[นิยายจบแล้ว กดอ่านในอีบุ๊่คได้เลยค่ะ] แผนรัก(ไม่)ร้ายของคุณชายคลั่งรัก

กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย 

ตั้งแต่ยอมเสียจูบแรกให้กับ ‘โทมัส กลอสเตอร์ (Thomas Gloster)’ เมื่อครั้งไปร่วมงานแต่งรอบสองบนเกาะเต่าระหว่างธารใสกับภัทร (ภัท-ทะ-ระ) สามีเจ้าหล่อน[1] ปุศยาก็ยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม ถึงการทำตัวประหลาด ๆ ของตาลอนดอนบอยนั่นสักเท่าไหร่ นอกเสียจากรสสัมผัสดูดดื่มกระชากวิญญาณที่เขาทิ้งไว้ให้ จนเธอไม่สามารถลบเลือนจูบแรกสุดหวานล้ำริมหาดนั่นออกไปจากใจได้สักที  

“ว่าไงนะ! แกเสียจูบแรกให้คุณทอมในงานแต่งฉัน!?”  

เสียงตะโกนลั่นด้วยความตกใจของธารใสดังทะลุจอออกมาตามสาย จนเธอต้องเบี่ยงโทรศัพท์มือถือออกห่างตัวเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เสียงหวานแหลมนั้นบาดจนแก้วหูอักเสบ 

“วุ้ย! แกนี่ก็ จะตะโกนทำไมยะ แค่จูบ!” จูบแรกด้วย…แง 

ปุศยากระแอมกระไอ เอ่ยปรามเพื่อนเหมือนเห็นเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย แต่ใบหน้าสวยนั้นกลับขึ้นสีระเรื่อแดงก่ำจนถึงใบหู สองข้างแก้มร้อนผ่าว เมื่อนึกถึงรสสัมผัสที่เคยแต่งแต้มลงบนริมฝีปากของเธอ 

“ก็คนมันตกใจนี่นา เรื่องมันเป็นมายังไง ทำไมแกกับเขา ถึงได้...จูบกันล่ะ”  

“ก็หมอนั่นน่ะสิ เอาแต่พูดว่าเกลียดครอบครัวฉัน ย้ำ ๆ ๆ อยู่นั่นแหละ” สักพักเธอก็เลียนแบบเสียงเขาใส่โทรศัพท์ให้เพื่อนฟัง “ผมไม่ควรรักคุณเลย เราต้องอยู่ห่างกันไว้ ไม่งั้นจะเกิดเรื่องเสียใจภายหลัง เล่นพูดมาขนาดนี้ ฉันก็อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาน่ะสิ…เลยยื่นข้อเสนอไป”  

“ข้อเสนอว่า?”  

“One Question for One Kiss!”  

“หา!?”  

“ไม่หาหรอก ฉันไม่เห็นจะได้อะไรจากการเสียจูบให้ไอ้บ้านั่นเลยสักนิด วุ้ย! พูดล่ะหงุดหงิด” ดีแต่พูดวกไปวนมา น้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งโหรงเหรง นึกละน่าโมโห! 

เสียงบ่นกระปอดกระแปดของเพื่อนรักทำให้ธารใสหัวเราะคิก 

“ว่าแต่เพราะอะไรเขาถึงต้องเกลียดครอบครัวแกด้วยนะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย เขาจะมารู้จักครอบครัวแกได้ไง ในเมื่อเขาเกิดและเติบโตที่อังกฤษ บ่ะไจ้ป้อหนุ่มแม่น้ำยม คนเมืองแป้อย่างตั๋วเน้อสาว”[2] 

“เกลียดแกอ่ะธาร” หมั่นไส้เสียงจีบปากจีบคอของมันจริง ๆ 

ปลายสายหัวเราะตอบเสียงพลิ้วอย่างไม่ใส่ใจ  

“เอ๊า จริงไหมล่ะ ถ้าเขาเกิดและโตที่ไทยก็ว่าไปอย่าง ใช่ม้า...”  

“ก็ถูกของแก ฉันย้ายจากแพร่มาอยู่กรุงเทพตั้งแต่ละอ่อน แล้วครอบครัวที่กรุงเทพก็มีแค่ป้ามารตีคนเดียว เขาไม่มีทางได้รู้จักป้าของฉันแน่นอน ท่านเสียไปตั้งห้าหกปีแล้วนะเว้ย เขาจะมารู้จักครอบครัวฉันถึงขนาดจงเกลียดจงชังได้ยังไง”  

“อืม...ก็จริง พี่ภัทรเคยเล่าให้ฉันฟังว่า คุณพ่อคุณแม่ของคุณทอมท่านแยกทางกันตั้งแต่คุณทอมเล็ก ๆ คุณแม่เขาคือ ‘เลดี้โจเซฟิน’ ธิดาเพียงคนเดียวของท่านดยุคออฟเชอร์รีย์ไชน์ผู้ล่วงลับ เจ้าของคฤหาสน์ฟิทซ์รอยส์ แต่เพราะท่านมาแต่งกับคุณพ่อของคุณทอมซึ่งเป็นสามัญชน ดังนั้นคุณทอมจึงไม่มียศนำหน้าเหมือนลูกหลานพวกตระกูลขุนนางเก่าแก่ตระกูลอื่น”  

“แล้วฝั่งพ่อเขาล่ะ เป็นใครมาจากไหน ฉันหาข้อมูลของตระกูลกลอสเตอร์มา ก็เหมือนจะเป็นนามสกุลฝั่งแม่เขานะ”  

“ฉันก็ไม่รู้ จำได้แค่พี่ภัทรบอกว่าชื่อเต็ม ๆ ของเขาคือ ‘โทมัส แบรนด์ดอน กลอสเตอร์’ แบรนด์ดอนคือชื่อคุณตาเขา ข้อมูลแค่นี้...พอจะช่วยไขปริศนาอะไรของแกได้บ้างไหมอ่ะ”  

“ไม่เลย! แต่ก็แปลกนะ คนนิสัยเสียแบบนั้น ไม่น่าเชื่อว่าอยู่ในตระกูลผู้ดี” ปุศยายังค่อนแคะไม่เลิก “แต่ช่างเขาเถอะ ฉันไม่สนใจแล้วดีกว่า เอาเวลามาตั้งหน้าตั้งตาเคลียร์งาน เพื่อเตรียมบินไปเรียนต่อ ยังดูมีประโยชน์มากกว่าอีก”  

“แน่ใจนะว่าจะไม่แอบไปคิดถึงจูบเขาน่ะ แกอย่าลืมนะว่าไปอังกฤษครั้งนี้แกไปอยู่ในถิ่นเขานะ เกิดเดิน ๆ อยู่ แล้วบังเอิญเจอกันขึ้นมา จะทำหน้ายังไง”  

“บ้า! ลอนดอนนะเว้ย ไม่ใช่เซเว่นหน้าปากซอย ฉันคงไม่บังเอิญขนาดไปเดินชนหมอนั่นหรอก” ส่วนเรื่องจูบ...มันแน่นอนอยู่แล้ว ‘คิดถึงสิยะ’ จูบแรกเชียวนะ แถมฮ็อตฉ่าเบอร์นั้น! 

********************* 

That first soft touch, so deep and rare, 

A memory held, beyond compare. 

A kiss that lingers in the night, 

Forever bound, by love's first light. 

สัมผัสอ่อนพลิ้ว แรกริ้วเกินใคร 

ทรงจำเก็บไว้ หาใดเปรียบปาน 

จุมพิตตราตรึง ลึกซึ้งคืนหวาน 

พันธ์ผูกชั่วกาล ซาบซ่านกลางใจ 

[1] เนื้อหาเต็มอยู่ในตอนพิเศษที่ 3 และ 4 ในนิยายเรื่อง แต่งงานกันนะ…คุณภรรยาที่รัก 

[2] ภาษาเหนือ หมายถึง ไม่ใช่พ่อหนุ่มแม่น้ำยมคนเมืองแพร่อย่างเธอนะสาว