข้าใจหรอก ว่าการดิ้นรนมันเป็นยังไง"

ตอนใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจิรกรไม่คิดวางแผนอนาคตครอบครัวเลยด้วยซ้ำ เขาไม่ทำงาน ขอแต่เงินพ่อแม่ใช้ไปวัน ๆ โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไร จะมาเข้าใจคนที่หาเงินใช้เองทุกบาททุกสตางค์อย่างเธอได้อย่างไร

"รู้ได้ไงว่าผมไม่ทำอะไร?"

เขารู้ไม่ใช่เวลาที่จะมาขุดคุ้ยเรื่องอดีต แต่เห็นพฤติกรรมของวีรญาแล้วมันอดพาลพูดถึงไม่ได้จริง ๆ

"เพราะถ้าคุณทำ เราคงไม่ต้องหย่ากัน"

น้ำเสียงของหญิงสาวราบเรียบพอ ๆ กับการแสดงออกทางสีหน้า เธอแอบคิดว่าหากจิรกรมีความรับผิดชอบ รักครอบครัวมากกว่ารักตัวเอง ทุกอย่างคงไม่ต้องลงเอยแบบนี้

"โทษผมฝ่ายเดียวหรือไง หัดโทษตัวเองบ้างถ้าตอนนั้นคุณใจกว้างพอ ปล่อยผัวออกไปเที่ยวสนุกนอกบ้านมันคงไม่เป็นอย่างนี้"

คิ้วได้รูปขมวดเป็นปม เขาคิดว่าปัญหาของการร้างรามันมีเท่านี้หรือ คิดอะไรตื้น ๆ

"แล้วฉันไม่ใจกว้างตรงไหน คุณอยากไปฉันไม่เคยรั้ง อยากกลับเช้าฉันก็ไม่เคยตาม" เธอมั่นใจว่าไม่ใช่ผู้หญิงงี่เง่าติดจะมีเหตุผลและใจเย็นมากด้วยซ้ำ

"แล้ววันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นถึงได้โทรศัพท์หาผม"

เขาจำได้ว่าวีรญาโทรศัพท์หากันหลายครั้งแต่ด้วยความมึนเมาทำให้เขาไม่สามารถรับสายได้ พอรอให้ส่างแล้วกลับมาบ้านกลับถูกคนที่ได้ชื่อว่าภรรยาขอหย่ากันง่าย ๆ

วีรญาชะงักนิ่ง มือบางเผลอวางทาบลงบนหน้าท้องแบนราบของตัวเอง ในขณะที่ดวงตาคู่งามมองลึกลงไปในตาคมเข้ม

"คุณไม่จำเป็นต้องรู้ เพราะต่อให้รู้คุณก็ไม่สามารถพาสิ่งที่ฉันสูญเสียกลับมาได้"

........

ฝากกดหัวใจ และกดติดตามไว้ด้วยน๊า