คำสาปจอมมาร (แต่งจบติดเหรียญ)

“เจ้าเด็กอัปลักษณ์ มาทำตาโตน่ารักใส่ข้า ฮึ่…น่ารักตายหละ ข้าต้องจำยอมพูดจาดีทำดีกับเจ้าไปถึงเมื่อไหร่กัน ใครจะอยากอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ฝันไปเถอะ”  

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาแสดงชัดถึงความรังเกียจชิงชัง เพราะตั้งแต่นางลืมตาขึ้นมาดูโลกใบนี้ ชีวิตความเป็นจอมมารของเขาก็ไม่เคยสงบสุขอีกเลย 

ไหนจะฝนตกฟ้าร้องไม่เป็นเวลาล่ำเวลา ทั้งกลางวัน กลางคืน กลางดึก รุ่งเช้า รวมถึงต้นไม้ประหลาดนั่น แล้วยังมีภาระที่ต้องหานมวัวหาผลไม้เผือกมันมาประเคนให้ นี่ยังไม่รวมถึงความกระวนกระวายใจยามที่ได้รู้ว่าเจ้าเด็กอัปลักษณ์นี่ป่วยไข้อีกเล่า มันน่ารำคาญจริงๆ  

สายฝนที่ตกราวพายุกระหน่ำขาดเม็ดไปแล้ว สองมือแกร่งช้อนอุ้มร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยของนางไปวางบนที่นอนอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวนางจะตื่นขึ้นมา พร้อมกับคลี่ผ้าห่มผืนบางกระจ้อยร่อยขึ้นมาห่มให้อีก  

หากใครมาเห็นยามนี้คงไม่เชื่อสายตาแน่ คำพูดแสนร้ายกาจและเกรี้ยวกราดอย่างหนึ่ง การกระทำที่แสนอ่อนโยนราวกับนางเป็นแก้วที่พร้อมจะแตกหักได้อย่างหนึ่ง 

เข่นเคี่ยวใส่นางอีกชั่วครูจอมมารก็ข้ามลำธารมายังดินแดนป่าภูตทมิฬ แล้วทิ้งเด็กหญิงตัวจ้อยให้เผชิญกับความหนาวเหน็บเพียงลำพังในกระท่อมเล็ก อีกไม่เกินลี้ที่ร่างสูงกำลังจะถึงตัวมหาปราสาท พลันก็คิดขึ้นมาได้ 

‘หากเด็กนั่นตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึกจะทำยังไง ข้าเบื่อจะฟังเสียงฟ้าร้อง รำคาญเสียงฝนที่ตกกระหน่ำและข้าก็ไม่อยากกรีดเลือดเพื่อหล่อเลี้ยงต้นไม้ประหลาดนั่นอีกด้วย น่ารำคาญเป็นที่สุด ประหลาดพอกัน ทั้งคนทั้งต้นไม้’  

เพียงแค่คิด จอมมารก็ย้อนกลับมายังกระท่อมน้อยอีกครั้ง ร่างเล็กขยับยุกยิก เบะปากน้อยๆ สองมือไขว่คว้าหาบางสิ่ง ดวงตาทมิฬจ้องมองอย่างคาดเดา ว่านางต้องการอะไรกันแน่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วดึงนางมากอดไว้ในอ้อมแขน จนนางนิ่งไปอีก 

“น่าเบื่อ” เขาสบถออกมาอย่งหงุดหงิด