เจ้าสาวมัจจุราช

“เธอบอกว่าไม่สนใจใช่ไหมว่า เธอทนได้แม้ว่าฉันจะเกลียดเธอมากแค่ไหน อยากเป็นเมียของฉันมากถึงขนาดทนได้ทุกอย่างใช่ไหม” 

เขาถามเสียงเรียบ ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาแข็งกร้าว ท่าทางของเขาเวลานี้ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย สายตาคุกคามของกรกวินทร์ทำให้เธอร้อนไปทั้งตัว และมีความกลัวอาบไปทั่วจิตใจ 

“ใช่ ฉันทนได้ ฉะนั้นคุณก็เลิกฝันได้แล้วว่าฉันจะหย่าให้คุณ” เธอตอบทั้งที่ใจหวาดหวั่น 

“ดี” เขาพูดเสียงหนักสืบเท้ามาหาร่างเล็กเนิบๆ “ในเมื่อเธออยากเป็นเมียของฉันจนตัวสั่น รู้ทั้งรู้ว่าฉันเกลียด ฉันก็จะช่วยสมนาคุณยอมเป็นผัวเธออย่างสมบูรณ์ให้ ดูสิว่าเธอจะทนได้สักกี่น้ำ” 

ดวงตาของแพรวพรรณรายเบิกกว้าง ดวงหน้าสาวซีดเผือดกับประโยคที่ได้ยิน ก้าวเท้าไปยังด้านข้างเพื่อออกตัววิ่งหนีร่างสูงใหญ่ที่โผเข้ามาใกล้ แต่ทว่าเธอก็แพ้ความไวของเขาที่อ้าแขนโอบรัดร่างเล็กไว้แน่น ก่อนจะก้าวเดินไปยังเตียงนอน ไม่สนใจว่าเธอจะร้องและดิ้นหนีเพียงใด 

“ปล่อยนะ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคุณทัช คุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ว้าย!” 

เธอร้องโวยวายเสียงดัง ก่อนที่เสียงอุทานตกใจจะดังตามมา เมื่อเขาเหวี่ยงร่างของเธอลงไปบนเตียง โดยร่างหนาคร่อมทับรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างด้วยมือใหญ่ของเขาเพียงมือเดียว 

“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อเธออยากเป็นเมียฉันจนตัวสั่น ฉันก็จะสนองให้ สนองอย่างหนักให้ลืมโลกไปเลย” เขาพูดเสียงเยาะ “สิ่งที่เธอจะได้รับจากฉันไม่ใช่ความสุข แต่เป็นความทุกข์ต่างหาก ฉันจะทำให้เธอตกนรกเหมือนกับที่ฉันเป็น” 

กรกวินทร์ตั้งใจเอาไว้ว่า จะไม่มีความสัมพันธ์ทางกายระหว่างเขากับแพรวพรรณราย เพราะลำพังแค่ทะเบียนสมรสที่ผูกมัดอย่างแน่นหนาก็มากจนเต็มกลืนแล้ว แต่ทว่าวันนี้เขายอมเปลี่ยนความตั้งใจจากความโกรธที่ครอบงำและความแค้นใจที่เธอไม่ยอมหย่า ประกอบกับคำพูดถือดีของเธอ ทำให้ต้องสั่งสอนที่เธออวดดีกับเขา และสิ่งที่เขาจะมอบให้มันคือความทุกข์ ไม่ใช่ความสุข 

“คุณทัช ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันสิ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”